Rozdział 27 cz. I

Halo, haaalo :D
A więc przybywa do Was rozdział!
Oby Was nie rozczarował i pamiętajcie, że jest jeszcze jedna część, jednak z pewnością nie zostanie ona oddana do Waszej dyspozycji w ciągu najbliższych dwóch tygodni; 1. jest jeszcze nie skończona, 2. Sky musi w końcu skończyć pisać licencjat i ogarnąć szalone studia, 3. muszę ogarnąć wszelkie notatki na temat tego, co piszę i umieścić to jedynie w jednym zeszycie. :DD

Trzymajcie się ciepło i jeśli jakaś Wena będzie pytała się Was o drogę, to przesyłajcie ją do mnie - z pewnością się przyda <3

P.S.
Naprawdę możecie pisać szaleńcze pomysły na temat śmiesznych historii, które mogłabym wpleść w opowiadanie... Ostatnio mam jakąś ochotę na napisanie kilku miniaturek, ale jeszcze się z tym pomysłem prześpię xd

"Dziwne jest, że człowiek jest dumny raczej z tego,

co mu dała natura, niż z własnych zasług." K. Irzykowski 

Hermiona zapewne tkwiłaby w tej przerażającej rutynie, pogłębiając się w nią dzień w dzień. Jednak to jedne wydarzenie wytrąciło ją z umysłowej równowagi i spokoju sytuacji, któremu dała się nabrać.

Nie były to groźby, ostrzeżenia i utrata punktów dzięki profesorowi Snape’owi, który tak infantylnie zachowywał się wobec niej i w taki sposób starał się ukarać ją za nieprzychodzenie na dodatkowe zajęcia i szlaban. W rzeczy samej, mógł najzwyczajniej udać się do Dumbledore’a i donieść na jej żałosne i parszywe zachowanie, jednak jak by z tego wyszedł? Z pewnością niehonorowo, ani nie obronną ręką. Zaczęłyby się pytania. A my nie lubimy pytań. W szczególności w takiej sytuacji.

Bez obaw, miała zamiar złożyć mu wizytę, co nie oznaczało jednak, że nie mógł na nią trochę poczekać.

Snape zdawał sobie nieomylnie i całkowicie sprawę z tego, że jest ponad poziom z materiałem z oklumencji i legilimencji, więc sama w sobie nie odczuła wewnętrznej siły, która pchałaby ją w paszczę węża.

Nie przywróciły jej do rzeczywistości także jakiekolwiek ingerencje ze strony jej rówieśników, choć naprawdę się starali.

Ona potrzebowała jednak czegoś ważniejszego i tajemniczego.

Lubiła rozwiązywać zagadki. Tego nie potrafiła ukryć, nawet przed najbliższym otoczeniem. Tym bardziej z racji tego, że jakiejkolwiek by jej nie zadali, potrafiła rozwikłać ją w mgnieniu oka, a przynajmniej próbowała.

Siedzieli w Wielkiej Sali, trwał obiad; wciąż, niezmiennie o tej samej godzinie, w tym samym miejscu. I gdyby nie szturchnięcie Ginny, pewnie nawet nie zwróciłaby na to uwagi – była daleko myślami, zbyt daleko, by samoistnie wrócić.

Odwróciła głowę w kierunku mównicy i pierwszym, co ujrzała, był dyrektor w swoich, jak zwykle, lśniących szatach, a tuż koło niego ten podejrzany obywatel, który zjawił się w Hogwarcie ni stąd, ni zowąd.

Hermiona odłożyła swój połyskujący w świetle świec widelec, któremu z inspiracją się przyglądała, jak gdyby wytworzony był ze smoczych łusek i ozdobiony migoczącymi diamentami.

Przechyliła się lekko w stronę stołu nauczycielskiego, jednak nie zerknęła w jego stronę ani na moment – odrzuciła tę chęć. Wiedziała już, co tam zobaczy, to samo, co widziała każdego, innego dnia – Severusa Snape’a wpatrującego się w nią jakby z wyzwaniem w oczach i twarze innych nauczycieli, którzy zsynchronizowanie odwracali głowy w jej stronę i wychwytywali jej wzrok, a następnie patrzyli się na nią z żalem i powątpiewaniem w oczach, jakby chcieli winić ją za to, że to oni noszą klapki na oczach i nie potrafią niczego więcej dostrzec, oprócz jej zamyślonego wzroku na lekcjach i całkowitego niezainteresowania.

Dyrektor podszedł do mównicy i przyłożył różdżkę do gardła.

Nie przepadała za tym, w sumie, jak za dużą ilością rzeczy. Jednak z tym było jak z każdym innym dźwiękiem, który znienacka atakował jej układ słuchowy. Przechodziły ją niekontrolowane dreszcze i nie mogła powstrzymać się przed wzdrygnięciem – nawet jeśli wiedziała, że to nastąpi i chciała się na to przygotować – a może i tym bardziej. Bywało wtedy jeszcze gorzej – zwykle spinała się w sobie i próbowała dać znać swojemu układowi nerwowemu o tym, co zaraz się wydarzy, jednak zawsze ponosiła klęskę na tym polu.

Zamknęła oczy i czekała na to, co nadejdzie.

Tak samo było i tym razem, to samo przejmujące całej jej ciało uczucie.

– … przedstawić wam nowego ucznia. Nestor Turmore. – Wskazał dłonią w kierunku chłopaka, jakby okazując kolejny przedmiot, który udało mu się zamknąć w jego gablocie.

Chłopak skinął do dyrektora i podszedł do mównicy.

Odchrząknął.

– Witam wszystkich w ten nieskazitelnie błękitny dzień. – Jego głos rozbrzmiał w pomieszczeniu, pomimo że różdżka, na którą rzucił zaklęcie znajdowała się w ręce opartej o  podest. – Na początku chciałbym, abyście mi wybaczyli, drodzy koledzy… i koleżanki – uśmiechnął się urzekająco, ukazując swoje perfekcyjnie białe i równe zęby, oczarowując zarazem tym prawie wszystkie dziewczyny z wyjątkiem jej, no i może Luny, która przeglądała kolejne strony pisma swojego ojca – za to, że przybywam bez uprzedzenia i zostaję przydzielony do Ravenclawu bez Tiary na mej głowie, a także za to, że dopiero teraz wam się przedstawiam. Nie chciałem jednak, by wasza ceremonia i uczta zostały odtrącone na bok, a ja bym stał się w centrum uwagi. – W takim razie naprawdę nie mogę pojąć, co za scenkę nam tu właśnie serwujesz, pomyślała kpiąco. – Będę tak jak i wy uczył się tych samych zajęć na tych samych lekcjach i mówiąc szczerze mam nadzieję, że pomożecie mi się oswoić z nowym otoczeniem i zawrzeć nowe znajomości. – Przeleciał wzrokiem po całej sali, a Hermiona w ostatniej chwili zdołała odwrócić wzrok. I tak była prawie pewna, iż ją zauważył. I albo miała jakąś manię, albo to właśnie ją w tłumie próbował odnaleźć.

– Dziękuję bardzo za poświęconą mi uwagę. – Nie był zestresowany staniem przed większą publicznością, raczej sprawiało mu to frajdę, co mogła stwierdzić po tym kpiącym uśmieszku czającym się w jego lewym kąciku ust. Nie podobał jej się ten fakt, pomimo tego, że mógł wiele znaczyć – nie jedynie cechy przywódcze.

Szatyn powrócił na swoje siedzenie, a Dumbledore dorzucił jeszcze swoje trzy knuty.

Hermiona w chwili oczyszczenia stołów wstała i wyszła z Wielkiej Sali. Nie kierowała się w stronę swojego dormitorium. Nie. Teraz wbrew zasadom lochy były jej celem. O tak, jakoś twarz młodego nikczemnika pomogła jej się przebić przez barierę chroniącą ją od nadciągających wydarzeń. Wołała załatwić to szybko i bezboleśnie.

Zeszła w dół schodami, uważając jednak, by na nikogo się nie natknąć i poczekała parę minut przed gabinetem Snape’a, by uspokoić oddech i zrobić wrażenie mało przejętej tą całą szopką.

Zapukała dwa razy w drzwi, po czym szybko rozglądając się na boki, weszła, nawet nie poczekawszy na pozwolenie.

– Granger, mogłaś czekać dziesięć minut przed drzwiami zanim weszłaś, więc mogłaś też poczekać, aż ci zezwolę na wejście – skomentował chłodno profesor, nie odrywając się od papierkowej roboty.

– Stwierdziłam, że nie mam aż tyle czasu – odgryzła się i zajęła miejsce przed nim.

Rozejrzała się dookoła.

– Coś pan tu zmienił – powiedziała z zamyśleniem, drapiąc się lekko po gęsto zarośniętej czuprynie.

– Tak, przesunąłem szafkę przy drzwiach dwadzieścia centymetrów w prawo, czy to coś zmienia? – zapytał z sarkazmem.

– Owszem, zakłócił mi pan całą harmonię mojego spokoju. Czuję się zagubiona w tym miejscu.

– Zacząłbym się obawiać, gdyby tak nie było – odgryzł się, jednak dalej nie zwrócił na nią uwagi.

Hermiona westchnęła.

– Czy w końcu uraczysz mnie faktem, czemuż to zaszczyciła mnie panna Granger, najbłyskotliwsza istota świata swoją obecnością w moim gabinecie?

– Bardzo pochlebia mi pana opinia na mój temat, jednak nie po to tu przyszłam.

– To po co? – zapytał się z wyrzutem i westchnąwszy odłożył prace uczniów na bok.

Spojrzał z wyczekiwaniem prosto w jej oczy, co ją niechybnie zbiło z tropu.

Nie potrafiła tak jawnie mu się przyglądać. Nieraz, jak to zwykle bywało z nauczycielami, patrzyła się na nich, nie tylko pod kontekstem nauczania, jednak także ich wyglądu i cech osobowości, jak to zwykły robić dziewczyny podczas piżama party albo zwykłego posilania się śniadaniem.

Po tym co zdążyła okropnego, sprośnego i bezwstydnego usłyszeć, to mało nauczycieli było takich, na myśl których nie miała żadnych skojarzeń do tego, co mówił dziewczyny – i to nie tylko z jej pokoju.

Uciekła wzrokiem i utkwiła go w małych buteleczkach nad kominkiem, a po chwili wstała i podeszła do niej, chcąc jak najszybciej pozbyć się tego dziwnego uczucia niepokoju i zdenerwowania tworzącego się w jej brzuchu. 

– Przyszłam po informacje o tym nowym chłopaku.

– Czy ty, Granger, jesteś wobec każdego podejrzliwa? – zapytał prychając pod nosem.

– Z reguły tak – odpowiedziała poważnie, jednak wciąż nie odwracając się w jego kierunku.

– To jest zwykły uczeń, Granger – odrzekł sucho i zimno. – Nie nim się powinnaś teraz martwić, lecz sobą, no chyba, że chcesz dostać przedłużenie szlabanu, co mogę uczynić z ogromną chęcią. Pan Filch prowadzi teraz nabór na nową asystentkę i aż grzech by było, byś nie spróbowała.

– Podobno nie jest pan chrześcijaninem.

– Co jednak nie zmienia faktu, że sprawiłabyś naszemu woźnemu nie lada zawód.

– To chyba nie jest moje powołanie – odpowiedziała z powagą i odwróciła się w jego kierunku z uniesioną sarkastycznie brwią.

– Więc albo przychodzisz na moje zajęcia i szlaban, albo w mgnieniu oka wylatujesz do pana Filcha, bez kolejnej szansy, wiesz mi lub nie, ale mam bardziej przyjemne i pożyteczne rzeczy do robienia niż niańczenie bachorów.

– I to niby teraz to ja jestem bachorem?

– A niby jak się zachowujesz? Jak pospolity, rozpuszczony bachor, któremu przydałoby się lanie.

– To nie pan decyduje komu należałoby się lanie, a komu nie.

– I nad wyraz nad tym ubolewam, dniami i nocami – odparł kpiąco.

Hermiona potrząsnęła lekko głową ze zdenerwowania i ścisnęła ręce w pięści, by nie huknąć nimi w ścianę albo też w jego biurko.

– To za co mam się brać? – zapytała ostro.

– Najpierw za formułki grzecznościowe, a następnie za Veritaserum.

– Aye aye, kapitanie! –  Z ironicznym entuzjazmem wypowiedziała pod nosem i nawet nie patrząc na swojego nauczyciela ruszyła schodami w górę, kierując się ku drzwiom do sali od eliksirów.

Wyciągnęła potrzebne składniki i rozmieściła na stole. Wiedziała, że dzisiaj nie ominie jej ta fascynująca przygoda i doświadczenie tworzenia mikstury, którą znała już na pamięć, ale miała nadzieję, że mimo to uda jej się coś więcej wycisnąć ze Snape’a.

Półtorej godziny później miała zrobione dwadzieścia buteleczek serum i już hurtownie brała się do roboty za kolejne egzemplarze.

– Marnie ci coś idzie, Granger. – Prychnął głos za nią.

Hermiona wzdrygnęła się. Nie usłyszała wcześniej jego kroków i kompletnie nie zdawała sobie sprawy, kiedy przestąpił próg pomieszczenia, a co dopiero, kiedy znalazł się tuż za nią.

– Małe problemy techniczne – odpowiedziała najbardziej opanowanym głosem, jaki potrafiła z siebie wydać.

– Zmniejsz ogień pod kociołkiem i nastaw alarm, który poinformuje, gdy warzenie się zakończy. Musimy porozmawiać.

Wypowiedział te dwa zdania tak grobowym tonem, że Hermiona nie wiedziała, czy ma się zacząć przejmować tym, co miało nastąpić, czy bać tym, że sprawa może być już przesądzona.

Dziewczyna zagarnęła jednym ruchem wszystkie rzeczy ze stołu w jedno miejsce i ruszyła w stronę drzwi, za którymi zniknęła czarna, połyskująca w świetle świec peleryna.

Gdy dotarła do gabinetu Severus Snape zasiadał już na swoim miejscu i założonymi rękoma wyczekiwał, aż zajmie miejsce przeznaczone dla niej.

Hermiona poczuła się niekomfortowo i z lekka zdenerwowana całą tą sytuacją. Nie wiedziała dokładnie, czego ma się spodziewać. Wyrzutów na temat tego, co powiedziała Draco? Sprawa z Czarnym Panem? Jakieś nowe wiadomości na temat Nestora Turmore’a? A może czegoś, w co powiązany był sam dyrektor?

Usiadła sztywno na krześle i w milczeniu oczekiwała tego, co nadejdzie.

– Siedzisz, jakbyś połknęła kij – odezwał się w końcu po kilku minutach. Usłyszała w jego głosie kpinę, a na jego twarz wypełzł sarkastyczny uśmieszek.

 – O co chodzi? – zapytała w końcu, nie mogąc już dłużej wyczekać.

– Nim zacznę jakikolwiek temat, muszę mieć pewność, że w końcu wiesz, co powinnaś robić jutro wieczorem o tej samej porze.

Spojrzała na zegarek, który od niedawna przyozdabiał jej rękę.

– Hmm… – zamyśliła się. – Zorganizować piżama party, libacje alkoholową, spalić notatki i pójść... – wyliczała na palcach.

– Granger, do jasnej cholery! – Huknął pięścią w blat biurka, a Hermiona mimo woli lekko się wzdrygnęła. Zauważył to. – Masz się znajdować tutaj! – wypowiedział morderczym tonem, przyszpilając ją wzrokiem do siedzenia. – Na tym krześle, o tej godzinie. Czy wyraziłem się dostatecznie jasno? – Przechylił lekko głowę, a ona mogła zobaczyć, jak jego żuchwa zaciska się ze zdenerwowania.

– Jasne.

– Cieszę się niezmiernie, żeśmy się zrozumieli. – Uśmiechnął się krzywo i wstał. – Za dwa tygodnie masz się zjawić u Czarnego Pana, a raczej przed jego kolanami, liżąc podłogę. – Bingo! Jedno z czterech przypuszczeń poprawne.

Na te słowa Hermiona ostatkiem sił powstrzymywała się, by nie wybuchnąć. Wiedziała, że ją testuje, a przynajmniej próbowała tak to sobie wytłumaczyć, jednak mimo wszystko nawet to nie działo. Nie dzisiaj.

– Akurat o tym zdążyłam się już dowiedzieć – odpowiedziała jedynie opanowanym głosem, który z trudem z siebie wydobyła.

Spokojnie.

– Musisz być przygotowana.

– Co to oznacza? Mamy przetestować trochę cruciatusów, łamaczy kości i takich tam, by  wypracować moją wytrzymałość? – Prychnęła szyderczo. – Bardziej przygotowana już nie będę.

– W sumie mógłbym zrobić to po twojemu, mniej by było zachodu z tym wszystkim. – Nalał sobie kawy i wypił łyk.

– Dziękuję za propozycję, ale raczej nie skorzystam. – Uśmiechnęła się sztucznie. – Czy to już wszystko na dzisiaj?

– Jeszcze nie skończyłem.

– Jednak jest to jednoosobowa konwersacja. Nie mam ochoty na rozmowę o tym z panem. Chciałam się czegoś dowiedzieć, to mnie zbyłeś, więc nie ma o czym gadać.

– Nie przeszliśmy na ty, Granger – warknął jak wściekły buldożer.

– Teraz to ja nie chcę zagłębiać się w ten temat. Nie będę uczestniczyć w żadnych chorych zajęciach, które nie są mi na nic potrzebne, nie mam zamiaru tracić swojego czasu. Koniec, kropka. Tyle ode mnie. – Wstała z miejsca i ruszyła w stronę drzwi.

– Zatrzymaj się, Granger. Jeszcze jeden krok, a odejmę dwadzieścia punktów Gryffindorowi.

Hermiona nie przejęła się tą gadką.

– Do jasnej cholery, Granger! – wrzasnął.

Zareagowała i odwróciła się.

– Zawsze postępuje pan tak samo. Odejmowanie punktów naprawdę przestało już na mnie działać. Zawsze pan to robi i zawsze reaguję tak samo. Ten akt desperacji i tak niczego nie zmieni.

– A ty zawsze wychodzisz, gdy tylko zdajesz sobie sprawę, że za chwilę coś może wymknąć się spod twojej kontroli albo pójść nie po twojej myśli. Ale tak właśnie jest, Granger. – Zaczął do niej podchodzić. – Tutaj nie możesz mieć nad wszystkim kontroli. Twoje kalkulacje nic tutaj nie dadzą, pojmij to w końcu, ty głupia dziewucho. – Podniósł głos. – Tutaj, mimo że będziesz trzymać się swojego planu jak najciaśniej i będziesz za nim ślepo podążała, to i tak czynniki zewnętrzne zniszczą go, zmiażdżą w drobną kulkę, podrą i wyrzucą do kosza. Jest tylko jedna szansa. Co jeszcze musi się stać, byś to w końcu pojęła, na Salazara? – Stanął przed nią i wyciągnął bezradnie ręce na boki.

Hermiona chyba po raz pierwszy usłyszała tak długą przemowę w jego wydaniu, która zawierałaby tak nieliczne ślady sarkazmu czy wściekłości na drugą osobę, że aż osłupiała.

– A jakieś są opcje do wyboru? – zapytała.

Severus jedynie potrząsnął głową i wrócił do swojego biurka, na którym stał jego, do połowy pełen kubek i upił kilka łyków kawy.

Dziewczyna przewróciła oczami i zrobiła kilka kroków w jego kierunku.

– Dobra, czyli co powinnam robić, oprócz przychodzenia tutaj na mój szlaban i zajęcia, które śnią mi się później po nocach?

– Musisz trochę poczytać i w końcu obudzić szare komórki, jeśli jakiekolwiek w ogóle masz.

– O to, to niech pan się już nie zamartwia.

                                                                   ~*~*~*~

Hermiona nie miała dużego pola manewru, jeśli chodziło o zajęcia za Snape’em. Naprawdę ten człowiek powoli sprowadzał ją na złą drogę, a mówiąc bardziej otwarcie, robił się na tyle nieznośny, że miała ochotę zrobić z niego wywar albo doprowadzić do jakiegoś okropnego i całkiem przypadkowego wybuchu w jego pracowni, co zakończyłby się dla niego tragicznie – a ona, oczywiście, wyszłaby z tego bez draśnięcia – może nie skończyłoby się to żadną, poważniejszą karą, może nawet zostałaby odznaczona orderem za specjalne zasługi.

Dziewczyna właśnie biegła do jego lochów, co chwila potykając się o swoją szatę i uważając, by nie rozrzucić książek i swoich notatek na podłogę.

Chwilę później uderzyła w kogoś, jej ręce poszybowały w górę, w próbie odnalezienia równowagi, dłonie wypuściły wszystko, co trzymały, a jej kartki poleciały w górę, rozlatując się po całym korytarzu.

Hermiona leżała na ziemi, a w głowie czuła otępiały ból. Że też nie miało kiedy mnie to spotkać, tylko teraz, przewinęło się przez jej myśl, nim całkiem odzyskała wizualizację świata rzeczywistego i była w stanie policzyć do sześciu.

Usiadła i spojrzała w górę.

Nad nią stał Draco ze swoimi gorylami.

– Zero cholernego szacunku, mogłam się domyślić – powiedziała pod nosem, jednak na tyle głośno, by usłyszeli.

– Biedna, mała szlama – zaćwierkał jeden z jego bandy i zaśmiał się jak ropucha.

Po chwili wszyscy wybuchli śmiechem, łącznie z blondynem.

Widziała w jego oczach współczucie i to pragnienie, by podać jej rękę i pomóc się otrząsnąć.

Odwróciła wzrok. Nie chciała jego współczucia. W tej chwili niczego nie chciała. Nie chciała też, by jego odmienna decyzja wpływała negatywnie na ich stosunki, ale nie mogła postąpić inaczej. Snape miał chociaż w tym diabelną rację, nie zawsze wszystko szło po myśli i nie wszystko dało się przewidzieć.

Powinien być teraz twardy. Dla siebie, dla swojego ojca i matki. Powinien przyzwyczaić się do widoku mieszania jego bliskich z błotem. Inaczej długo nie pożyje – a nie po to tyle ryzykował, by teraz wszystko to poszło się chrzanić.

Wstała i popatrzyła się z odrazą w oczy każdego z nich.

– Jesteście niczym. – Zatrzymała swoje spojrzenie na Draconie. – Nic nie znaczycie i nic nie możecie.

– Dużo możemy, suko. – Goyle się zrobił czerwony jak burak ze zdenerwowania.

Hermiona zaśmiała się głośno i szyderczo.

– Jedynie to chyba używać słów, co i tak robicie źle i niedołężnie.

Wyjęła różdżkę i zebrała wszystkie kartki i książki przed swoje nogi, a następnie podniosła je zgrabnie i ruszyła w swoją stronę.

– A ty gdzie się wybierasz, obślizgła szlamo?

– Z czego wiem, to nie twoja sprawa, obślizgły Ślizgonie.

Nie odwróciła się, tylko pomachała im z boku ręką.

Pomimo, że wiedziała jak bardzo chcą w tej chwili użyć różdżki i przekląć ją, to fakt, że nie zrobili tego jeszcze do tej pory, świadczył jedynie o tym, że do ich móżdżków dotarła informacja, iż czary zabronione są na korytarzach, a do tego, że znajdowali się niedaleko gabinetu Snape’a, co raczej było kluczowym czynnikiem, który powstrzymał ich od tej decyzji.

– Spóźniłaś się, Granger – stwierdził Snape, gdy tylko przekroczyła próg.

– No co pan nie powie – odpowiedziała z przekąsem, podchodząc do biurka i kładąc w idealnie równym rządku książki i notatki, które miała mu przynieść.

Spojrzał na nią i uniósł jedną brew do góry.

– Musimy porozmawiać o Draco.

– Czy to on cię tak załatwił, że z nosa leci ci krew? – Pomimo doboru słów, w tym zdaniu nie było ani krzty przejęcia czy współczucia.

Dotknęła swojej skóry pod ustami i poczuła pod palcami ciepłą maź. Przejechała ręką po skórze, a krew znalazła się na jej ręce.

– Nic mi o tym nie wiadomo.

Snape westchnął zrozpaczony nad jej zachowaniem i wstał ze swojego miejsca.

– Usiądź – rozkazał.

Hermiona nie kłóciła się z nim i zajęła swoje miejsce.

Severus wyciągnął swoją różdżkę. Jedną ręką złapał jej podbródek, a drugą, w której znajdował się magiczny przedmiot, dotknął jej rany i ją wyleczył.

Hermiona poczuła na twarzy chłód w miejscu, w którym jej profesor trzymał rękę, jednak był to przyjemny chłód, który daleki był od skojarzeń z zimą, lodem i niebezpieczeństwem, wręcz przeciwnie.

Bała się nawet poruszyć głową choć o milimetr, by móc jak najdłużej delektować się tym dziwnym uczuciem na skórze, którego jeszcze nigdy, jak dotąd nie doświadczyła.

Gdy usunął ranę szybko cofną rękę i schował różdżkę, wracając na swoje miejsce.

– To o co ci chodziło w sprawie Dracona? – spytał się głosem bez specjalnego zainteresowania.

– Musi przygotować się na cierpienie bliskich – odpowiedziała dopiero po chwili, gdy była pewna, że szok, który wywarł na nią jeszcze chwilę wcześniej minął.

Snape wywrócił oczami.

– I chyba nie mówisz mi, że to właśnie ty dzielnie i szlachetnie się tym zajmiesz, co nie?

– Dokładnie tak.

Prychnął.

– I co będziesz wchodzić w paradę za każdym razem, gdy namierzysz go razem ze swoją chmarą, tylko po to, by przywykł do widoku poniżania cię? – spytał sarkastycznie.

– Nie do końca. – Poczekała aż na nią spojrzy. – Ściągniesz go na spotkanie Czarnego Pana.

– Czyś ty do końca straciła rozum? – syknął.

– Z czego mi wiadomo, to nie całkiem.

– Nie ma takiej możliwości.

– Jest, i owszem, i tak właśnie będzie. On nic nie wie, pan nic nie wie, a ja zjawiam się ni stąd, ni zowąd, a Draco nie może nic na to poradzić. Ot, co – cały plan.

– Ty chyba naprawdę upadłaś na głowę. – Potrząsnął głową z krzywym uśmiechem na twarzy. – Czy ty kompletnie nie możesz pojąć tego, że dopiero co podjął decyzję, że musi przejść w szeregi ojca? – Podniósł głos i wstał z krzesła. – Czy to jest według ciebie prawdziwa przyjaźń, o której jeszcze kilka tygodni gderałaś? Chciałaś mu wmówić, by przeszedł na waszą stronę, jedynie dlatego, bo ty też się po niej znajdujesz, a nie chciałaś traktować go jako wroga.

– Na naszą stronę – przerwała mu.

– Ona nie jest nasza. Ja nie jestem po waszej stronie, ja nie jestem po żadnej stronie…  – Spojrzał na nią lodowato. – A teraz co? – wrócił do tego, co mówił. –  Gdy już podjął odmienną decyzję, to ty nie możesz się z tym pogodzić i za wszystko w świecie chcesz mu pokazać, kto miał tę cholerną rację! On wie, do jasnej cholery, że postąpił źle! On wie, że dla niego i dla was lepiej by było, gdyby przeszedł na stronę Zakonu, jednak zrozum, na Salazara, że on chce ratować także swoją rodzinę, a nie jedynie fałszywych przyjaciół.

– Więc mnie nazywasz fałszywym przyjacielem, tak? – wstała poddenerwowana naprzeciw niego. – Teraz to ja jestem ta zła, tak? Ponieważ wy uknuliście i dogadaliście się za moimi plecami, i nie miałam już nic do powiedzenia? I że dlatego byłam zła na Dracona i powiedziałam, że nie mieszam się już do tego, na co on się zgadza? To jest powód, by stwierdzić, że wszystko, co robiłam było jednym wielkim kłamstwem, do którego, nawiasem mówiąc, nie przyłożyłam się mimo wszystko zbyt dobrze, tak? Świetnie! A więc to, że wypruwam sobie żyły i robię wszystko, co w mojej mocy, by przekonać Dumbledore’a i połowę szkoły, co do jego osoby, to jest jedno wielkie nic i mogłam już sobie odpuścić na samym początku. Znakomicie! Trzeba było mi jednak oświadczyć o tym wcześniej, niż po całej cholernej akcji. Tak na marginesie, jego ojciec znakomicie sobie sam radzi i jestem pewna, że syn do dzielenia tych przyjemności nie był mu potrzebny. Jeśli naprawdę kochałby swojego syna pozwoliłby mu wybrać lepiej, niż on.

– To na co mu jeszcze dokładasz do tego, i tak już cholernie wielkiego, ciężaru?

– On się na to zgodził, Snape – wysyczała, wskazując palcem w jego klatkę piersiową. – On wiedział, na jaką skalę to jest, a ja jedynie chcę mu to uświadomić. Jesteśmy jedynie małymi, cholernymi pionkami w tej chorej grze, Snape. – Rozłożyła bezradnie ręce. – I wiesz o tym znacznie lepiej niż ja. Więc nie utrudniaj tego jeszcze bardziej, tylko pomóż mu przetrwać w tym piekle.

Odwróciła się i wyszła, po drodze niezauważalnie wyczarowując karteczkę z notatką o eliksirze, który był w fazie warzenia, na jego biurku.