Rozdział 26 cz. I

Chyba macie szczęście! 

Da da da dum - zawsze chciałam to zrobić, jednak ludzie z obawy na swoje życie nie pozwalają mi tego uczynić w naturalnych warunkach na sprzęcie muzycznym ;D

Więcej Severusa, trochę akcji i voilà!

Dziękuję za odwiedziny i 32 560 wyświetleń! 

Naprawdę wiele to dla mnie znaczy ;*
Choć jedynie 2 komentarze pod poprzednią częścią nie przywołują Weny z lasu...

Btw: Chyba zacznę dzielić te rozdziały na części, jak teraz, co Wy na to?

Betował, nie kto inny, niż Ruda :D

P.S.

Karaluchy pod poduchy. Słodkich snów! <3

"Cała nasza nauka, w porównaniu z rzeczywistością, 

jest prymitywna i dziecinna – ale nadal jest to

 najcenniejsza rzecz, jaką posiadamy." A. Einstein

Wielka Uczta odbywała się dla Hermiony w napiętej atmosferze. W głowie roiło jej się coraz więcej pytań – co nie było niczym niespotykanym, jak dla niej. Doprawdy nie była filozofem, myślicielem, ani żadnym innym maniakiem, który żyłby jedynie dzięki nieskończonej ilości pytań, na które mógł szukać wszelkie możliwe odpowiedzi – a jak na złość to właśnie ona czuła się tak, jakby miała wczepiony pod skórą magnez, który je przyciągał.

– Hej, Miona, czemu nie jesz? – zagadnął Ron, skracając jej imię w jeden z najgorszych możliwych sposobów, oblizując w tej samej chwili koniuszki palców i szykując się do zjedzenia kolejnych nóżek kurczaka, a raczej wepchnięcia kilku naraz do swojego otworu gębowego.

– Nie jestem głodna – odpowiedziała wciąż zamyślona, jednak chłopak zdążył już odwrócić się w stronę Harry’ego, a jej słowa, rzucone na wiatr, przepadły nieusłyszane przez nikogo.

Dziewczyna oczekiwała w napięciu, aż skończy się całe to posiedzenie w Wielkiej Sali i będzie mogła wybadać grunt.

Rzecz jasna, przez cały czas czuła na sobie parzące spojrzenie Severusa Snape’a, które najpewniej miało dać jej do zrozumienia, by słuchała się jego rozkazów, jednak czy on naprawdę w to wierzył? Dał jej wolną rękę i pomyślał, że ona, Hermiona Granger, postąpi tak, jak on oczekuje i nie wykorzysta jednej z zapewne niewielu szans na dowiedzenie się czegoś więcej na temat młodszej wersji Brada Pitta? Wolne żarty, jak mogłaby przepuścić taką okazję?

Musiała tylko wcześniej wyjść, by nie zechciał bezpośrednio dopilnować tego, by dotarła do jego lochów, a do tego tak, by przestał się w końcu na nią tak gapić.

Pierwsza opcja była niczym innym, jak wojną na jedzenie – dosyć prostacki i całkiem łatwy do zrealizowania pomysł – jednak Hermiona obawiała się, że w międzyczasie straci z oczu chłopaka, który był jej celem, więc niechętnie oddaliła ten pomysł. Wiedziała, że nic tak nie jedna rekrutów jak walka na żarcie i byłby to idealny dzień dla pierwszoklasistów, jednak termin wykonania akcji, z racji tego, co wynikło, musiała przełożyć.

Jedynym pomysłem, który pozostał jej w głowie po odtrąceniu planu A, był taki, że należy poczekać, aż dyrektor oficjalnie zakończy ucztę i poczekać, aż wszyscy podniosą się ze swoich miejsc, a dopiero wtedy przepchać się jak najsprawniej i jak najmniej widocznie w stronę wyjścia, a następnie odnaleźć swój cel.

Oczywiście była szansa na niepowodzenie misji, z racji tego, że na dłuższą chwilę była duża możliwość na stracenie dyrektora i jego towarzysza z oka, a oni mogliby mieć inne plany, niż wędrówka do gabinetu Dumbledore’a – choć w to też mogła względnie zwątpić; gdzie dyrektor mógłby czuć się bezpieczniej niż we własnej komnacie?

Może w końcu odwiedzi ją szczęście?

Dziesięć minut później, po kilku gburowatych zagraniach ze strony Rona, nawiązujących, oczywiście do niczego innego, jak jej nauki, ocen i wyglądu, dyrektor ogłosił koniec uczty i wszyscy zaczęli się rozchodzić.

Ze względu na swoją wilczą naturę, Hermiona nie za specjalnie przepadała za tą częścią dnia. Wyostrzony słuch przy takim hałasie nie był rozszarpywaną ze wszystkich stron cechą.

Przeprosiła przyjaciół, nie zwracając większej uwagi na okrzyki pragnące wyjaśnień tuż za nią, i zaczęła przepychać się pomiędzy tłumem uważając, by nie zgubić szatyna z oczu.

Przy wyjściu ktoś mocno przyłożył jej z barku, o mało nie przewracając jej na ziemię. Z trudem utrzymała równowagę. Obejrzała się, jednak ciężko było dokonać selekcji i stwierdzić, kto to mógł być.

Jej wzrok jednak napotkał blond czuprynę, która przemknęła kilka osób przed nią, robiąc sobie w zadziwiającym tempie przejście, a po chwili pomykając już przez korytarze w stronę lochów.

Czuła, że powinna była teraz za nim iść i dowiedzieć się wszystkiego, co zostało już ustalone między nim a ojcem i co można jeszcze zmienić, zamiast czatować na nieznajomego, tylko dlatego, że wydawał się jej podejrzany… no i dlatego, że Snape przez cały obiad wpatrywał się w nią jak w ósmy cud świata.

Tak, chciała mu zrobić na złość. Tak, chciała pokazać mu, że nie jest pod jego władzą. Tak, chciała mu udowodnić, że to ona podejmuje decyzje w swoim życiu.

Nie miała wyboru, prawda?

Po odegnaniu przypływu kolejnej fali nowych myśli, ruszyła w drugą stronę, próbując niezauważalnie oddzielić się od grupy uczniów.

Za zakrętem rzuciła na siebie zaklęcie Kameleona, by zmniejszyć szansę na spotkanie twarzą w twarz ze Snape’em, no i skutki, które by z tej cudownej sytuacji się narodziły.

Pod goblinami przypomniał jej się jeden, taki dosłownie drobniutki problem, a mianowicie, to, że całkowicie nie miała pojęcia, jakie jest nowe hasło, dzięki któremu byłaby w stanie dotrzeć na sam szczyt krętych schodów. Odrobinę kłopotliwa sytuacja, jakby nie patrzeć.

Hermiona po chwili zaczęła wymieniać wszystkie nazwy cukierków, lizaków, ogólnie każdego osobnika z gromady słodyczy, mając w duchu wielką nadzieję, że uda jej się trafić za którymś przykładem w dziesiątkę.

Była już blisko, raczej końca swojej list, niż ewentualnego trafienia, gdy usłyszała głos, który jeszcze wciąż brzęczał jej w uszach. Ruszyła w stronę, z której dochodził i raczej w ostatniej chwili zorientowała się, że nie był to całkowicie idealny plan, by wyjść naprzeciw osobie, która z niewyjaśnionych przyczyn widzi cię, pomimo że masz rzucone na siebie zaklęcie, a następnie, by za nią iść, a może i od razu rzucić się na nią i iść za rączkę wprost do gabinetu, by podsłuchać o czym rozmawiają. Czemu nie? Romantyzmu nikt nie mógł podważać.

Dziewczyna podbiegła z powrotem do goblina, chowając się za nim jak najbliżej ściany.

W chwili, gdy nieśpiesznie mknęli ku niej, pomyślała sobie, że pomysł, by odwiedzić jako pierwsze lochy Snape’a, nie był taki zły, a przynajmniej mimo wszystko nie wyjawiłaby, że zależy jej na informacjach dotyczących jego osoby. A właśnie czuła się tak, jakby przyznawała mu to prosto w twarz, biorąc pod uwagę to, że widziała, jak jego ramię lekko drgnęło, gdy dotarli pod gobliny, a jego wzrok nieznacznie skierował się w jej stronę.

Niedobrze, oj niedobrze.

Powinna była przemyśleć aspekty i działanie swojego planu, a nie porywać się z motyką na słońce.

Za dużo impulsywnych działań – a już miała nadzieję, że się ich wyzbyła. Jak widać, niczego nie można być pewnym.

Dyrektor wypowiedział „fistaszkowe kwaski”, a mosiężne posągi rozstąpiły się i ukazały schody, po których chwilę potem się wspiął.

Fistaszkowe kwaski. Kto przy zdrowych wymyśla takie hasło? Co fistaszki mają wspólnego z kwaśnymi żelkami? Hermiona była pewna, że nigdy tego nie pojmie.

Odczekała dłuższy moment, nim nie była do końca przekonana, że udali się do gabinetu, a następnie sama wślizgnęła się do środka.

Na palcach wdrapała się na sam szczyt krętych schodów i przyłożyła ucho do drzwi.

Nie słyszała za wiele – nie wiedziała czy to sprawa zaklęć, które przypadkiem mógłby rzucić szatyn, czy może grubych, dębowych drzwi, jednak nie ulegało wątpliwości, że jej misja na tym polu skończyła się niepowodzeniem.

Zeszła na dół, jednak postanowiła poczekać za schodami, jakby dyrektor chciał coś jeszcze dopowiedzieć po wyjściu z komnaty.

Po dziesięciu minutach siedzeniu na podłodze i stworzeniu top listy dziesięciu rzeczy, których mogłaby się w międzyczasie nauczyć, jak chodzenie na rękach czy nawet, niepotrzebna jej do niczego, żonglerka, usłyszała zgrzyt otwieranych drzwi. Jednakże zamiast ciężkich, powolnych kroków i drugich, lżejszych, towarzyszących im, na stopniach rozszedł się odgłos szybkich i cichych uderzeń.

Hermiona wstała, mało zgrabnie – co racja, to racja – jednak mogła zawdzięczać to zdrętwiałym nogom, a następnie zaczęła przesuwać się wzdłuż ściany, by zobaczyć kogo licho niesie.

Diagnoza była taka, że albo zjadała jakieś halucynogeny, albo nie mogła już ufać swojemu wzrokowi.

Przed posążkami stał we własnej osobie, Severus Snape, powiewający swoimi szatami jak Antonio Banderas grający Zorro. Snape, cholerny Zorro. Komizm nad komizmami. Prawie że udusiła się ze śmiechu na samą myśl galopującego w przestworzach profesora Snape’a, wybitnego – a przynajmniej jego zdaniem – nauczyciela, Mistrza Eliksirów, na karym koniu i wywijającego bronią na lewo i prawo, z przepaską na oczach. Merlinie, powietrza!

– Granger, wyłaź, do licha!

Chyba usłyszał jej dławiący śmiech.

– Nie, Granger, ofiaro, to nie twoje chichranie cię zdemaskowało tylko ten młodociany typek, który siedzi na górze z lekka spięty, a ja wyczuwam blokadę na drzwiach.

A do tego jasnowidz. „Severus Snape, pieprzony Zorro – znakomity i błyskotliwy wróżbita, który odnajdzie w swej kuli twą mroczną przyszłość”. Slogan? Jest.

– Rusz ten swój marny tyłek w tej chwili!

Hermiona z obawy – nie przed zmarnowaniem już i tak swojego marnego życia – ale ze względu na to, że ktoś mógł go w końcu usłyszeć, ruszyła w jego kierunku, choć wciąż nie zdejmując z siebie zaklęcia.

– Jakby nie można już było przywitać się z nowym uczniem – mruknęła pod nosem z wyrzutem, przechodząc obok profesora.

– Nie wiem czemu, Granger, ale twoje powitania nigdy nie służą dobrze ludziom, którym je składasz. Spójrz na mnie.

– Pan był już na przegranej linii, gdy je złożyłam.

– Czyżby panna Granger ubiegała się o całoroczne zawieszenie, czy mi się zdaje?

– Stawiałabym na to drugie – mruknęła.

– Słaba intuicja, oj słaba, Granger. Dodaj do swojego pamiętnika tydzień odsiadki, od razu po zajęciach.

– Powinni mi za to płacić, że do tego jeszcze przebywam w pana towarzystwie.

– Twoja żałosność mnie wzruszyła, doszczętnie, a teraz szybciej przebieraj tymi króciutkim nóżkami, bo nie zamierzam przez na ciebie stracić całej nocy.

– Może mi pan przypomnieć, po co ja tam w ogóle idę?

– Żeby głupi miał zajęcie. – Po tych słowach przyspieszył tak, że dziewczyna musiała za nim biec.

– Pali się, czy co? – wydusiła pomiędzy skokami.

Severus jedynie wzniósł oczy ku niebiosom i prosił o cierpliwość, by nie rozszarpać tej małej, kudłatej, wrednej, jęczącej i jazgocącej człekopodobnej istoty, a następnie zostawić jej ciało na pożarcie zwierząt.

Ciała bynajmniej by nie znaleźli, więc nie mogliby go obarczyć o zabójstwo, a do tego elegancko wcisnąłby im chwytliwą bajeczkę o ucieczce wspaniałej, perfekcyjnej, wszystkowiedzącej Granger i na tym sprawa by się zakończyła.

Cudowny plan.

– Przeszedł pan w hibernację czy jak?

Snape ocknął się ze swoich wspaniałych marzeń, rejestrując zarazem, że ktoś mu bezczelnie macha ręką przed twarzą.

– Zabieraj sprzed mojego nosa te brudne łapska i odsuń się przynajmniej na pięć metrów.

Hermiona wywróciła oczami, zabrała rękę, złożyła ją na piersiach, i zrobiła krok w tył.

Severus miał ochotę powiedzieć coś na ten temat, jednak powstrzymał się ostatkiem sił, podszedł do drzwi odwracając się do niej plecami i zakrywając tym samym wszystko, co przy nich robił.

Kilka sekund później drzwi się po cichu otworzyły, a on wślizgnął się do środka.

Z lekkim przyzwyczajeniem i jeszcze większa ochotę, popchnął za sobą drzwi, by je zamknąć, jednak pech chciał, by zdążyła przytrzymać je ręką, a następnie mocno nimi walnąć.

W duchu wzdrygnął się lekko na takie bezczelne zachowanie.

– Mogę już wrócić do siebie? – zapytała się z namacalnym znudzeniem w głosie.

– Siadać! – warknął ze stalową nutą, patrząc z morderczym błyskiem, jak rozwala się na krześle, tuż przed jego biurkiem.

– Spokojnie, spokojnie, bo panu żyłka pęknie – odpowiedziała lekceważąco, szukając jak najwygodniejszej pozycji na tym twardym krześle. – Nie myślał pan, by sprawić na tym krześle jakieś obicie?

– Nie.

Hermiona jedynie westchnęła teatralnie.

– Zachowujesz się dziwnie, Granger – spojrzał na nią podejrzanie z góry i z naciskiem.

– Co ma pan na myśli?

– To, że zachowujesz się nadzwyczaj dziecinnie.

– Ja? W życiu. Wie pan, w końcu wpłynęła na mnie ta atmosfera kolejnego roku: oceny, punkty, mecze, wypady do miasta. – Wydała z siebie okrzyk radości. – Czyż to nie są cudowne sprawy? Widzi pan, ja tu próbuję świętować, jednak fakt, że aktualnie przebywam w zimnych, obskurnych lochach, nie wpływa na moje szczęście pozytywnie.

– Granger, to chyba jedno z twoich najmarniejszych zagrań jakie dotąd słyszałem, i jakie miałyby cię stąd wyciągnąć. – Uśmiechnął się kpiąco.

– Czego pan chce w takim razie?

– Byś zaczęła zachowywać się poważnie, a przynajmniej spróbowała na tyle, na ile twoja inteligencja ci pozwala.

– Przecież jestem poważna – powiedziała, oglądając kolejno swoje paznokcie.

– Granger, do jasnej cholery. – Huknął z całej siły pięścią w biurko, tak, że niektóre rzeczy pospadały na ziemię.

Hermiona skrzywiła się w duchu na ten odgłos, jednak na twarzy była całkowicie opanowana i powolnie podniosła wzrok do góry.

– Tak? – spytała pewnie i z nutą, której nie mógł w tym momencie rozpoznać.

– Usiądź po ludzku i zacznij uważnie słuchać.

Dziewczyna powolnie opuściła nogi, które miała przerzucone przez ramię krzesła, oparła się lekko o krzesło, założyła nogę na nogę, a ręce ułożyła na miejscu, które było do tego stworzone.

– Słucham więc – odpowiedziała bezbarwnie i bez entuzjazmu, który jeszcze przed chwilą był obecny w jej głosie.

Snape jednym ruchem nadgarstka wystrzelił ze swojej różdżki patronusa, który gdzieś popędził, a kilkadziesiąt sekund później z pokoju obok wyszedł Draco Lucjusz Malfoy.

Nie wypowiedziała ani jednego słowa na jego widok, choć miała ochotę powiedzieć coś zgryźliwego.

Chłopak wyczarował krzesło pomiędzy Snape’em a Hermioną, przybliżając się mimo wszystko do swojego ojca chrzestnego.

Siedzieli w milczeniu. Pomimo że dziewczyna miała nie lada chęć dowiedzenia się, co tym razem się zdarzyło i co sobie we dwójkę uknuli i jaki jeszcze genialny plan będzie musiała odplątywać, to za to nie miała najmniejszej ochoty rozpoczynać tej rozmowy. Nie czuła się nawet na siłach. Miała ochotę po prostu wstać i stąd wyjść, i szczerze zastanawiała się nad tą opcją.

– Hermiono, doszliśmy do wniosku… – zaczął blondyn.

Dziewczyna przewróciła oczami.

– Od tego zawsze się zaczyna. – Nie powstrzymała się przed komentarzem.

– Dasz mi dokończyć? – odpowiedział nerwowo, wycierając ręce w spodnie.

Uniosła ręce w geście obronnym i ze znudzeniem zaczęła rozglądać się po gabinecie.

– Doszliśmy do wniosku, że nie ma sensu sprzeciwiać się Czarnemu Panu. Nie ma wątpliwości, co do tego, że moja decyzja go jedynie rozzłości, a moje próby skończą się marnie i… – Hermiona przestała słuchać. Ten sufit był naprawdę intrygujący; zmieszanie koloru zielonego z czernią i granatem, a także domieszką fioletu, i może i żółtego koloru, dawało naprawdę ładne połączenie.

– Hermiono! – Z zamyślenia wyrwał ją chłopak.

– Tak? Ach tak, tak, jasne. – Jej twardy wzrok spoczął na Draconie. – Przejdźmy do konkretów. Nie chcesz być Śmierciożercą i walczyć przeciwko nam, tak więc robię, co mogę, by wymyślić i powiązać działania, by tak się nie stało. Wtedy jak ósmy cud świata, objawia się twój ojciec, który nagle wyraża swoje zdanie na temat twojej służby wbrew Czarnemu Panu, które nawiasem mówiąc jest dopiero przemyślane po rozmowie z szanownym profesorem Snape’em i jego namowach, i który pozwala ci wybrać drugą drogę i zdobywasz jego cudowne poparcie, choć to absolutnie niczego nie zmienia. Następnie rozmyślam nad tym, jak najkorzystniej zrobić z ciebie członka Zakonu Feniksa, bez ciekawskich pytań i spojrzeń, a do tego tak, byś nie stał się pierwszą, no może drugą, od razu po Harry’m, osobą, którą Voldemort chciałby własnoręcznie zabić i próbuję związać koniec z końcem, by to stworzyć, pomimo że ty tego nie widzisz, bo wolisz siedzieć w swoim pokoju i udręczać się nad sobą albo popijać ze swoim ojcem herbatkę, gdy ja w tym samym czasie proszę Dumbledore’a o przysięgę, której winna byłam nigdy nie składać, i przed czym całe życie się wystrzegałam, a także zadręczam się i spisuję pomysły, które mogłyby pomóc w takiej sytuacji, a ty, teraz, oświadczasz mi, że to wszystko powinnam sobie wsadzić głęboko gdzieś, bo jednak decydujesz się na rolę niewolnika i pluszowej zabawki Czarnego pieprzonego Pana. Zgadza się? – Przekrzywiła lekko głowę w prawą stronę, świdrując go wzrokiem, a na jej usta wypłynął krzywy uśmiech.

Draco siedział zdezorientowany, szukając słów na swoją obronę.

Odsunęła ze zgrzytem krzesło i ruszyła w stronę drzwi.

– Wiecie, co? Tak naprawdę, to możecie robić, co wam się żywnie podoba. – Rozłożyła ręce bezradnie. – Jakby nie patrzeć, to nie moja sprawa. Nie siedzę w tym bagnie; samowolnie czy dziedzicznie. – Przeniosła wzrok od bruneta do blondyna. – Pamiętaj jednak, że to twój ojciec zrzucił ten obowiązek na ciebie. – Patrzyła się to na jednego, to na drugiego. – Nasłuchałam się już tyle tego trajkotania i pieprzenia trzy po trzy, a mimo to wciąż nie wiem, co dzięki temu chcecie uzyskać. Wierzę jednak, że przemyśleliście bardzo, ale to baaardzo dokładnie swój plan i są podstawy, dzięki którym chcecie postąpić tak, jak sobie ustaliliście.

Prychnęła pod nosem. Dokładnie wiedziała, co akurat Draco chce uzyskać tą rozmową.

– Moje poparcie? Nie w tym życiu, choć niezmiernie mi miło, że zdecydowaliście podzielić się ze mną tą wspaniałą nowiną. Bon voyage! – Ukłoniła się przed drzwiami i otworzyła je z rozmachem.

Wychodząc przypomniała jej się jeszcze ważna rzecz, więc odwróciła się w drzwiach i spojrzała na Snape’a.

– Byśmy mieli jasność. W tym momencie traci pan swoją posadę w moich „oddziałach”, że tak to ujmę. Oczywiście, nie jest temu winna ta sytuacja, nie dajmy się zwariować, jednak wykonał pan już swoją robotę, a słyszałam, że ma się pan teraz czym zająć. – Przeniosła znacząco spojrzenie na blondyna. – W każdym razie niech pan nie zapomina o Wieczystej Przysiędze, która wciąż nad panem wisi.

Nim zdążył cokolwiek opowiedzieć na to, co właśnie usłyszał, Hermiona zamknęła za sobą drzwi.

Po kilku sekundach do jej uszu dotarł dźwięk zwalanych rzeczy z biurka, dzięki czemu na jej ustach znów zagościł uśmiech.