Rozdział 25 cz. I

Jestem, jestem, nigdzie nie zaginęłam, nie, te plakaty nie będą potrzebne :D

Od razu chcę Was przeprosić za to, że nie ma mnie na Waszych blogach :C Wiem, możecie czuć do mnie urazę i całą gamę innych niekoniecznie pozytywnych emocji, aaaale... ale mam już, w całkiem jasnych planach, nadrobić tooooo wszystko, co się zebrało i u Was powstało w ferie! <33 Wciąż mile widziana jest wiadomość NN w spamowniku - będę wiedziała, do kogo z pewnością muszę zajrzeć (w razie, gdybym skleroza dała o sobie znać) ;>

W każdym razie przedstawiam Wam część rozdziału, w której, muszę Was jednak ostrzec, nie odnajdziecie Severusa (:c), cierpliwości!

Dziękuję nowym Czytelnikom za komentarze! 

Czekam na uwagi i Wasze zdania :*

Całuję!

Betowała Ruda <3

~ Zgubić można się bez problemu, 

jednak trudniej jest się odnaleźć ~

Hermiona obudziła się w dobrym nastroju, który spowodowany był między innymi brakiem koszmarów, których myślała, że się nie wyzbędzie, jednak nie licząc nieprzyjemnego bólu przy kręceniu się na łóżku – który zaczynał już coraz mniej jej doskwierać – to noc minęła jej całkowicie spokojnie.

Przez te trzy dni spędzone u państwa Weasley zdążyła w końcu nadrobić zaległości w rozmowach z Ginny i chłopakami, no i w końcu porządnie i zdrowo się najeść.

Od ostatniej sytuacji w gabinecie Snape’a nie pojawiła się tam więcej na lekcjach. Po pierwsze, nie chciała po raz kolejny rozpoczynać nieuniknionej dyskusji, po drugie brać się za ćwiczenie oklumencji i legilimencji, i wspominać wydarzenia związane z nimi, a po trzecie po prostu nie miała tymczasowo ochoty przebywać z nim w jednym pomieszczeniu – wciąż miała mu za złe, że sprowadził Dracona, pomimo że mu zabroniła, i to już na samym początku, a do tego nie miała ani grama ochoty wysłuchiwać jego pytań. Tak więc stwierdziła, że do czasu, gdy nie rozpocznie się rok szkolny albo fakt, że nie uczęszcza na jego zajęcia nie zacznie się wydawać podejrzany, będzie go i jego lochy omijać szerokim łukiem i mieć się na baczności. A tak przynajmniej miała w planach.

Dzisiejszego dnia nie chciało jej się wstawać tak wcześnie z łóżka, jak to zwykle robiła, ale jak na ironię losu, właśnie dzisiaj nie miała innego wyboru.

Usłyszała, jak pani Weasley budzi Rona i Harry’ego. Później przejdzie do bliźniaków, a na końcu wkroczy do ich pokoju poganiając je w popłochu i nakazując założyć jakieś mniej obdarte szaty.

Dwa dni przed rokiem szkolnym.

Ulica Pokątna.

Wielki dzień kupowania wszystkich potrzebnych i niepotrzebnych rzeczy, przez wszystkich.

Wprost nie mogła się doczekać.

Wstała z łóżka i nie przejmując się tym, że kołdra spadła w nocy na podłogę, a prześcieradło było w całkowitym nieładzie, ruszyła na wpół śpiąca do łazienki, by wziąć poranny prysznic, umyć głowę i ubrać się najbardziej odpowiednio, jak mogła.

Kilka minut później, gdy wychodziła spod prysznica, usłyszała pukanie do drzwi i głos Molly, która starała się dobudzić własną córkę.

Założyła na początek parę czarnych pończoch z paskami, a następnie wsunęła na siebie jedną z czarnych, jedwabnych sukienek z długimi rękawami i gorsetem, w stylu lat 70–tych, który zawiązała z tyłu jednym machnięciem różdżki. Suknia nie była rozkloszowana, ale lekko powiewała nawet przy nieznacznych ruchach. Poniżej gorsetu część wierzchnia dzieliła się na dwa fragmenty, a pod nią ujrzeć można było koronkowy fason, który dzięki czarnemu materiałowi pod nim, nie był prześwitujący.

Hermiona lubiła tą suknię, choć jak dla niej nie było trzeba specjalnie stroić się na wyprawę na Pokątną, tym bardziej, że w tym roku nie miała tak dużo rzeczy do zakupienia. Postanowiła jednak nie robić zawodu pani Weasley i nie psuć jej dnia.

Nałożyła lekko róż na policzki, kilka razy pociągnęła tuszem po rzęsach i rozsmarowała niewielką ilość szminki na ustach, by nie odznaczała się zanadto na pierwszy rzut oka.

Wyszła z łazienki i zobaczyła Ginny buszującą w szafie.

Wyjrzała przez okno i powód, dla którego mogła się cieszyć był taki, że na niebie nie było ani jednej chmurki i zapowiadał się piękny dzień.

Wyjęła z walizki jedynie czarną, długą pelerynę z kapturem, której odcień przechodził lekko w brunatny i zawiązała lekko pod szyją.

Gin zdawała się jej nie zauważać, gdy w pośpiechu szukała pasujących ubrań i potykając się o wszystko, co możliwe, przedzierała się do łazienki.

Hermiona uśmiechnęła się lekko na ten widok i po tym, jak magicznie zaścieliła łóżko ruszyła na dół, do kuchni.

Schodząc po schodach nietrudno jej było nie dostrzec krzątającej się po pomieszczeniu pani Weasley, która próbowała robić kilka rzeczy na raz.

Dziewczyna zajęła miejsce przy stole uśmiechając się grzecznie do pana Weasley’a, który czytał gazetę i popijał poranną kawę.

Spojrzała niepostrzeżenie na zegarek. 10:28. Oznaczało to, że za kilka minut pani domu zwoła wszystkich na śniadanie, a następnie wyruszą na podbój sklepów.

Z rokiem na rok Molly Weasley coraz wcześniej urządzała wycieczki na Pokątną, jakby przychodząc później mieli jedynie zastać opustoszałe sklepy. Hermiona całkowicie tego nie rozumiała, ale wolała w tej kwestii nie wyrażać własnego zdania, no a także nie powinna, z racji tego, że tak naprawdę za darmo mieszkała i żywiła się u rodziny swojej przyjaciółki. Ich zwyczaje i postanowienia nie powinny jej bardziej przeszkadzać.

Gdy pani Weasley się odwróciła, trzymała już w ręku filiżankę z kawą, którą przed nią postawiła. Hermiona podziękowała i wysączyła łyk.

– Wyglądasz przecudnie, Hermiono! – entuzjazmowała się. – Mogę chyba stwierdzić, że nikt cię nie pozna, wszyscy będą się zastanawiać kim jesteś. – Uśmiechnęła się konspiracyjnie do niej, jakby już od dawna coś planowały.

Popatrzyła na nią lekko podejrzliwie, ale jedynie podziękowała kolejny raz i przeprosiła na chwilę.

Co prawda mogli ją co poniektórzy nie rozpoznać, jednak by zwiększyć takie prawdopodobieństwo udała się przed najbliższe lustro znajdujące się na dole i przetransmutowała kilka rzeczy, a następnie za ich pomocą zrobiła kok na głowie, a kilka pasemek włosów wolno wypuściła. Teraz mogła przynajmniej mieć lekką zabawę podczas chodzenia po sklepach.

Po czterdziestu minutach, podczas których wszyscy zdążyli spożyć śniadanie, a bliźniacy dwa razy zmienić strój, byli w końcu gotowi, by przefiukać na ulicę Pokątną i rozpocząć zwiedzanie sklepów.

Chłopcy, a także Ginny, zgodnie na jej widok zachłysnęli się, na co jedynie uśmiechnęła się pod nosem i mrugnęła do przyjaciółki. Oznaczało to, że praca nad wyglądem niekoniecznie poszła na marne.

Umówiła się z panią Weasley, że najpierw odwiedzi kilka innych sklepów, a po godzinie wspólnie spotkają się przed sklepem Madame Malkin i pomoże ona w wyborze szaty dla Gin i Rona.

Sięgnęła po garstkę proszku Fiuu i nie czekając dłużej weszła do kominka, i z uśmiechem na ustach rzuciła proszek w ogień.

Lubiła ten środek transportu, a przynajmniej wydawał jej się taki inny niż teleportacja, po której nie zawsze czuła się dobrze. A do tego, tutaj przynajmniej nie mogła się rozszczepić. Fakt, może i niedobrze zrobiłoby się jej, gdyby w czasie drogi otworzyła oczy i widziała wszystkie te kominki, które mijała z zawrotną prędkością, a także mogłaby wylądować na bliżej nieznanej ulicy, jeśli źle wypowiedziałaby adres, jednak nie były to aż tak poważne efekty.

Nim zaczęła ponownie rozwodzić się nad rankingiem „najlepszy środek transportu dla czarodzieja” zdążyła dolecieć do celu i szybko usunęła się z zajmowanego miejsca, by przypadkiem ktoś na nią nie trafił.

Obejrzała się dookoła i dostrzegła jedynie małe grupki rodzin, które kierowały się do przeróżnych sklepów. Najprawdopodobniej nikomu z młodzieży nie chciało się wstawać o poranku, mając przed oczami wizję rozpoczęcia roku szkolnego i pobudek o zbyt wczesnej porze.

Strzepnęła z peleryny pozostałości  po kurzu i magicznego proszku i powolnie ruszyła wzdłuż szeregu sklepów, nie spiesząc się w żadnym konkretnym celu.

Dzisiejszego dnia nie potrzebowała niczego kupować, jednak po kilku minutach postanowiła udać się do banku Gringotta, by wypłacić ze swojego konta trochę oszczędności. Ostatnimi czasy wydała trochę więcej pieniędzy, z wyprzedzeniem i w spokoju zakupując kilka sukienek i nowy płaszcz, którego wymiana była już niezbędna. Szata szkolna, pomimo iż trochę przykrótka, nie była priorytetem w jej zakupach, bowiem był to jej ostatni rok nauki w Hogwarcie, więc postanowiła, że zdoła jeszcze go wychodzić w lekko zdartej szacie. Jedynymi rzeczami, które mogłyby być jej potrzebne, jeśli już uparłaby się na zakupy, to były koszule w czerwonym i białym kolorze, a do tego dłuższy krawat w barwach Gryffindoru.

W każdym razie obawiała się, że i tak będzie musiała je zakupić, z samego względu na to, że pani Weasley popatrzy się na nią podejrzliwie, jeśli nie przyniesie do Nory chociażby jednej siatki, z któregoś ze sklepów i prawdopodobnie jeszcze stwierdzi, iż to przez problemy finansowe i ponownie zabierze ją na ulicę Pokątną, by kupić jej wszelkie niepotrzebne rzeczy.

Jej zachowanie w takich sytuacjach było nieraz aż zbyt trywialne.

Weszła do banku, a w środku, pomimo kilku osób znajdujących się w pomieszczeniu, ogarnęła ją przenikliwa cisza, którą raz za razem przecinało jedynie uderzenie pieczątką o dokument.

Podeszła cicho do podwyższenia, za którym znajdował się goblin i poczekała aż skończy zapisywać coś na karcie.

– Słucham – zaskrzeczał nieprzyjemnie.

– Chciałabym wypłacić pieniądze ze skrytki numer czterysta sześćdziesiąt trzy – odparła.

– Nazwisko? – Popatrzył za nią zza okularów.

– Hermiona Jane Granger.

Wziął jakieś dokumenty w ręce i zaczął je przeglądać, powolnie kiwając głową.

Bez słowa wskazał ręką na goblina znajdującego się po jego lewej stronie, stojącego pod drzwiami.

– Za mną – nakazał on i ruszył przez drzwi.

Posłusznie się za nim skierowała, a następnie weszła do wagonika, który wskazał ręką.

Nie przepadała za odwiedzaniem banku. Co prawda Hagrid raz za razem mówił, że po Hogwarcie jest to najbezpieczniejsze miejsce, ale już zdążyła przekonać się, że w rzeczy samej tak nie jest, a do tego skrzaty nie budziły u niej pokładów empatii, a tym bardziej jakiegokolwiek zaufania. Może i ich bezwzględność była dobre dla oszczędności klientów, ale zaciekłość i własne pojęcie własności niekoniecznie zajmowały czołowe miejsce na liście ich zalet.

Podróż nie trwała długo, bowiem jej skrytka znajdowała się znacznie wyżej niż Harry’ego, czy całego rodu Weasley, jednak trudno się było dziwić, skoro ona była pierwszą osobą w swojej rodzinie, która jej potrzebowała i w ogóle wiedziała, co to takiego jest.

Szybko wygramoliła się z niezbyt komfortowego wagonika i stanęła przed kamienną ścianą, w oczekiwaniu na goblina, który wkładał klucz do otworu.

Kiedy mały stwór przekręcił kluczyk, a jej oczom ukazała się niedużych rozmiarów skrytka, nie było dla niej niczym niespodziewanym ujrzeć w niej jedynie kilka równo poukładanych w stosy monet, z których wzięła garść galeonów, i nawet nie patrząc, schowała je do mało widocznej kieszeni w szacie i skierowała swojej kroki prosto do wagonika.

Nie potrzebowała na dokonanie tego czynu niewyobrażalnej ilości czasu. Nie tak, jak inni. Dla niej były to tylko nic nieznaczące monety, o które w dzisiejszych czasach ludzie potrafili walczyć ze sobą, a nawet byli skłonni zabić.

„Kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie”, to było główną jednak przyczyną ich śmierci. Skąpstwo, egoizm, despotyzm, samouwielbienie, pogarda w stosunku do innych i masa innych cech, które prowadziły do tego, że człowiek stawał się jedynie i w pełni materialistą, a do tego tak wielkim, że potrafił przetracić wszystko, co miał i mógłby mieć, nad pieniądze, które na samym końcu i tak nie dałyby mu tego wszystkiego, czego oczekiwał. Takie było życie… choć niektórzy już narodzili się z brakiem akceptacji tych słów i przez cały swój żywot nie potrafili zmienić swojego poglądu na sytuacje.

Goblin przekręcił kilka razy klucz w zamku i z wciąż tą samą lekko skwaszoną, a trochę obojętną miną zajął swoje miejsce w wagoniku i pociągnął za dźwignię, po czym ruszyli.

Hermiona załatwiła ostatnie formalności w banku i wróciła na plac, po którym zaczęło przetaczać się coraz więcej ludzi.

Spojrzała na zegar ponad nią. Wizyta zabrała jej jedynie dziesięć minut, co było nie dość, że dobrym wynikiem, to do tego pozostawiało jej worek czterdziestu wolnych minut, które nie były jej koniecznie potrzebne.

Rozpoczęła swój marsz przez pawilon sklepów, jedynie wypatrując te, w których pozostawienie swoich monet okazałoby się dla niej korzystne.

Kilka minut później, po obejrzeniu niezliczonej ilości wystaw ze sprzętem sportowym i innymi akcesoriami, doliczając do tego małżeńską kłótnię przy fontannie, podczas gdy trójka ich dzieci biegała wokół nich krzycząc i wymachując różdżkami, a następnie bijąc się nimi, jak gdyby były patykami udającymi za miecze, dotarła do jednego z tych sklepów, w których nie miało się pewności co do tworzywa, z jakiego ubrania zostały wykonane, ani czy nie nosił ich jakiś nieboszczyk.

Przekroczyła próg, a jej wejście obwieścił mały dzwoneczek umieszczony nad drzwiami. Doprawdy, jak mugolsko… Przez chwilę poczułam się jak w domu, pomyślała z lekką kpiną i ruszyła ku wieszakom.

Lubiła ten sklep. Mimo jego dziwactw i rzeczy, które jedynie tutaj można było znaleźć… a może i właśnie dlatego.

Tutaj, w tych rzeczach, przenikających niezidentyfikowanymi zapachami, tkwił sekret. Coś, co robiło za pewnego rodzaju podstawę w jej poruszaniu się po ulicach.

Przejrzała kilka koszul i wybrała trzy z nich do przymierzenia.

Nie czekała na obsługę. Pewnie nim by się kogokolwiek doczekała, zdążyłaby umrzeć z głodu z wieszakiem w ręku. A jeżeli miałaby obstawiać, gdzie teraz znajdowała się niska, pulchna i wygadana właścicielka sklepu, zamiast stać na kasie, to powiedziałaby, że zapewne siedzi za jednym z przejść, w niewielkim pomieszczeniu przenikniętym tytoniem, z resztą towarzystwa, którego w tym momencie ogrywa z kasy w pokera.

Hermiona ruszyła do przebieralni i włożyła na siebie białą koszulę, ruchem ręki zapinając guziki.

Pomimo sukienki pod spodem, której nie chciało jej się w tym momencie i w tych warunkach (nie oszukujmy się, nie wiadomo było, co tu chodzi po podłodze) zdejmować, to prezentowała się bez większych zarzutów.

Przyłożyła kołnierzyk do nosa i wzięła głęboki wdech chcąc poczuć każdy z możliwych zapachów, jaki się na niej zachował.

Słodki zapach cukierków, gryzący i ostry amoniaku, lekki siarki i ostatni, który na myśli przywodził jej jedynie watę cukrową.

Na tą bluzkę mogła się zgodzić.

Powąchała drugą, tego samego koloru, jednak zapach był taki sam, tyle że mniej intensywny.

Odrzuciła ją na koniec ławeczki, znajdującej się z boku.

Zdjęła z siebie koszulę i włożyła czerwoną.

Była tego samego kroju, co poprzednia, co świadczyło o tej samej marce, a może i nawet o tym samym posiadaczu.

Przyłożyła lekko kołnierz do swojego nosa, jednak poczuła całkowicie inny zapach. Nieboszczyk. Oj tak, tego akurat mogła być pewna.

Mogła być pewna, że nikt nie został w niej pochowany, jednak nie było wykluczone, że właśnie w niej nie umarł.

Poza tym mogła wyczuć zapach kilku rodzajów ziół i herbaty o intensywnym zapachu mięty.

Mogła się niejednokrotnie przydać.

Wzięła oba wieszaki i ruszyła do kasy, zostawiając koszulę, której nie chciała w szatni, wiedząc jednak, że po chwili wyleci ona za nią i sama powróci na swoje miejsce.

Stanęła przed ladą, za którą nikt nie stał, jednak nie przejęła się tym faktem. Wiedziała, że teraz jest baczniej obserwowana, niż jakby ktoś naprawdę stał przed nią, i nie miał w tym do czynienia fakt, że wyczuwała obecność pośredniej formy życia, która stała przy wejściu, a jego uwaga była skupiona nie dość, że na niej, to także na tym, co działo się za drzwiami.

Wyciągnęła z kieszeni równą należność i wzięła torbę z lady, do której schowała zakupy.

Kasa otworzyła się z lekkim skrzypnięciem, ale bez pośpiechu, a po chwili monety uniosły się w powietrze i wpadły do odpowiednich przegródek.

Lekkim krokiem skierowała się ku wyjściu, a przy drzwiach skinęła lekko do niewidzialnej postaci, która aktualnie robiła za ochroniarza.

W tym sklepie nie można było powiedzieć, że cokolwiek jest normalne, jednak zależało to też od punktu spojrzenia.

Tak, trochę dziwne, prawda? Ale czego się oczekuje od świata pełnego magii i czarodziejów?

I, pomimo że pierwszy raz, gdy Hermiona przekroczyła próg sklepu nie różnił się znacząco od tego, co przed chwilą ujrzała, to jednak zmienił się diametralnie, gdy weszła do niego wraz z Weasley’ami. I to nie było nawet lekkie wyolbrzymienie.

Wystrój, zapach, atmosfera, ludzie. To wszystko zmieniało się w zależności od tego, co w głębi ducha wiedzieliśmy, i co potrafiliśmy.

Normalni ludzie widzieli jedynie ubrania, ładnie powieszone na wieszakach, które nie wydawały z siebie żadnej woni, a za ladą stała w oczekiwaniu pulchna kobieta z uśmiechem na ustach, czekająca, aż ktoś zapyta ją o drogę do przymierzalni czy toalety.

Arystokraci widzieli drogie marki, wysokie ceny i kobietę, która zdawała się być czystokrwista.

Jednak to wilkołaki – choć wciąż nie miała pojęcia, czy wzgląd na pokolenie, z którego się wywodziły i to co potrafiły, też miały na to wpływ, aczkolwiek tego nie wykluczała – znajdowały się najbliżej prawdy, jaka się przed nimi odgrywała.

Szczerze, mogli się jedynie domyślać tego, co działo się przed ich nosami, jednak nie dało się ukryć tego, że nie był to zwykły sklep, w którym sprzedawano jedynie ubrania.

Można było powiedzieć, że właścicielka sprzedawała w nim to, czego kupujący tak naprawdę chcieli.

Nie był to oczywiście jedyny powód, dla którego lubiła to miejsce.

Ona lubiła przekraczać próg. Wchodzić jakby pierwszy raz do tego samego pomieszczenia. Być atakowaną przez intensywność zapachów.

One właściwie wszystko koronowały.

One były tym, co ci pomagało. Co cię chroniło.

Zapach nieboszczyka był jednym z najbardziej przydatnych, jednak nie mógł być nazbyt intensywny.

Oczywiście stan życia można było sprawdzić za pomocą zbadania tętna, przepuszczenia przez ciało sondy, jednak nie o to w tym wszystkim chodziło.

To nie było przydatne w normalnym życiu, gdzie nikt nie odróżni zapachu siarki od amoniaku, tu chodziło o świat wilkołaków, o ludzi z nadwrażliwym zapachem, o tych, którzy potrafili wyczuć innych będąc kilometr dalej.

Koszulka z zapachem śmierci w czasie walki była jedną z najpotężniejszych broni.

W takim czasie liczył się czas na to, by zebrać więcej siły i móc ponownie, ostatecznie zaatakować.

Wilkołaki z reguły nie przeistaczały się w istoty ludzkie, by przeprowadzić sondę i sprawdzić, czy ofiara na pewno nie żyje. O tym miał świadczyć zapach. I ona właśnie go kupiła.