Pilot (miniaturis!)

UWAGA: Niekonwencjonalna miniaturka! :D
Dawno czegoś nie wrzucałam, próbuję zakończyć 27, ale tymczasowo zero inspiracji i motywacji, a w szkole ciągłe urwanie głowy i brak chęci do czegokolwiek.
Nie jestem hipokrytką i nie będę pisać, że jest to miniaturka 18+, bo jest, jednak w naszym wspaniałym kraju można uprawiać seks od 15 roku życia, więc w żadnym wypadku nie rozumiem, czemu czytać od 18. Dla mnie to zagadka.
W każdym razie ostrzegam, że nie było to betowane i jest SŁABE (i jest miniaturką pomimo 7 stron (dla mnie to mało)). Tak, tak, wiem, że mówię tak praktycznie za każdym razem (mam na myśli, że jest słabe), jednak chciałam Wam pokazać, że potrafię coś zdziałać między tą dwójką, a po prostu nie jest jeszcze czas w moim opowiadaniu na taką sytuacją. W sumie, to dobrze, że coś takiego napisałam, bo muszę popracować nad lekkością tekstu i ciekawej prezentacji tego, co siedzi w mojej chorej głowie.
Miejmy nadzieję, że nie jest aż tak tragicznie, jak myślę.
Nie wrzucam NN z racji tego, że to nie kolejny rozdział.
Za wszystkie błędy z góry przepraszam (tym bardziej interpunkcyjne! :D)!

Wasza wdzięczna i wiecznie zabiegana,
Liz <3

Kobieta zadarła głowę ku górze i spojrzała na tablicę, na której chwilę później ukazały się informacje, na które wyczekiwała.

Pociągnęła lekko ręką, która pobolewała ją już od jakiegoś czasu, najwyraźniej przez przeciążenie, szybkim, niekontrolowanym ruchem wygładziła marynarkę i z pewnością, o jakiej wszyscy tutaj zgromadzeni mogli jedynie pomarzyć, ruszyła przed siebie.

Mijając bramki zerknęła na zegarek, co było już jej nawykiem, skinęła na powitanie młodemu mężczyźnie, którego za każdym razem widziała na tym samym stanowisku, sprawdzając dokumenty, więc uśmiechnęła się do niego wdzięczna, że nie musi robić postojów i zerknęła przez ramię na tłum ludzi, którzy ustawiali się w kolejkach i z niecierpliwością oczekiwali na swoją kolej. Kiedyś była na ich miejscy i jedynie przez widok, który miała w tym momencie przed sobą, cieszyła się, że to się zmieniło.

Lubiła swoją pracę, naprawdę, jednak czasem czuła się wykończona i nie na miejscu. Była nieustatkowaną kobietą, bez męża, bez dzieci, nawet bez psa, na którą spadały wszystkie możliwe problemy rodzinne, a ona, mimo naprawdę dobrych chęci, pomału nie dawała sobie z tym rady.

Na początku było fajnie; wysoka pensja, perspektywa zwiedzenia pół świata, poznania nowych ludzi… ale później? Później zrobiło się znacznie gorzej. Przestała ją interesować wypłata, bo i tak nie zdążyła jej wydać w sklepach, ba, nawet nie miała czasu, by po nich chodzić. Nie miała czasu dla siebie; na odpoczynek, na zaprzyjaźnienie się. Od kiedy skończyła szkołę nie kontaktowała się z nikim z magicznego świata, w sumie to jedynie w pracy miała kontakt z ludźmi, a i tak nie zamieniała z nimi zazwyczaj większej ilości słów, niż było to konieczne.

Trudno było tutaj zawrzeć trwalszą znajomość.

Uśmiechnęła się lekko do starszej pary, która robiła sobie pamiątkowe zdjęcie i ruszyła w stronę swojego korytarza.

~*~*~*~*~

- Jaką zapowiadali pogodę? - zagadnęła swojego kolegę po fachu, którego poznała na kursach.

- Podobno ma być słonecznie jak nigdy - żachnął się.

- Cholerne huragany - powiedziała pod nosem. - Czy w tym mieście zawsze muszą być jakieś anomalie pogodowe?

- Czy to jest pytanie retoryczne? - Rzucił w nią ściereczką, którą jeszcze przed chwilą wycierał blat. - To jest pieprz… - ściszył głos do szeptu - ona Floryda. - Uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Musisz się jeszcze poduczyć konspiracyjnego uśmieszku. - Puściła mu oczko, a on przewrócił oczami na te słowa.

Chyba jedynie dzięki całkowitemu szczęściu udało im się ominąć kontrolę prowadzoną przez dyrektora oddziału.

Uporządkowali ostatnie elementy i zaczęli wpuszczać ludzi. Tym razem była kolej Joshuy.

Hermiona, ochrzczona imieniem Lora na pierwszym kursie, wypakowała ostanie kubeczki i ustawiła je na barku.

Czekała ich jeszcze demonstracja, to znaczy jego, bo tym razem udało jej się przekonać go do zamiany miejsc, więc w tym momencie stała przy słuchawce, instruowała i sama słuchała swojego głosu, który rozchodził się po maszynie z o wiele większą precyzją niż można by było przypuszczać.

Nie miała dzisiaj dobrego humoru, jak zwykle ostatnio - podejrzewała na początku PMS, zespół napięcia przedmiesiączkowego, jednak nigdy aż dotąd nie ciągnął się on aż tak długo. Czuła się jak mina przeciwpiechotna, która może w każdej chwili wybuchnąć.

Rozpoczęli podróż.

Chwila odpoczynku nie potrwała długo. Kilka minut później, gdy maszyna ustatkowała swój ruch, musiała wziąć się za obowiązki i rozpocząć wędrówkę z barkiem. Nie ma to jak obsługa rozkapryszonych seksistów. Witaj, kolejny tygodniu!

- Życzy pan sobie coś do jedzenia, picia? - spytała jedenasty raz z rzędu, uśmiechając się sztucznie.

- Tak, tak… - odparł rozmarzonym głosem i spojrzał na bufecik. Dużego wyboru nie było, nie oszukujmy się, nie były to wysokie standardy, gdzie można było zamówić homara na wynos. - Poproszę w takim razie to, to i to… - wskazał palcem - i może jeszcze kieliszek szampana.

- Oczywiście. - Podała mu to, co zamówił i przeszła dwa kroki dalej.

- Życzy pan sobie coś do jedzenia, picia? - zapytała z nieskrywaną monotonią w głosie i spojrzała wyczekująco na fotel, którego tymczasowy właściciel skrywał się za gazetą.

Opuścił ją powolnym krokiem i Hermiona o mało co nie padła na zawał.

- Skąd, do licha, pan się tu wziął? - prawie że wykrzyknęła. Wyglądało na to, że Snape jest w podobny stadium szoku, co i ona, więc nic nie odpowiedział. - Ach, no tak, zapomniałam, że nie jest już pan moim nauczycielem. Co ty tu, do cholery, robisz? - powtórzyła.

- Granger, co ty tu robisz? I nie jestem twoim kumplem, byś odzywała się do mnie na „ty”, wypraszam sobie - warknął.

- Nie widać? - Kompletnie nie zwróciła uwagi na drugą część zdania. Wskazała za to z ironią na swoją firmową marynarkę.

- Od kiedy to, Granger, nazywasz się… Lora Staffberger? - Spojrzał na jej plakietkę przyszytą do materiału z sarkazmem i drwiącym spojrzeniem.

- Staffbarger - poprawiła podirytowana. - Od kiedy to mnie wypędziliście - ściszyła głos do morderczego szeptu.

- Nikt cię, do cholery, nie wypędzał - warknął zirytowany.

- Jaasne, a te plotki i spojrzenia za moimi plecami tydzień po Bitwie, po prostu były dla efektu i w podziękowaniu. Uważaj, bo uwierzę.

- Granger, ty ciemnoto.  - Wstał szybko, pociągnął ją za ramię i szybko poprowadził w stronę łazienki. Dziewczyna zdążyła jeszcze dać na migi znak swojemu koledze, że wszystko ma pod kontrolą, i żeby przejął za nią wózek. Wpakował ją do kabiny, wszedł i zamknął drzwi za sobą na zasuwkę, po czym rzucił na nie czar wyciszający. - A niby co miał zrobić ten tępak, Potter, gdy prawie że zabiłaś jego dziewczynę i córkę, chorych umysłowo, rudzielców?

- Przecież nie zrobiłam tego specjalnie! - uniosła się.

- I?

- To była wojna! Harry był jedyną osobą, której życie należało chronić, aż do jego kulminacyjnej walki z Voldemortem. - Spojrzał na nią ostro, gdy wypowiedziała imię Tego-Którego-Imienia-Nigdy-W-Życiu-Się-Nie-Wpowiada-Nawet-Po-Jego-Śmierci. - Przecież, do jasnej cholery, nie zrobiłam tego dla zabawy! Na Merlina, on był w śmiertelnym niebezpieczeństwie i nie zdążyłam ochronić jego, Ginny i jeszcze siebie! Litości, miałam tylko dwie ręce i jedną różdżkę, to nie jest moja cholerna wina, że Ginny jeździ teraz na wózku! - Odwróciła się lekko w kierunku lustra, choć miała utrudnione poruszanie się, ze względu na niedostatecznie przystosowaną łazienkę dla dwóch osób jednocześnie.

- Jeśli mowa o Merlinie. Kilka miesięcy po Bitwie, gdy twoi przyjaciele od siedmiu boleści, odzyskali zdrowy rozsądek i zaczęli cię szukać, zostałaś odznaczona Orderem Merlina za to, czego dokonałaś podczas Bitwy, narażając swoje życie, by ratować innych, a także za twoją odwagę na froncie.

Hermiona pokręciła lekko głową.

- To nie ma znaczenia. Nie mam zamiaru tam wrócić. - Opuściła głowę w zrezygnowaniu.

- Granger, na Salazara, jesteś z Gryffindoru czy Hufflepuffu? - Nie zareagowała. - Granger…? - Zobaczył, jak jej ramiona lekko się trzęsą. - Granger? - Objął palcami jej podbródek i uniósł go.

Łzy świeciły się w jej oczach.

 - Ja nie chcę tam wracać - odrzekła wpatrując się w niego zagubionym spojrzeniem. - Czy to nie jest tak, że powinniśmy pójść w stronę, gdzie jest mniejsze zło? A to właśnie tutaj jest mniejsze zło. - Głos jej się załamał. - Nie rozumiesz, możesz tego nie rozumieć… Jednak to tutaj... to tutaj pomimo braku perspektyw jestem bezpieczniejsza. Nikt nic nie wie, mogę być wszędzie, mogę zostać gdzie zechcę, mogę być kim chcę, mogę udawać kogo tylko zapragnę. I czy to właśnie nie jest piękne? Po raz pierwszy jestem niezależna i nie chcę tego stracić.

- Czego stracić? Czego? Podróżowania bez końca, przemierzania tych samych alejek, aż do znudzenia? Uraza nie trwa wiecznie.

- Jednak dziesięć lat to za mało.

- Osiem, jeśli mamy być precyzyjni.

- Jakby chcieli, to by napisali! Znaleźliby mój adres, naprawdę nie jest trudno - żachnęła się.

- Wciąż myślisz z klapkami na oczach. - Pokręcił głową w geście dezaprobaty.

Odwrócił się i sięgnął do zamka.

- Poczekaj! - Złapała go za rękaw marynarki.

- Czego?

- Nie możesz teraz tak po prostu wyjść - powiedziała z wyrzutem.

- Jak to „nie mogę”? - spytał i uniósł drwiąco brew, przekręcając coraz bardziej gałkę w drzwiach.

- Nie chcę!

- Powtórz jeszcze raz. Pełnym zdaniem.

Spojrzała w bok, by zebrać w sobie odwagę i ponownie popatrzyła mu w oczy.

- Nie chcę, abyś wychodził w tej chwili z tego pomieszczenia, gdy mam kompletnym mętlik w głowie.

- To co chcesz, abym zrobił, gdy zapewne ludzie czekają do łazienki, a tutaj robi się już niewygodnie? - spytał z sarkazmem.

- Jest druga łazienka. A poza tym… - Stanęła na zamkniętej kalpie klozetowej i wskoczyła na blat, tuż obok umywalki. - Teraz jest więcej miejsca.

Nie, nie było i obydwoje doskonale zdawali sobie z tego sprawę. Severus praktycznie dotykał swoim brzuchem jej kolan i ostatkiem sił próbował powstrzymać chęć oparcia się o blat, na którym siedziała Granger.

- Rozluźnij się, rób cokolwiek, bylebyś stał rozluźniony i pozwolił mi się skupić.

Severus spojrzał na nią, jakby postradała zmysły, jednak zgodził się na to w milczeniu.

Po kliku minutach intensywnego rozmyślania Hermiona podniosła energicznie głowę i napotkała przed sobą czarne, jak onyks oczy, które zdawały ją się przewiercać na wylot.

Przypomniało jej się o śnie erotycznym, który miała jakieś dwa lata temu z Severusem Snape'em w roli głównej i zrobiło jej się ekstremalnie gorąco, więc musiała odwrócić głowę i przywołać obrazy najobrzydliwszych rzeczy, jakie kiedykolwiek widziała i jakie potrafiła sobie w tej chwili wyobrazić.

Snape przyciągnął jej podbródek i spojrzał na nią wyczekująco, i z niemym pytaniem na temat tego, co chciał zrobić.

Hermiona nie zareagowała, była rozdarta pomiędzy jasnym potwierdzeniem a zaprzeczeniem, które przerwałoby całą tę sytuację.

Snape sprytnie wślizgnął się w jej umysł.

Ogarnęła ją panika. Zaczęła podrzucać mu wszystkie możliwe odrażające obrazy, o jakich jeszcze przed chwilą rozmyślała, ale niszczył je tempem tornada, a ona nie nadążała z produkcją nowych.

Severus przebił się przez wszystko, czym starała się go zgubić i cofnął się do wspomnienia, od którego zaczerwieniła się jak burak.

To co zobaczył wytrąciło go z równowagi na tyle, że aż musiał cofnąć się dwa kroki, a nacisk na jej umysł zmalał na tyle, by spokojnie mogła go z niego wypchnąć.

Szczerze mówiąc cieszyła się, że nie próbował zagłębiać tematu. Nie widział wiele, za co dziękowała niebiosom - prawdziwe i mogące przerazić obrazy pojawiały się dopiero po kilkudziesięciu sekundach.

Hermiona czuła się, jakby zapadała się i tonęła w ruchomych piaskach.             

Skorzystała z okazji, gdy Snape nie wyszedł jeszcze całkowicie z szoku i skoczyła do drzwi.

Zanim zdążyła przekręcić zamek została brutalnie chwycona za ramię i obrócona placami do drzwi.

- Co to było? - Nutka w jego głosie sugerowała, że wciąż tkwi w lekkim zdezorientowaniu.

- Ale co? - zapytała patrząc na wszystkie możliwe strony i szukając drugiej opcji ucieczki. Szkoda, że pełnej anatomii samolotów nie uczyli się na szkoleniach.

- Nie udawaj głupiej. - Przycisnął ją mocniej do drzwi.

- Ej, hola, hola, trochę lżej z tym uściskiem. Jak zwykle wszystko niszczysz, nawet moją taktykę. A tak w ogóle, to kto ci pozwolił grzebać w mojej głowie, co?

Snape poluźnił chwyt.

- Nie zaprzeczyłaś.

- Nie wyraziłam zgody. - Założyła ręce na piersi. O tak, chciała, żeby on także miał poczucie winy.

Severus praktycznie ją puścił, ale po chwili coś w jego oczach zaświeciło, a na jego twarzy pojawił się złośliwy uśmieszek.

- Nie odwracaj kota ogonem, Granger. - Znowu ten nie znoszący sprzeciwu ton. - Zapytam raz jeszcze. - Przybliżył do niej ciało, a jego usta znalazły się tuż przy jej uchu. - Co. To. Było? - Po każdym słowie robił przerwę, która tworzyła napięcie, a w głowie Hermiony raz po raz ukazywały się wspomnienia ze snu, przez co nie potrafiła się skoncentrować.

- Sen? - wypowiedziała ledwo słyszalnym szeptem z wahaniem. Oblizała zaschnięte wargi. Jej serce biło coraz szybciej, a oddech stał się płytki. Czuła adrenalinę, która przedostawała się do każdego skrawka w jej ciele.

- A czemu śniłaś o mnie? - zapytał się wciąż tym swoim aksamitnym głosem.

- Przecież nie kontrolujemy swoich snów! - Próbowała się bronić.

- Nie?

Hermiona gwałtownie obróciła głowę w jego stronę i po raz kolejny zatrzymały ją czarne tęczówki.

W tym momencie mogła przyznać, że Hermiona Jane Granger, znana także jaka Lora Staffbarger, zapomniała, jak się oddycha.

Severus przysunął się do niej jeszcze bliżej, napierając na nią.

Ciało Hermiony zareagowało natychmiastowo i wygięło się w łuk, przyciskając się do niego jeszcze mocniej.

Załapał rękoma jej przedramiona i przytrzymał je jedną dłonią nad jej głową, a drugą zsunął na jej kark.

Odsunął się na chwilę i napawał się widokiem, który rozprzestrzeniał się przed nim.

Granger miała przyspieszony oddech, rozczochrane włosy, które wypadły spod koka i kilka rozpiętych guzików na górze bluzki, dzięki którym widać było czarny, koronkowy stanik.

Hermiona wychyliła się, by sięgnąć do jego ust, jednak on przytrzymał ją mocniej i odsunął klatkę jeszcze bardziej.

Spojrzała na niego niepewnie, po czym odwróciła wzrok i wątpliwości, które krążyły w jej głowie, powróciły ze zdwojoną siłą. Nie chciał jej, a ona sama nie była w stanie racjonalnie wyjaśnić swojego zachowania. Te osiem lat całkowicie zmieniło jej poglądy na temat ludzi, od których postanowiła się odseparować. Przez dwa lata nie była w stanie przestać myśleć o magicznym świecie, co zakończyło się jedną, wielką egzageracją. Czy także w stosunku do tego mężczyzny? Najwyraźniej tak, choć już podczas Bitwy jej stosunki, co do niego zmieniły się niebywale, tym bardziej, gdy uratował Molly Weasley przed Avadą, a gdy oberwała w ramię pokiwał jej z aprobatą na rozrzutność i różnorodność zaklęć, jakimi potraktowała Śmierciożerców. Nie mogła powiedzieć, że postąpił nielojalnie, ani nic z tych rzeczy. To ona nie postąpiła w porządku, i to ona powinna się wstydzić swojego zachowania. Zawahała się. A na wojnie nie ma miejsca na niepewność.

Spróbowała wyrwać ręce z uścisku, jednak nie udało jej się.

Severus przesunął palce od jej szyi wzdłuż linii szczękowej i zatrzymał się a podbródku, a następnie lekko obrócił jej głowę z powrotem w swoją stronę.

Żądza w jego oczach zaparła jej dech w piersiach i obawiała się nawet drgnąć.

- Nie zadręczaj się, idiotko -  wyszeptał aksamitnym głosem.

Snape uśmiechnął się sarkastycznie, obrysował kciukiem kontury jej warg i cofnął dłoń ponownie na kark wpijając się chwilę później, bez ostrzeżenia, w jej usta.

Hermiona, po momencie szoku, pogłębiła pocałunek i rozpoczęła walkę o dominację.

Severus uwolnił jej ręce i pozwolił błądzić swoim dłoniom po jej ciele, aż na oślep nie trafiły pod jej bluzkę, gdzie pochopnie przemierzały całą powierzchnię.

Przyciągnął ją do siebie, pochylił się i mocno objął jej talię przedramionami, przyciskając do siebie, tak że dokładnie mogła wyczuć jego męskość i podniósł ją na wysokość swojego brzucha.

Granger sprawnie oplotła jego biodra nogami, a ręce splotła za jego karkiem, nie pozwalając, by oddalił się chociażby na chwilę i nie przerwał namiętnego pocałunku.

Trwali tak przez chwilę, dopóki Severus się nie obrócił i nie posadził jej na blacie, przy okazji niszcząc łokciem plastikowe opakowanie na papierowe ręczniki.

 Hermiona wyjęła różdżkę, którą miał schowaną w płaszczu i poręcznie rzuciła zaklęcie wyciszające na drzwi, uśmiechając się przy tym w jego usta.

Severus z reguły był cierpliwy, ale według jego kalkulacji to wszystko odbywało się w dosyć spowolnionym tempie, więc zamiast bawić się w odpinanie guzików rozerwał jej bluzkę, tak że wszystkie guziki rozleciały się po podłodze.

Dziewczyna jedynie jeszcze zachłanniej go pocałowała i stwierdziła, że pomimo, iż właściwie to uwielbiała te malutkie guziczki, tym bardziej takie, jakie miał na surducie, to w podobny sposób postąpi z jego ubraniem, choć udało jej się zrzucić z niego materiał dopiero za trzecim szarpnięciem, co jedynie go rozbawiło.

Poczuła jego chłodne ręce na swoim staniku i nie mogła się powstrzymać od odrzucenia głowy do tyłu i głośnego wciągnięcia powietrza.

Rozpiął stanik i porzucił go, napawając się biustem Hermiony.

Lizał jej brodawki i podgryzał, a ona oplotła jedną nogą jego udo, tak że ich strategiczne miejsca znalazły się na tym samym poziomie i zaczęła się o niego pocierać, czując jak jego członek z każdą chwilą nabrzmiewa jeszcze bardziej.

Snape popchnął ją lekko na lustro, tak, by znalazła się w pozycji na wpół leżącej i rozpoczął wędrówkę koniuszkami palców wzdłuż jej ciała, a następnie przygryzał i całował drogę od jej szyi po pępek, aż do podbrzusza, starając się z każdym kolejnym pocałunkiem zwolnić i przyjemnie ją potorturować.

Severus spojrzał lekko ku górze i ujrzał półprzymknięte oczy Hermiony, która niecierpliwie wyczekiwała dalszego ciągu.

Wpił się w jej usta namiętnie i lekko przesunął swoimi dłońmi po jej odkrytych udach w stronę jej majtek, tak że był w stanie dostrzec gęsią skórkę na jej nogach.

Szybkim ruchem rozpiął jej spódnicę i pozwolił, by opadła na podłogę.

Dotknął koniuszkiem palca jej łechtaczkę, czując jaka jest nabrzmiała, a ona pod jego dotykiem wygięła się, by zrobić mu lepszy dostęp. Delikatnie ją masował dopóki nie usłyszał jęku, który wydobył się z jej ust.

Bez skrępowania rozerwał jej majtki i zostawił pocałunek na łechtaczce, a następnie zaczął robić małe kółka językiem w obrębie jej kobiecości. Hermiona wydała z siebie bliżej nieokreślony dźwięk i złapała go za włosy, nakazując, by nie przerywał.

Snape skończył, nim zdążyła szczytować, co skwitowała prychnięciem, jednak chwilę później wbił się w nią zamaszystym ruchem dwoma palcami, co przyjęła z jękiem rozkoszy i lekkiego zszokowania.

Poruszał palcami coraz szybciej i gwałtowniej, czując, jak jej soki wyciekają na jego palce, jednak i tym razem nie pozwolił jej dość, zabierając energicznie palce, co jedynie wzmacniało jej potrzebę pragnienia i doprowadzało do obłędu.

Hermiona nie pozostawała być bierna. Zsunęła się z blatu, uklękła przed nim i zaczęła lekko i niewinnie składać pocałunki na jego członku, który wciąż pozostawał w spodniach.

Popchnęła go lekko, tak, by zrobił dwa kroki w tył i oparł się o ścianę, masując przy tym jego wybałuszenie przez materiał.

Severus jęknął cicho i odchylił głowę do tyłu, napawając się tą chwilą.

Rozpięła powolnie guziki od spodni, świdrując go przenikliwym wzrokiem pełnym pożądania. Zsunęła je wolnym ruchem z nóg, aż do stóp, przez całą drogę dotykając jego ciała, na tyle nisko, by mógł z nich wyjść. Ucałowała raz jeszcze jego penisa przez bokserki, przygryzając go lekko, a następnie wydmuchując na niego ciepłe powietrze, a później zsunęła z niego także majtki.

Polizała główkę jego członka, jednak, gdy chciał położyć dłonie na jej głowie i nią pokierować stanowczo odmówiła, biorąc jego męskość głębiej do gardła i cofając jego ręce zza plecy.

Wydał z siebie warknięcie i poruszył biodrami naprzeciw jej ruchom, co przyprawiło Hermionę o lekki uśmiech, który ledwo co zdołała zrobić z zajętymi ustami.

Wypuściła członka ze swoich ust i podążyła językiem od prącia do główki, na której się zatrzymała i zaczęła robić coraz mniejsze kółeczka, by następnie włożyć go całego do buzi i poruszać przy tym energicznie ręką w górę i w dół, aż do jej uszu nie dobiegły głośniejsze warknięcia i zaprzestała ruchom.

Severus popatrzył na nią złowieszczo, wziął za ramiona i z powrotem posadził na blacie.

Spojrzał na nią przez ułamek sekundy, ponownie dotknął kciukiem jej łechtaczki, na co jej ciało od razu zareagowało i ponownie zatrzymał wzrok na jej brązowych oczach, po czym wbił się w nią mocno, na co zareagowała krótkim krzyknięciem i przyciągnął ją do siebie, zatapiając się raz jeszcze w jej zapuchniętych ustach.

Hermiona przycisnęła swoje piersi do jego klatki i poruszyła się wychodząc mu naprzeciw i dając znak, że jest gotowa na więcej.

Severus pociągnął ją na krawędź blatu i zaczął energicznie wchodzić i wychodzić z niej, nie zwalniając ani na chwilę.

Przez ciało dziewczyny przeszły dreszcze, a po jej nogach spływały jej własne soki.

Pomieszczenie wypełniły ich jęki rozkoszy.

- Mmm mocniej… mocniej - wysapała, a po chwili jej życzenie zostało spełnione.

Czuła, że jego penis rozsadza jej pochwę, w ekstremalnym tempie poruszając się w jej ciele. Hermiona próbowała nadążyć, jednak nie potrafiła się skoncentrować na rytmie, a po chwili poczuła zbliżający się orgazm.

Rozszerzyła jak najmocniej nogi dając mu możliwość wejścia jeszcze głębiej i krzyknęła, gdy wszedł do nasady swojego członka i poruszał się szybko wyciągając go całkowicie z jej pochwy i wbijając się ponownie raz za razem.

Hermiona odrzuciła głowę do tyłu, a Severus dotknął jej łechtaczki i pocierał ją energicznie doprowadzając ją do szaleństwa.

Przeczuwając, że zaraz dojdzie objęła rękoma jego plecy i wbiła w jego skórę paznokcie przejeżdżając po ich całej powierzchni.

Severus poczuł, jak mięśnie pochwy Granger zaciskają się i zaczął poruszać się jeszcze szybciej doprowadzając ją do szczytowania, a po kilku pchnięciach wytrysnął w jej wnętrze i wyczerpany opadł na nią.

- To… było dobre - powiedziała po chwili, gdy udało jej się uspokoić oddech.

Zsunęła się na ziemię, złapała różdżkę Severusa i doprowadziła obojga do czystości, a następnie naprawiła swoje ubranie i jednym ruchem przywróciła je na ciało, a później postąpiła tak samo ze swoim były nauczycielem, po czym wsunęła mu do kieszeni jego własność.

Podeszła do drzwi, rzuciła szybkie spojrzenie na mężczyznę przez ramię i widząc, że jest gotowy otworzyła drzwi i po cichu wyszła z łazienki uważając, by nie zwrócić na siebie niczyjej uwagi.

Nie oglądając się ruszyła do sekcji przeznaczonej dla stewardes i zajęła swoje miejsce.

Dalszy lot spędziła w o wiele lepszym nastroju.

Severus ostatni raz spojrzał na Granger, gdy opuszczał samolot i posłał jej złośliwy uśmieszek, a następnie udał się po walizkę i na parking, spod którego miał go zabrać dawny kolega po fachu.

Oczekując na powietrzu, przez kolejne minuty, wsunął rękę do kieszeni, a jego palce natrafiły na coś jeszcze oprócz różdżki.

Wyciągnął pogniecioną karteczkę.

 24.05 lot do Kansas.