Rozdział 35

Wracam po kolejnej przerwie i po nieroztropnym wysłaniu e-maila z rozdziałem do mojej byłej Bety :))

Zdaję sobie sprawę, że teraz zajmuje mi więcej czasu pisanie postów, ale to nie zależy ode mnie w tak dużym stopniu w jakim bym chciała. Teraz jeszcze nastał czas 18-stek, a i moja szykuje się w maju! :D

Mam nadzieję, że spodoba Wam się rozdział.

Betowała Ola :)

xoxo

Hermiona w pierwszej kolejności musiała udać się do Ministerstwa albo Urzędu Niewłaściwego Użycia Czarów, aby zarejestrować swoją animagię. Nie do końca była przekonana jak przebiega cała procedura i czy jedyne, co będzie musiała zrobić, polegać będzie na stworzeniu opisu zwierzęcia, którego postać potrafiła przybrać. Czuła w kościach, że Severus Snape niebawem ponownie otworzy ten temat i tym razem nie uda jej się wykręcić bez okazywania dowodów na swoje słowa. Zdawała sobie sprawę z tego, do czego Snape jest zdolny i wiedziała, że, nie będąc zwolennikiem jej i tego, co robiła po kryjomu, był on w stanie przy pierwszej lepszej okazji wydać ją Ministerstwu. Wtedy nie interesowałyby go konsekwencje, jakie miałaby hipotetycznie ponosić, gdyby naprawdę była niezarejestrowanym animagiem, liczyłoby się jedynie uczucie sprawiedliwości, która w końcu by ją dosięgła.

Wcześniejszy plan, przy którym miała się trzymać, był całkowicie nieosiągalny od kiedy dyrektora nie było w szkole i nawet nie miał głowy do zajmowania się takimi sprawami. To on miał być osobą, która doradziłaby jej kogo lepiej oszukiwać: Ministerstwo czy Snape’a? Teraz sama musiała dawać sobie radę – jak zwykle zresztą.

Ale już dawno temu, podświadomie czy też nie, podjęła decyzję, że to nie z Ministerstwem przebywa praktycznie 24/7 i, że to nie oni ciągle patrzą się na jej ręce, a Severus Snape – byli więc lepszym obiektem, który mogła karmić kłamstwami, aniżeli prawie, że najsławniejszy Mistrz Eliksirów.

Teraz wystarczało jedynie przemknąć niezauważalnie poza Hogwart, co było z dnia na dzień, na jej szczęście, coraz mniejszym wyzwaniem – przyjaciele się uspokajali i powoli tracili przekonanie, że mogłaby kolejny raz zapaść się pod ziemię.

Mniej niż tydzień później Hermiona była (nie)szczęśliwym, zarejestrowanym animagiem. Rejestracja nie przebiegła nawet w połowie tak wymagająco jak myślała, że będzie przebiegać. Mówiąc krótko: nikt nie kazał przybierać jej animagicznej postaci, bo wszyscy byli najwyraźniej tak uradowani faktem, że kolejna osoba przyszła wypełnić formularz, iż zapomnieli o tej kwestii. Zadowolona, że nie będzie musiała kolejny dzień okłamywać Snape’a – przynajmniej w tej sprawie – sama chętnie udała się w paszcz węża.

Zapukała niecierpliwie kilka razy w drzwi, wiedząc, że o tej porze dnia Snape nie będzie chętny otwierać komukolwiek drzwi. No, bo kto by chciał od razu po zajęciach patrzeć na któregoś ze swoich uczniów? Na pewno nie Severus Snape.

Dzisiejszej nocy była pełnia, ale paradoksalnie czuła się wyśmienicie, jak gdyby mogła przenosić góry – i to dosłownie.

Po kilku minutach bezustannego pukania drzwi otworzyły się z szarpnięciem.

– Już miałam drzwi wyłamywać – powiedziała na powitanie i usiadła na krześle naprzeciwko niego, przemieniając je przedtem na jedno z tych „wygodniejszych”, które aż tak nie raziło w oczy Mistrza Eliksirów.

– Czego chcesz? – warknął na jej widok, jak zwykle nieprzyjemnie.

– Spokojnie, bez agresji, pamiętasz, że złość piękności szkodzi?

W odpowiedzi posłał jej śmiertelne spojrzenie, ale żaden uszczypliwy komentarz nie doleciał do jej uszu.

– Chciałam tylko poinformować, że odbyłam sobie właśnie krótką rozmowę w Ministerstwie i nie musi się już pan fatygować, by na mnie nakablować. Tak tylko mówię, dla jasności sytuacji.

– Niezmiernie mi miło, że zastosowałaś się do moich rad bez jeszcze większych problemów.

– Mówi pan, jakbym popełniła jeden z siedmiu grzechów głównych, a to ledwo było drobne wykroczenie.

– Drobne wykroczenie, przez które mogłabyś trafić do Azkabanu.

– Po pierwsze, mówi pan, jakby się pan w ogóle przejmował. Po drugie, jedynie niewielu animagów jest zarejestrowanych, więc najwyraźniej nikt nic nie robi z tymi, którzy nie chcieliby, by Ministerstwo wiedziało o nich więcej niż niejedna bliska im osoba.

– To już ich problem, czyż nie? – popatrzył się na nią nieufnie i z kpiną.

– Tak, oczywiście, że tak. – Pokiwała automatycznie kilka razy głową, rozglądając się po gabinecie.

– To wszystko? – zapytał z politowaniem i nieukrywaną irytacją, która rosła w jego głosie.

– Tak, tak... – odpowiedziała zamyślona, patrząc się w jakiś punkt w oddali. – A raczej nie – dodała po chwili, wyrwana z transu, widząc jego poruszenie.

– Streszczaj się – warknął.

Wyprostowała się i spojrzała wprost na niego.

– Nie powinniśmy już kontynuować naszych spotkań, począwszy od tych, które były zainicjonowane przez Dumbledore'a, kończąc na tych, które w międzyczasie się utworzyły. Albusa nie ma i oboje wiemy, że niejasna jest informacja, kiedy wróci, a ja wierzę, że pan, jako Mistrz Eliksirów, doskonale da sobie sam radę z warzeniem tychże. Poza tym nie wchodźmy sobie w drogę. Niech pan pamięta, jaka przysięga na panu ciąży, więc niech pan trzyma się z dala od moich osobistych spraw. To, co robię w moim wolnym czasie jest moją prywatną rzeczą i nie powinna pana interesować, tym bardziej biorąc pod uwagę fakt, że praktycznie nikogo innego ona nie dotyczy.

– A Dracona niby też nie? – prychnął.

– Powiedziałam, że praktycznie nikogo innego. Draco robi to, co chce robić i nawet fakt, że jest pan jego ojcem chrzestnym niczego nie zmieni.

– Ale Lucjusz Malfoy może zmienić – powiedział zimno.

– Proszę mi zaufać, jeżeli Lucjusz Malfoy chciałby coś zmienić już dawno by to zrobił.

– Co nie oznacza, że nie zrobi. – Spiorunował ją wzrokiem.

– Niech pan sobie oszczędzi wszelkiego typu gróźb. Jeżeli Lucjusz będzie chciał zamienić sobie ze mną słowo, to będzie wiedział gdzie mnie znaleźć. – Wstała z krzesła, które od razu zmieniło się w swoją pierwotną formę, i ruszyła w stronę drzwi.

– Poza tym – odwróciła się w jego stronę z ręką na klamce – czy to nie Lucjusz Malfoy wydziedziczył ostatnio swojego syna? – Z tymi słowami zostawiła Snape’a samego.

Resztę czasu aż do wieczora spędziła z przyjaciółmi, a następnie z największą skruchą, na jaką mogła się zdobyć, przeprosiła towarzystwo i wykręciła się referatem, który musiała napisać na teraz, zaraz, nawet jeśli termin był dopiero za tydzień. Obiecała pomóc Harry’emu i Ronowi przy temacie, gdy tylko skończy i nakazała nie grać im przez cały wieczór w szachy i nie czekać na nią, bo na pewno zasiedzi się przy książkach. Następnie całą trójkę wyściskała i na odchodne pomachała, a gdy biegła peleryna jedynie za nią powiewała.

Zbliżała się godzina dwudziesta pierwsza, czyli taki czas, który nie był ani ciszą nocną, ani normalną godziną na wieczorne przechadzki. Nie musiała jednak czuć się podejrzanie przebywając na bagnach, a jedynie musiała zachować dyskrecję i mieć pewność, że tym razem na pewno nikt za nią nie wejdzie do Zakazanego Lasu.

Odczekała kilka minut przy skraju lasu, kryjąc się za jednym z drzew i uważnie nasłuchując każdego szelestu, który mógłby okazać się podejrzany. Miała sporo czasu i nie zamierzała popełniać tego samego błędu niepotrzebnie śpiesząc się czy nieuważnie rozglądając się dookoła siebie.

Była teraz przywódczynią, liderką, która musiała być w stanie zadbać o bezpieczeństwo swojego stada, myślała chodząc pomiędzy drzewami i zagłębiając się w lesie coraz bardziej. Nie mogła popełnić kolejnego błędu. Jej zadaniem na teraz było wzbudzić w ludziach wiarę w nią i w to, że będzie obecna w każdej chwili, gdy będą jej potrzebować – musieli mieć poczucie, iż mogą na niej polegać bez względu na sytuację.

Popatrzyła się w księżyc i przysiadła na górce, na której ostatniego razu przemawiała. Nie chciała niepokoić samą siebie, ale z każdą minutą, która mijała, coraz bardziej gdzieś tam głęboko wewnątrz niej kształtował się niepokój, którego jednak nie potrafiła wyjaśnić. Czuła, że coś nie jest w porządku z tym, że nie odczuwa jeszcze żadnych nieprzyjemności, które miały nadejść podczas pełni. Nie czuła żadnego świerzbienia na plecach, żadnej Bestii, która budziłaby się w niej, żadnej potrzeby rozlewu krwi – i to ją najbardziej martwiło. To, co miała od tylu lat, nie mogło nagle, ot tak, odejść. Faktycznie, może za każdym razem odczuwała inaczej emocje, które jej towarzyszyły, co wynikało z układu planet i podobnych czynników, ale nigdy jeszcze nie zdarzyło się, by dwie i pół godziny przed pełnią nie czuła zupełnie niczego.

Szybko wstała i niemalże nerwowo zaczęła przypatrywać się każdemu krzakowi, który mógł coś za sobą kryć, ale wszystko wskazywało na to, że to jedynie jej zwykła paranoja. Nie zamierzała przecież zwoływać wszystkich do siebie, bo nagle uroiła sobie w głowie, że w tej chwili nie powinna mieć możliwości chodzenia w skowronkach – nie próbowała sobie nawet wyobrazić jak bardzo by straciła w ich oczach mniemanie, które i tak było już niskie.

Uspokoiła oddech i wzięła się w garść – nie takim rzeczom musiała stawiać czoło, a swoim urojeniom nigdy nie może dawać za wygraną, powtarzała sobie w myślach.

Ale mantrę nie przerwał jej poruszony krzak ani jeleń, który szukał pożywienia. Jej mantrę przerwała czyjaś niemalże namacalnie wyczuwalna obecność. Myślała nad wcześniejszą przemianą, ale moc była tak wielka, że zgęściła się w powietrzu i aż dało się od niej wyczuć ludzką siłę, więc pozostała przy swojej postaci, trzymając mocno różdżkę wzdłuż nogi, schowaną pod peleryną. Podniosła lekko głowę i mocno zaciągnęła się powietrzem, po czym natychmiast odwróciła się na wschód w stronę, która była źródłem emitowanego zapachu.

– Wyjdź z ukrycia, dobrze wiesz, że da się wyczuć twoją obecność na dziesięć kilometrów – powiedziała lekko monotonnym głosem, jakby to była rzecz, jaką robi za każdym razem przed pełnią – bawi się w chowanego. Zabawa na całego.

– Wcale się nie ukrywam – odpowiedział jej męski głos, a zaraz po tym zobaczyła jego sylwetkę.

– Czyżbyśmy się już nie poznali? – zapytała lekko, nie chcąc po sobie pokazać ciekawości, która ją zjadała.

– Raczej nie mieliśmy ku temu sposobności – odparł, a lekki uśmiech błąkał się po jego twarzy, gdy podchwycił jej grę.

– Domyślam się, że znasz moją godność. Zaproponowałabym, żebyśmy usiedli, ale podejrzewam, że nie przypadkowo postanowił pan wybrać to miejsce ze wszystkich innych.

– Nie zamierzam zabrać ci dużo czasu, Hermiono. Mam nadzieję, że nie obrazisz się, jak zrezygnujemy z oficjalnego zwrotu?

– Nie, oczywiście, że nie. – Uśmiechnęła się lekko czując jednak, że rozmowa takiego typu może się ciągnąc w nieskończone. – To jak mówiłeś, że się nazywasz?

– Pablo Di Cortez.

– Zakładam, że nie jesteś stąd.

– Prawidłowo zakładasz.

– Przechodząc do sedna, powiesz mi może co cię sprowadza w te okolice?

– Sprawy biznesowe.

– Zgrabnie ujęte. Więc może od razu mi powiesz do czego miało posłużyć ci ciało Velvora?

– Lepsze pytanie byłoby, gdybyś zapytała do czego posłużyło.

– Tak czy siak. – Próbowała zachować obojętność w głosie.

– Jak się domyślasz byłem kiedyś jednym z Agresorów, ale los chciał, że się od nich odłączyłem. Nie żeby to było spowodowane jakąś awersją, co do ich sposobu postępowania, ale po prostu na wielu polach nie potrafiliśmy się porozumieć i z tych nieporozumień potrafiły często wyniknąć drobne konflikty. Okazało się jednak, że w podobnych odczuciach, co do nich i ich metod bycia nie byłem osamotniony, i tak właśnie powstaliśmy my, Tropiciele.

– Wciąż nie jestem pewna dlaczego chciałeś, żebym o tym wiedziała.

– Z jasnego powodu. Chcemy, żebyś dołączyła do nas ze swoim stadem.

Hermiona nie była pewna czy to przez sztuczne światło, które tworzył księżyc, ale błysk w jego oku bardzo jej się nie podobał.

– Czemu? – Szok spowodowany zaistniałą sytuacją pozwolił jej tylko tyle wydusić z siebie.

– Z prostej przyczyny. Hermiono Granger, wszyscy wiedzą, że jeszcze nie zdecydowałaś, po której stronie staniesz, jednak każdy wie, że w ciągu następnych kilku dni musisz dokonać wyboru i zdecydować z kim osiągniesz sprzymierzenie, a kto okaże się twoim śmiertelnym wrogiem.

Najwyraźniej tylko dla niego wszystko było takie jasne, bo jej jedynie zakręciło się w głowie. Nie miała ochoty ciągnąć tej rozmowy, pełnia zaczęła teraz na nią wpływać i obawiała się, że niedługo członkowie stada zaczną się schodzić, a wolała uniknąć ich kontaktu z Włochem.

– Zanim się pożegnamy i pójdziemy w swoje strony chciałbym dodać, byś staranie przemyślała wybór, przed którym lada moment staniesz. Nami kierują inne wartości niż władza i przemoc. – Powolnie zaczął odchodzić w stronę drzew. – A poza tym skąd, jak nie od bezpośredniego źródła, dowiesz się do czego był potrzebny Velvor i kto, jak nie my, jest w stanie podzielić się z tobą prawdą?

– W tym momencie powiedziałabym, że prawda jest raczej względna.

Nie usłyszała odpowiedzi, a jedynie dostrzegła lekki, kpiący uśmieszek, który zniknął zaraz wraz z Tropicielem.

Czas pełni spędzili w miarę możliwości spokojnie. W takie dni nie byli oczywiście w stanie odmówić sobie polowania na zwierzynę, ale rozważnie wybierali ofiarę, nie narażając świat magiczny na ubytek w istotach zagrożonych wyginięciem. Nie podzieliła się ze swoim stadem na temat tego, czego się dowiedziała chwilę przed ich przybyciem. Nie chciała siać paniki, a poza tym to ona musiała podjąć decyzję, którą stronę poprzeć. Po to był przywódca – tutaj nie było miejsca na demokrację.

Pożegnała się ze wszystkimi ukrywając zmęczenie, które poczuła od razu po tym, gdy nasyciła Bestię i odzyskała zdolność całkowitego logicznego myślenia. Zaistniała sytuacja nie podobała jej się coraz bardziej. Z jednej strony Voldemort, Nestor i cała chmara Śmierciożerców, z drugiej Delvor z Agresorami, a gdzieś po środku Pablo z Tropicielami. Zastanawiała się czemu Velvor nie zdecydował za życia do kogo przystąpić i odwlekał to w czasie. Chciałaby naprawdę znać powód, bo może wtedy podjęłaby decyzję popartą uzasadnionymi argumentami, a nie jedynie uprzedzeniami i intuicją. 

Po cichu przeszła przez korytarze i pod Kameleonem, niezauważalna, przemknęła do swojego pokoju za pomocą kilku zaklęć przebrała się i usnęła w chwili, gdy przyłożyła głowę do poduszki.

Zasnęła z myślą, że prędzej włoskie pochodzenie i uroda Pabla przekona ją do zawarcia sojuszu z Tropicielami, niż ich mało prawdziwe intencje, by miała dla swojego stada jak najlepiej. Ale kto mówił, że nie można łączyć przyjemnego z pożytecznym, a życia prywatnego z pracą?

Severus przez cały dzień chodził zamyślony, a po rozmowie z Granger próbował jeszcze bardziej ułożyć sobie to wszystko w głowie. Nie podobał mu się obrót, jaki przyjęły, co poniektóre sytuacje. Na przykład ta z Granger i jej chowaniem się po motelach – w ogóle całe zachowanie Granger, poczynając od znikania nocami, przechodząc przez jej kontakty z Draconem Malfoyem, a kończąc na czołganiu się po podłodze Czarnego Pana. Tego ostatniego na pewno nie mogłaby przetrwać normalna osoba, która pierwszy raz w życiu miała do czynienia z takimi zaklęciami jak Crucio. Był zły, a raczej wściekły, kiedy uciekła nie bacząc na konsekwencje, myśląc, że sama lepiej poradzi sobie z własnymi ranami. Ale jak miała sobie poradzić? Jak nastolatka miałaby sobie poradzić z tak rozległymi obrażeniami na własną rękę? Jak udało jej się wytrzymać tyle czasu, ba, doprowadzić swoje ciało i układ nerwowy do 70–ciu procent kondycji sprzed wizyty w Fortecy? I jak to możliwe, że Czarny Pan nie zabił jej na miejscu za słowa, które była w stanie wypluć mu twarz? I po co fatygował się, by stawić przed nią jej rodziców?

Severus Snape głowił się bardzo długo nad tymi i podobnymi pytaniami, ale nie był w stanie sam sobie na nie odpowiedzieć. Nikt nigdy nie powiedział, że jest wścibski, ale jako, że był pod Wieczystą Przysięgą, to jego zdaniem wszystko, co się wydarzyło było tak samo jego sprawą, jak i jej. Nie chciał przypominać sobie, co nim kierowało, gdy zgadzał się, by ich dłonie splotły się srebrną nicią, ale próbował sobie wmówić, że była to przede wszystkim troska o chrześniaka, który mógł wpaść w poważne tarapaty. Wierzył w pewną lojalność, jaka powstała pomiędzy nimi, jednak nie na darmo nazywano go najlepszym szpiegiem. Poza tym wiedział jak od ludzi wyciągać to i owo – tym bardziej jeśli to byli członkowie jego rodziny.

                                                             ~*~*~*~

Albus Dumbledore miał już swoje lata, ale wiedział jak dotrzymać tajemnicy, by nikt się o niej nie dowiedział, ale także jak ją dotrzymać, by ktoś poszedł śladem ledwo wyznaczonym i odkrył, o co chodzi. I w chwili, gdy Severus Snape wraz z panną Granger zjawili się w progu drzwi Delvora, wiedział, że niepotrzebnie zamartwiał swoją starą głowę zawiłymi myślami i niepewnością czy na pewno ta dwójka zjawi się na miejscu, gdy jeszcze będzie miał czas.

Co prawda był najpotężniejszym czarodziejem i mógł powiedzieć, że dużo wiedział o ludziach, tym bardziej tych, którzy znajdowali się wokół niego i nie, nie zaprzeczał, że zdobywał takie i podobne informacje za pomocą legilimencji w momencie, gdy osoba nie zdawała sobie z tego sprawy. Jednak jak inaczej byłby w stanie zaufać komukolwiek i dojść do konkluzji, że może jednak szczera lojalność istnieje? Zbyt dużo świeczek miał na ostatnim torcie, by uwierzyć w słowa drugiej osoby, ot tak. W tym momencie nie lojalność w Zakonie Feniksa go męczyła, ale fakt, że nie do wszystkich umysłów dostał pełen dostęp. Nie mówił oczywiście o Severusie, bo jego czyny udowodniły już niejedno, ale o pannie Hermionie Granger, która z czasem, który upływał, stawała się coraz większym zagrożeniem. Dla Hogwartu. Dla całego społeczeństwa. Fakt, przyznała się, że istnieje pewna sprawa, o której nie może mówić i bez sprzeciwu zgodziła się stanąć przed obliczem Toma Riddle’a, poświęcając swoje zdrowie, a nawet życie i wypełniając mu przysługę, jednak nie mógł tak tego pozostawić. Nie mógł być jednak niedoinformowany. Nie mógł czegoś nie wiedzieć. W takiej chwili jak ta czuł, że kontrola jaką posiadał nad większą częścią ludzi zostaje mu odebrana. Nie było to dla niego straszne, ani w jakimkolwiek stopniu przerażające, ale wiedział, że odzyskanie kontroli nad tłumem jest czasochłonne, a tym bardziej wyrobienie sobie takiego statusu i autorytetu, jaki miał.

Dyrektora Hogwartu niepokoił fakt, że tak długo zajęło Severusowi przybycie do Delvora. Wiedział, że panna Granger w ciągu pięciu minut zrozumie powiązanie między wierszem a miejscem jego pobytu, więc jedynie sprawdzał ile czasu zajęło jej dojście do siebie po powrocie od Voldemorta. Wyszło na to, że dłużej niż się spodziewał, ale nie był pewien swoich rachunków, gdy zobaczył wykrzywioną w grymasie twarz swojego szpiega.

Z początku chciał, by to Snape zajął się Hermioną Granger i potencjalnym zagrożeniem jakie mogłaby tworzyć lub też na nich sprowadzić, jednak doszedł do wniosku, że jest to zbyt poważna sprawa, by powierzać ją w ręce osoby, która nie ma przeświadczenia, co do powagi sytuacji.

Nie podobała mu się jeszcze jedna sprawa: Delvor. A także jego zdanie, które było odpowiedzią na praktycznie wszystko. „Za kilka dni się okaże”. Albus nie wiedział czy to nowa mantra wilkołaka, ale te słowa miały w sobie tyle przekonania, że aż w lekkim zniecierpliwieniu czekał na to, co miało się wydarzyć.