Rozdział 18

Masakra przez miesiąc niczego nie wstawiłam ;_; Wybaczcie mi, że to aż tak się przeciągnęło, ale pan Wen zamienia się w Pana Humorzastego i zachowuje się jak baba z za dużą liczbą hormonów ^^^

Na przeprosiny dłuższy rozdział. Mam nadzieję, że przypadnie do gustu ;> Iii możliwe, że trochę zawaliłam akcję w lesie z Knotem i resztą, ale wcześniej mnie tak tchnęło, by zacząć, a później inspiracja poszła i niestety nie wróciła do tej pory ;p

Proszę o szczerą opinię :3 

Btw: ostatnio ja, wspaniała i niesamowicie umiejętna uznałam, że stworzę profeszjonal szblonix, no cóż... wyszło, jak wyszło. Siedziałam do 5, by w końcu dojść do wniosku, że połączę obrazki :D ...No ale w końcu przynajmniej zdecydowałam się na tytuł! - chociaż z tego należy być dumnym ^^^^

Betowała Sky ;3 

+ PROŚBA: Jeżeli nie chcecie, uważacie, że to strata czasu, albo jakieś inne niedorzeczne brednie pojawiają się w waszej głowie, gdy myślicie o komentowaniu - nad czym ubolewam - proszę Was w takim razie byście przynajmniej dodali Wasze wspaniałe osoby do Obserwatorów. Dziękuję ;)

Dziękowała niebiosom, że zapamiętała drogę do laboratorium, bo inaczej mogłaby tutaj chodzić i chodzić, by odnaleźć prawidłowy pokój. Widząc coraz mniej za sprawą świec, które powoli się wypalały, wyciągnęła różdżkę i rzuciła zaklęcie, by oświetlić sobie drogę.

Dotarła do pomieszczenia i po cichu wślizgnęła się do środka. Był tam. Pomieszczenie było o wiele lepiej oświetlone niż korytarz, więc wszystko wyraźnie mogła dostrzec. Jego ruchy stały się coraz mniej ekspresyjne, co wskazywało, że ani od dłuższego czasu nie witał się z łóżkiem, ani długo jeszcze nie wytrzyma, nim zaśnie nad kociołkiem.

– Może od razu staniesz nad przepaścią i zobaczymy, ile wytrzymasz, nim padniesz ze zmęczenia, co? – powiedziała dosyć głośno, by przestraszyć Ślizgona

Draco mimowolnie podskoczył.

Hermiona wyczarowała dwa obszerne fotele naprzeciw siebie i zajęła jeden z nich, rozsiadając się wygodnie.

– No, Draco, zapraszam – ponagliła go.

Jej badawczy wzrok nie odrywał się od niego, czekając na jakikolwiek typ reakcji z jego strony. Wyglądał jakby przez wiele lat zmagał się z najgorszym złem świata, a teraz nie potrafił zregenerować sił.

– Co ty… Czy coś się stało? – zapytał po dłuższej chwili, zajmując wskazane miejsce.

Hermiona westchnęła cicho.

– Nie zwróciłeś uwagi na mojego patronusa, czyż nie?

– Patronusa? – odparł zdziwiony, jakby po raz pierwszy w życiu słyszał to słowo.

– Wiesz takie zwierzątko, które wylatuje z różdżki, gdy pomyślimy o czymś miłym i wypowiemy zaklęcie Expecto Patronum. Przypominasz sobie?

– Ale tutaj nie było żadnego patronusa – odparł niepewnie.

– Próbujesz przekonać siebie czy mnie...? Draco, przyszłam do ciebie, ponieważ mam wstępny plan działania, byś przeszedł na naszą stronę, jednak nie mogę z tobą rozmawiać, gdy jesteś w takim stanie. – Machnęła na niego ręką. – Tym bardziej, że nie mam najmniejszej ochoty, by tłumaczyć ci to kilka razy z rzędu.

– Przecież nic mi nie jest. – Rozłożył gorliwie ręce. – Przesadzasz i histeryzujesz, a jeśli masz plan, to mów, a nie tracimy czas.

– Draco, wiesz, że obstawiałabym przy swoim…

– Jednak nie będziesz, bo i tak bym nic sobie nie zrobił z twoich rozkazów, i wyciągnąłem jeden z mocniejszych argumentów – przerwał jej, złoszcząc się coraz bardziej. – Nie traćmy już więc twojego cennego czasu i nie dyskutujmy na jakieś bezsensowne tematy.

Hermiona przekrzywiła lekko głowę i popatrzyła na niego krzywo. Zdążyła wejść, a na przywitanie dostała porcję zgryźliwego humorku. Wolała sobie powiedzieć, że to mimo wszystko efekt niewyspania, niż szukać innych powodów.

Odczekała jeszcze kilka chwil, nie odrywając od niego swojego spojrzenia i pozwalając, by cisza pomiędzy nimi stała się jeszcze bardziej napięta. Musiała kontrolować sytuację. Zawsze. Gdziekolwiek by się nie znalazła.

– Zaczynając… Miałam zamiar ci powiedzieć, że należałoby odbyć rozmowę z twoimi rodzicami…

– Czyżbyś na głowę upadła?! – przerwał jej gwałtownie, zrywając się na nogi. – Myślisz, że o tym nie myślałem? Nie pamiętasz przypadkiem, jak to się ostatnim razem skończyło?!

– Zapewniam cię, że pamięć mnie nie zawodzi – odparła ze spokojem, siadając wyprostowana. – Może gdybyś był tak uprzejmy i nie przerywał mi, dowiedziałbyś się, w czym sęk. – Zmiażdżyła go wzrokiem, choć głos ani o oktawę jej się nie zmienił.

Gdy zauważyła, jak chłopak zwolnił chodzenie w tę i z powrotem, kontynuowała:

– Jak już wspomniała, doszłam do wniosku, że należy odbyć tą rozmowę, bo bez ich wiedzy i tak nie uda ci się przejść do Zakonu, a gdy zyskasz ich aprobatę, będziesz mógł bez stresu uczestniczyć w każdym ze spotkań.

– A jak niby mam tą cudowną aprobatę zyskać, hę? Jakieś może kolejne, wspaniałe pomysły?

– Argumentami, rzecz jasna.

Roześmiał się gorzko na te słowa.

– Argumentami? – prychnął. – Żartujesz sobie? Ty chyba naprawdę nie zdążyłaś poznać moich rodziców, skoro uważasz, że coś takiego bezsensownego by ich przekonało!

Hermiona powolnie wstała z krzesła. Od początku przypuszczała, że nic z tej rozmowy nie wyjdzie przy takim nastawieniu.

– Tak, argumentami z solidnymi podstawami. To się liczy. Tym bardziej dla twoich rodziców – podkreśliła. Podchodziła do niego wolnymi krokami, wpatrując się w niego przenikliwym wzrokiem. – Wiem o nich znacznie więcej, niż chciałabym wiedzieć, Draco. I uwierz mi, nie są to szczególnie przyjemne informacje, które byłyby mi niezbędne do życia… Miałam przedstawić ci argumenty, które mam w zanadrzu, jednak jeśli uważasz, że to tylko i wyłącznie strata czasu, i najlepiej zrobić to za ich plecami, a w najgorszym wypadku… no może i najlepszym, po prostu nakażą ci wstąpić w szeregi Śmierciożerców, to proszę bardzo. Zajmę się udoskonalaniem eliksiru, a ty w tym czasie obmyślaj plany, by wykołować swoich rodziców, a najlepiej od razu i Voldemorta, bo pewnie on też się zdziwi, czemuż to nie chcesz być jednym z jego sługusów. – Minęła go ledwie o kilka centymetrów, cały czas mając go na oku, po czym tak samo cicho jak weszła, tak i wyszła.

„Et tu, Brute, contra me?”, zacytowała smętnie pod nosem.

Myślała, że przynajmniej ta wyprawa będzie dla niej przyjemna, a okazało się, że tylko odwróciła od siebie Draco na nieokreśloną ilość czasu. Zmarnowała swój czas. Czas… I znów do tego powróciła. Miał cholerną rację i tak samo, jak i ona, o tym wiedział. Nieraz miała ochotę porządnie mu nagadać i powiedzieć, by w końcu wziął się w garść, jednak nie mogła tego zrobić. Nie mogąc postawić się w jego sytuacji, nie powinna mówić mu, co powinien, a czego nie. To nie byłoby fair i sama najlepiej o tym wiedziała. Westchnęła ciężko. Czy to wszystko musi być aż tak bardzo skomplikowane? Jakby nie mogłoby nie być tej całej szopki, a ona w spokoju, w jakim zamierzała, ukończyłaby tę cholerną szkołę. Później wyjechałaby czym prędzej z kraju, wciskając jakiś kit wszystkim dookoła i nigdy więcej by nie wróciła. Może usłyszeliby o niej po kilkunastu latach? A może udałoby jej się pracować z Mistrzami, z różnych dziedzin i rozwijać swoje umiejętności? A tak, to zamiast tej wspaniałej wizji, jaką już dawno sobie szczegółowo obmyśliła, babrała się w jakimś błocie i musiała uczestniczyć w walce ze Śmierciożercami, i nieuchronnej wojnie, która nad nimi wisiała. Tak, do jasnej ciasnej, bała się jak cholera, ale jeszcze bardziej przerażało ją to, że jest niemalże bezsilna w obliczu tego, co miało ich wszystkich spotkać. 

Skierowała się z powrotem w stronę schodów, już nawet nie oświetlając sobie drogi. W głowie mimo wszystko chodziło jej pytanie, czy pomimo tego powinna bez wiedzy Dracona porozmawiać z jego rodzicami, czy poczekać, aż on w końcu przejrzy na oczy. Jako osoba, która nie miała takiego kontaktu z bliskimi widziała bardziej niż wcześniej wartość, jakim jest rodzina. Wiedziała, że to w rodzinie jest siła, i że bez niej jest naprawdę ciężko w pojedynkę pokonać przeciwności losu. Dlatego też chciała, aby Draco docenił i zrozumiał, to co ma, i czemu wybrała taką a nie inną opcję – których, nawiasem mówiąc, nie mieli sporo.

Obrała za cel Hogwart, gdzie musiała załatwić jeszcze jedną sprawę.

                                                                    ~*~*~*~

Hermiona nigdy nie należała do osób posiadające wielkie pokłady cierpliwości, powiedzmy sobie szczerze. Mimo że starała się tego nie pokazywać, to wewnętrznie zżerała ją niepewność, chęć dowiedzenia się wszystkiego o wszystkim i coraz to słabsze nerwy, gdy ktoś czegoś naprawdę łatwego nie potrafił pojąć. Niby dlaczego wolała pisać prace za Harry’ego i Rona? Po prostu miała za mało cierpliwości, by im to wszystko wyjaśnić. Wiedziała, że ciężko załapują niektóre rzeczy, a w momencie, kiedy sami nie chcieli się uczyć, to i tak nic do nich nie było w stanie dotrzeć – nawet jeśli bardzo by się starała. 

I tak teraz właśnie znalazła się w sytuacji, gdy po raz kolejny owa nie do końca idealnie rozwinięta cecha była wystawiona na próbę. Stała właśnie przed wejściem do Zakazanego Lasu i co chwila przenosiła ciężar z jednej nogi na drugą, nie mogąc spokojnie ustać w jednej pozycji. Już dawno byłaby na miejscy, a teraz przez tych cholernych wędrowców, który non stop chodzą w kółko szukając Merlin–Wie–Czego, nie mogła ruszyć dalej. Oczywiście, dawno już okrążyłaby ich i spokojnie weszła do lasu, ale problem tkwił w tym, że to właśnie niedaleko miejsca, gdzie przebywali, musiała się znaleźć. Miała nadzieję, że pomimo, iż minęły dwa dni od jej ostatniej wizyty na tym terenie, to nadal jest tu to, czego szukała.

Mimo rosnącej niepewności wiedziała, że nie może już dłużej czekać i powstrzymywać się bez końca. Weszła w głąb lasu, stawiając ostrożnie kroki i chowając się za drzewami, aż w końcu dotarła na tyle blisko, by zobaczyć i usłyszeć, kto i czemu zakłóca ten pozorny spokój. A konkretniej mówiąc był to Knot, którego widok niemało ją zaskoczył. Doszło do tego kilku strażników, którzy znajdowali się znacznie dalej. W duchu modliła się, by to skupisko nie było spowodowane tego, czego była świadkiem. Ale jak mówią nadzieją matką głupich… Choć jak powszechnie wiadomo, umiera ostatnia. Przynajmniej z tym stwierdzeniem mogła się bez dwóch zdań zgodzić.

Po chwili dostrzegła jeszcze jednego mężczyznę, znajdującego się znacznie bliżej, niż przypuszczała. Nie potrafiła go sobie z nikim skojarzyć, choć miała dziwne wrażenie, że już go kiedyś spotkała. Odnotowała sobie w pamięci, że musi dowiedzieć się kim on jest. Teraz miała na głowie znacznie większy problem. Jej modłów nikt nie wysłuchał, na co niezwłocznie wskazywał fakt, iż przy ich nogach leżało ciało Velvora, które na szczęście zdążyło już przybrać ludzką postać. Jej plan, by dyskretnie zabrać zwłoki wilkołaka właśnie całkowicie legł w gruzach.  

 Musiała jakość odwrócić ich uwagę, a najlepiej zrobić coś, by nie pamiętali tego, co ich spotkało, ani co planowali, jednak czy może aż tak ryzykować, by rzucić Obliviate? Przecież to Minister Magii! Nawet jeżeli to nie on zwróci uwagę na to, co próbuje zrobić, to zwrócą uwagę na to pracownicy, a może i jeszcze cały dystrykt będzie pytać, jak poszło mu zadanie i jakie ma dalsze plany w związku z tym. Skąd mogła wiedzieć kto był w cały ten spisek zamieszany? No a co wtedy? Istniało zbyt duże ryzyko na niepowodzenie, a nie mogła aż się narażać.

Hermiona zastanawiała się dłuższą chwilę nad całą sytuacją. Przecież nie miała pojęcia, czemu to akurat zawdzięcza tę cudowną wizytę i to we własnej osobie złożonej przez Knota. Na pewno musiał być jakieś poważniejszy powód niż chęć pogrzebania zmarłego. No proszę was, Hermiona na samą myśl z niedowierzania i aż rażącej abstrakcyjności całego tego zjawiska pokręciła głową.

Wyciągnęła z rękawa różdżkę i okrążyła mężczyzn, tak by znajdować się za ich plecami. Wysoki mężczyzna wydawał jej się coraz bardziej znajomy, jednak wciąż nie mogła go z nimi powiązać.

O mało co nie upadła, gdy odwrócił się w jej stronę, podczas gdy Knot nieprzerwanie gadał. Była bardziej zszokowana tym ruchem niż przerażona, jednak stała w bezruchu, dopóki tajemniczy mężczyzna z powrotem nie zwrócił się w stronę ministra. I właśnie wtedy ją olśniło. Fakty zaczęły łączyć się w całość. Ni stąd, ni zowąd przypomniała się jej tamta noc. Noc, podczas której zaczęło się jej odmienne życie.

Wciągnęła głęboko powietrze do płuc. Jej drogi oddechowe zostały zaatakowane odurzającą wodą kolońską, zatęchłą krwią, nasiąkniętą deszczem glebą i w końcu tym, czego szukała: mokrą sierścią. Prawie niewyczuwalnie. To jej jednak wystarczyło, by wszystko nabrało sensu. Knot nie chciał dotykać się do tej roboty bezpośrednio, więc skontaktował się z jednym z wilkołaków. Jednak nie zwyczajnym, oj nie. Zdążyła go poznać – wtedy, gdy po raz pierwszy ujrzała całe stado. I to właśnie on zajmował jedną z pozycji, dzięki które znajdował się znacznie wyżej w hierarchii, niż inne zwierzęta – choć nie potrafiła sobie przypomnieć, jak to stanowisko potocznie nazywali.

Musiała zadziałać delikatnie, choć i tak sporo ryzykowała. Nie mogła pozwolić, by ją wykryli, czy też raczej, by wilkołak nie odkrył, że ktoś z zewnątrz jest w lesie. Wyciągnęła różdżkę i rzuciła na siebie w myślach zaklęcie, by zamaskować swój zapach. Samobójczy ruch, biorąc pod uwagę, że magia w tym miejscy jest dwa razy bardziej wykrywalna, a obok niej znajduje się stworzenie, które potrafi bez problemu wyczuć taką zmianę. Jednak to był dopiero początek tego, co planowała. Nie miała zamiaru oddawać ciała Velvora na spalenie czy inny bezceremonialny ruch.

Ujrzała lekkie poruszenie i wręcz niezauważalne spięcie na ciele mężczyzny, co jedynie wskazywało na to, iż poczuł zmianę, dokładnie tak, jak się spodziewała. Uśmiechnęła się perfidnie pod nosem i przemieściła za dalsze drzewo. Zaczynajmy, pomyślała sobie z cały czas nieschodzącym z twarzy uśmieszkiem.

Hermiona opuściła ręce wzdłuż ciała, by była jak najmniej widoczna. Teraz wystarczył jeden błąd, a musiałaby się słono tłumaczyć i to nie tylko przed tą ministerską marionetką, która uwierzy we wszystkie bajeczki… no dobra, może i nie we wszystkie. No, a to byłby dopiero początek. Musiała by kajać się przed dyrektorem, a nie daj Merilnowi, jeszcze przed Ministerstwem! Mając taką wizję przed oczami nie było dziwne, że wolała zachować jak największą czujność.

Wzięła głęboki wdech i lekko wyjrzała zza drzewa. Wiele się nie zmieniło; kilka metrów przed nią stał Knot z tym swoim tępym wyrazem twarzy, który ujawniał się zawsze, gdy czegoś nie wiedział lub nie był do czegoś w pełni przekonany – czyli prawie zawsze. Obok niego, na wyciągnięcie ręki znajdował się ten podejrzany typ, którego imienia, mimo wszystko, wciąż za Chiny nie potrafiła sobie przypomnieć. Strażnicy rozeszli się jeszcze dalej, będąc teraz tylko granatowymi plamkami pomiędzy drzewami.

Hermiona obróciła się lekko i wycelowała różdżkę na skos tak, by czerwony płomień wystrzelił w niebo kilkaset metrów za nią. W duchu modliła się, by szybko nie odnaleźli docelowego miejsca, skąd nadeszło zaklęcie.

Panowie odwrócili się w tym samym czasie, jakby specjalnie wyszkolili ten ruch na takie okazje.

Stanęła w bezruchu i czekała na rozwój sytuacji. Ciche głosiki w jej głowie w tej chwili wrzeszczały niemiłosiernie, by uciekała z tego miejsca, nim będzie za późno, ale teraz nie było już odwrotu.

Kurdę, jakby nie patrzeć, plan na jednoczenie się, a nie robienie sobie nowych wrogów nie działał.

I właśnie wtedy, gdy Pan Tajemniczy kierował się w jej kierunku, dotarło do niej, że będzie miała przechlapane i to do kwadratu, jeżeli zaraz czegoś nie wymyśli.

„…I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom...”, zacytowała w myślach fragment modlitwy – jak widać mugolska religia wpajana od dzieciństwa zostawia po sobie jakiś ślad.

Podniosła lekko różdżkę i wycelowała w martwe ciało. Że też musiało się to tak potoczyć… Rzuciła na zwłoki zaklęcie, które wywoływało silne drgawki – bez różnicy, czy obiekt był martwy, czy też nie – i od razu jednym zamachem także na siebie Zaklęcie Kameleona. Ryzyko rosło – tym bardziej, że potrzebowała tak naprawdę dwóch zaklęć, by także nie mogli jej usłyszeć. Cholera. Jakby się znajdowali na jakimś terenie, gdzie spokojnie mogłaby używać magii, byłoby o wiele łatwiej. Tylko czy odnalazłaby ciało Velvora, jeżeliby się z nim teleportowali? Nie, pewnie nie.

Bacznie przyglądając się dwójce zrobiła kilka kroków w tył, co oczywiście nie zakończyło się sukcesem. Jej natura nieuważnej i na wszystko wpadającej osoby nie miała kiedy się odezwać i perfekcyjnie dała o sobie znać, gdy nadepnęła na dwie kruche szyszki, które pękły pod jej naciskiem. Merlinie dopomóż, albo zaraz stworzy się piekło na ziemi!

Przeklęła w duchu i zebrała w sobie całą odwagę, jaką posiadała. Albo teraz, albo nigdy. Nie miała innego wyboru. Nieznajomy odwrócił się w jej stronę z prędkością światła – w lepszej sytuacji gratulowałaby i zazdrościła zarazem takiej równowagi, jak i refleksu – jednak w tym momencie to chyba nie za bardzo działało na jej własną korzyść, więc powstrzymała się przed jakimkolwiek komentarzem, nawet we własnej głowie.

Powoli zaczął kierować się w jej stronę, wdychając raz za razem coraz głębiej powietrze, próbując ustalić, gdzie się znajduje. Nie mogła pozostać bierna i tym razem uważnie patrząc, gdzie stawia kroki, przesuwała się w bok, by znaleźć się jak najdalej od niego.

Jednak dopiero gdy wyciągnął różdżkę poczuła, że ta gra nabiera niebezpiecznego obrotu. Był od niej potężniejszy i znał pewnie dwa razy więcej przydatnych zaklęć w tej sytuacji od niej, a w tym tych czarnomagicznych – nie było sensu porównywać ich nawet z grubsza, bo już na wejściu wiadome było, że to on wychodzi na plus.

Została lekko zaskoczona, gdy wilkołak bez żadnych wstępów rzucił w jej kierunku zaklęcie – no ale cóż, nie powinna była spodziewać się subtelności. Przesuwała się dalej, próbując jednocześnie patrzeć pod nogi, jak i na swojego przeciwnika. Mogła się po nim spodziewać wszystkiego. Był nieobliczalny. A do wydania tej opinii nie potrzeba było bliższej znajomości.

Musiała wybierać: albo ostateczne rzucenie na siebie zaklęcia wyciszającego i jak najszybszy odwrót, albo podjęcie zabawy ze świrusem i zobaczenie, co z tego wyniknie.

Nie rozważała długo nad decyzją. Wybrała to, co dawało jej porządnego kopa adrenaliny i poczucie, że nie działa na marne, a zdobyte umiejętności nie idą w błoto, a mianowicie walkę. Naprawdę chciała odzyskać ciało Velvora, bo obawiała się, że oni mogą mieć w tym więcej interesu, niż ona by miała.

W takim więc wypadku wszelkie ryzyko było wskazane, dlatego też mimo wszystko rzuciłana siebie zaklęcie, by nie mogli jej usłyszeć. Wiedziała jednak, że każdy strzelając na oślep mógł trafić i zrzucić z niej wszystkie zaklęcia w jednej chwili, odsłaniając natychmiastowo miejsce, w którym przebywała. Było to dosyć spore ryzyko, ale ona niewątpliwie nie miała mu nic przeciwko i nie miała już jak się wycofać. Czasami lubiła balansować na granicy.

Widząc jak sylwetka mężczyzny obraca się lekko ku drugiej stronie, czmychnęła jeszcze szybciej, tak, by znaleźć się za jego – a także Knota – plecami. Stąd o wiele łatwiej było podjąć jakikolwiek ruch, choć mogła wykorzystać tak naprawdę tylko jeden, za to celny. Mogła go rozbroić, lecz był to pomysł z dziurą, którą był fakt, że zawsze może wziąć różdżkę od ministra, co nie wróżyłoby najlepiej. Wzięcie Knota jako zakładnika? Cóż, ogólnie dobry plan, jednak po zdjęciu z niej zaklęć miałaby do końca życia przechlapane i musiałaby opuścić Anglię w trybie natychmiastowym, a miała zamiar dokończyć rok, który jeszcze w ogóle się nie zaczął.

Kilka pomysłów dalej – obalonych jej własnymi argumentami – doszła do wniosku, że jakby nie patrzeć, to nic nie ma kolorowej przyszłości, więc nie powinna nad tym dłużej rozmyślać, tylko walczyć. Porządnie walczyć. Bez ogródek, bez niepotrzebnych myśli. Po prostu zebrać się w całość i naszykować zaklęcia z wyższej półki, jak:

– Sectumsempra – wypowiedziała w głowie, od razu ruszając z miejsca i przemieszczając się z powrotem w prawo, i lekko wycofując.

Wilkołak lekko syknął, ale nie okazał niczego więcej, co wskazywałoby, że poczuł ból. A to dopisywało się do listy kolejnych niezbyt dobrych podpunktów, które nie wpływały na jej korzyść.

Podniosła różdżkę do gardła, po czym rzuciła na siebie Sonorus, aby nagłośnić swój głos, by po chwili rozniósł się echem w odległości kilku kilometrów od niej.

– Zostawcie ciało – rzekła stanowczo. – Zostanie godnie pochowane, a my nie będziemy musieli walczyć. Nie zależy wam na nim, chcecie je tylko po to, by je spalić. – Bezustannie krążyła nieopodal nich.

Zamilkła. Teraz decyzja należała do nich. Knot wydawał się być coraz bardziej przestraszony i wyprowadzony z równowagi – zapewne nie podejrzewał, że tak to się właśnie skończy.

– Niech ci się nie wydaje to takie proste. Chcesz zwłok? No to po nie przyjdź – odpowiedział kpiąco Pan Już-Nie-Tak-Bardzo-Tajemniczy.

Cóż za elegancka podpucha, „podejdź bliżej, a my cię złapiemy”... Wolne sobie!

Szykowała się do rzucenia Expelliarmus, gdy walnął w nią Łamacz Kości, a zaraz potem Sectumsempra. Sapnęła ciężko, przypominając sobie te wszystkie dni, w których takie coś było drobnostką i uśmiechnęła się szyderczo.

– Tylko na to cię stać? – Zaśmiała się gorzko.

Krew skapywała z jej doszczętnie rozwalonej ręki, tworząc na ziemi spore plamy. Przesuwała się powoli dalej, kuśtykając lekko na lewą nogę. Podniosła różdżkę i kolejny raz rzuciła na niego zaklęcie, które zadało mu jeszcze więcej ciętych ran, z których teraz obficie leciała krew.

– To jak, dogadamy się, czy dalej chcesz kontynuować spór? – zapytała szyderczo i ledwo co udało jej się ominąć płomień, który minął jej brzuch o kilka centymetrów.

– Knot, ciało. – Nie ruszył się. – Knot, mówię do ciebie, jasna cholera! Bierz to ciało! – wrzasnął na niego.

Jasny gwint! Czyli zarządzają odwrót razem z ciałem.

– Oj nie, nie ma tak szybko. Powiedziałam. Zostawcie ciało – powtórzyła z naciskiem.

– Możesz sobie mówić, ale dzisiaj to my wygraliśmy. – Podniósł się i lekko chwiejnym krokiem podszedł do Knota, który trzymał już w rękach świstokliki.

– Nie na długo – szepnęła, znajdując się przed nim na wyciągnięcie ręki.

Zdążyła jedynie dostrzec jego szyderczy uśmiech, gdy rozpływał się w powietrzu.

Przeklęła na siebie tysięczny raz w ciągu tego dnia.

                                                                    ~*~*~*~

Wciąż w nie najlepszym nastroju wracała do Hogwartu, by w końcu udać się w spokoju do Nory. Była dopiero pora obiadowa – a ta myśl od razu obudziła drzemiącą podświadomość, która spojrzała na nią z ukosa, kręcąc głową z dezaprobatą, zakładając ręce na piersi i cmokając. No tak, wielki pan Zajrzyj-Mi-Do-Głowy-Bez-Powodu pewnie się teraz na nią wścieka i przeklina na wszelkie możliwe sposoby. Ach, jak cudownie! Tego właśnie brakowało jej do szczęścia, stwierdziła cierpko.

Westchnęła z rozdrażnienia i ze swojego zachowania. Och, do jasnej ciasnej, może jakby bardziej się postarała, to udałoby się jej kontrolować ruchy i walczyć ze sobą! Jednak ona musiała to zawodowo spieprzyć, po całej linii. O rany. No pięknie, Hermiono, możesz już sobie pogratulować.

Prychnęła na samą siebie. Jakby nie patrzeć, to nie da się ukryć, że lepiej teraz potulnie przeprosić, niż później przez tydzień słuchać markotnych uwag i przechodzić przez inkwizycję Severusa Snape’a.

Wzięła kilka głębszych wdechów, uspokoiła się, jak najbardziej potrafiła w takiej sytuacji i przekroczyła próg Hogwartu, kierując się jednak najpierw do łazienki – nie mogła się w takim stanie pokazać mu na oczy, bo przesłuchanie powiększyłoby się trzykrotnie, a ona miała zamiar tam tylko wejść, przeprosić i wyjść.

Patrząc na siebie w lusterku czuła narastający gniew. Po raz kolejny zwaliła akcję i choć wiedziała, że to się na tym nie zakończy, to jednak miała do siebie pretensje, bo mogłaby za pierwszym razem wszystko załatwić.

Umyła twarz, nastawiła sobie rękę, po czym zaczęła leczyć każde głębsze rozcięcie. Na jej szczęście twarz nie ucierpiała, a ciało od szyi w dół doskonale można było schować pod ubraniem.

Przemieniła swój strój w bluzkę z długim rękawem i dżinsy, po czym dla pewności rzuciła na siebie jeszcze kilka czarów, które z grubsza zapewniały jej ochronę.

Skierowała się w stronę lochów. Oby tylko nie był bardzo zły. Na same słowa w swojej głowie poczuła ostre pieczenie w lewej ręce, którą właśnie poskładała. Spojrzała na nią krzywiąc się, gdy przypomniała jej się kara za coś, czego do końca nie była pewna. Przypuszczając, że czyszczenie kociołka zawierającego żrącą substancję było za spóźnienie, to na samą myśl o tym, jaką karę otrzyma za swój wyczyn, jej odwaga i podświadomość zrywały się na równe nogi i gnały jak najdalej z wrzaskiem. Może też tak powinna zrobić i do nich dołączyć? Pewnie tak, jednak gdy stanęła przed drzwiami do gabinetu, nawet one zdawały się ją wyzywać do stawienia przed tym czoła. A jak mogła nie przyjąć takiego wyzwania? 

Gdy zapukała do drzwi i usłyszała donośny hałas ze środka, szczątki jej gryfońskiej odwagi czmychnęły za kanapę i zaczęły obgryzać paznokcie. Niewątpliwie powinna pójść w ich ślady.

Drzwi otworzyły się z rozmachem, a przed nią stanął istny wulkan wściekłości. Złość emanowała od niego na odległość i była pewna, że wystarczyłoby dotknięcie skraju jego szaty, a pozostałby z niej tylko popiół. Określenie w trzech słowach? Istne wcielenie furii.

Wyprostowała sylwetkę i uniosła głowę, lecz wzrok utkwiony miała w ścianie ponad ramieniem nauczyciela. Wiedziała, że kiedyś przydadzą jej się nawet same podstawy z wojska, których kiedyś uczył ją dziadek.

– Profesorze. – Skinęła lekko głową. – Przyszłam, by przeprosić za moje dzisiejsze zachowanie. Obiecuję, iż był to pierwszy i ostatni raz, i nigdy więcej się to nie powtórzy.

Splotła ciaśniej ręce za sobą na plecach i nie ruszyła się nawet o milimetr, czekając na odpowiedź. To nie był objaw strachu. Nie, nic z tych rzeczy. Jeżeli bałaby się tego, co na nią czeka, nie byłoby nawet takiej opcji, by się tu znalazła. Chodziło tu raczej o szacunek, jakim powinna być darzona osoba, a także o to, iż to ona podlegała jego decyzjom i wykonywała jego polecenia. To się właśnie liczyło, a nie miała najmniejszej ochoty mieć z nim na pieńku. Już wystarczająco dużo osób miała zapisanych do tej listy, a w kościach czuła, że w kolejnym roku szkolnym może poszerzyć się jeszcze to grono.

Stała nieruchomo już kilka minut i nie myślała tak naprawdę o niczym konkretnym. Miała ochotę wrócić jak najszybciej do domu państwa Weasley, zregenerować siły, wziąć się potem za coś pożytecznego – jak tłumaczenie tekstu, udoskonalenie eliksiru, czy – będąc już w temacie – przystosowanie Złotego Eliksiru do Złotego Chłopca, dla którego w dużej mierze był wyprodukowany… Tak, właśnie tym powinna się zająć, a nie składaniem – jak się okazało niepotrzebnych – wizyt dobrym znajomym i wdawaniem się w jeszcze większe konflikty – czy raczej jakiekolwiek konflikty – z osobą, z którą ma się współpracować po kilka godzin dziennie każdego dnia w jednym pomieszczeniu. Przytaknęła sobie gorliwie w myślach za tak trafne rozumowanie i w końcu wyciągnięcie jakiś porządnych wniosków.

Poczuła jak przepływ krwi stopniowo zmniejsza się, a ciśnienie pomiędzy sercem a nogami maleje przez stojącą pozycję. Miała niemożliwie, nieznośnie ochotę przenieść ciężar z jednej nogi na drugą, by choć na chwilę dać jednej odpocząć i nie czuć nieprzyjemnego odrętwienia w kończynach. Jednak to był jeden z podarunków i po prostu za nic w świecie nie mogła tak postąpić – to powinien wiedzieć każdy, kto postanawia działać według podobnie szalonego planu.

Teraz czas nie odgrywał dla niej większego znaczenia, a nawet – jeśli spojrzeć na to z drugiej strony – nie powinna była o nim myśleć, w żadnym, choćby najmniejszym stopniu, tylko pozwolić sobie na zatracenie się w myślach i czasie. A to akurat nie było trudne, mając tak dużo do poukładania w głowie. Musiała zaskoczyć profesora czymś nowym, jakimś nowym zachowaniem, nową osobowością. A miała ich kilka. I w tym momencie wiedziała, co musi zrobić, żeby dobrze odegrać swoją rolę. 

 Ważne było to, by nadal pilnować się w gestach i nie zmienić nawet na ułamek sekundy wyrazu twarzy, który musiał wyrażać pewność siebie, zdecydowanie, determinację i pewnego stopnia skruchę, a także szczerość w swoich czynach. To wszystko było bardzo istotne, choć stopniowo potrzebne zależnie od osoby; mogła być albo bardzo spostrzegawcza, a każdy ruch mógł się dla niej liczyć; albo nie dostrzegającą za dużo, zwracając uwagę w dużej mierze na postawę, a nie na to, czego gołym okiem nie było widać. Tak właśnie najprościej było posortować ludzi na dwie grupy.

Przez wiele lat była biernym obserwatorem – nie tylko w magicznym świecie, gdzie w dużej mierze obserwowała starszych ludzi zachowujących się w taki sam sposób względem ludzi, którym podlegali, jak i utrzymujących szacunek i respekt do ich osoby, ale także w niemagicznym życiu.

Wakacje spędzane u rodziców musiało mieć też plusy, a dzięki temu nie dość, że nie musiała przekierowywać sów, ponieważ one zwykle do niej nie docierały – na co też w jakimś stopniu wpłynęła – to w dodatku nie musiała wymieniać pieniędzy i marnować czasu na wynajmowanie jakiegoś mieszkania, i mogła w spokoju poznawać mugolskie życie na wszystkie możliwe sposoby, jakie jej się podobały. Za sprawą dziadków, którzy zmarli przed kilkoma latami wiedziała, gdzie doskonale się udać, by uzyskać taką wiedzę. Właśnie dzięki dziadkowi zapoznała się z oficerem wojskowym, który za razem był jego dobrym znajomym, i zyskała przyspieszony kurs wojskowy, który zamiast trwania dziewięciu miesięcy trwał tylko dwa. Jedynie dzięki temu zdobyła takie doświadczenie i wiedziała, jak się w danej sytuacji zachować. Zaliczając ten etap, mogła dalej rozwijać się w tym kierunku, co oczywiście wybrała i dzięki wcześniej poznanym ludziom w armii mogła tego łatwo dokonać. Doświadczenie, które zdobyła, było bezcenne i nie było słów ani rzeczy, które okazałyby, jak bardzo dziękuje dziadkowi za ten krok, który zaczął wszystko.

Usłyszała ciche odchrząknięcie i tyle wystarczyło, by z powrotem znalazła się myślami w gabinecie profesora Snape’a.

Miała niewielką ochotę spojrzeć na zegarek i przekonać się, czy miała rację, iż stała w bezruchu ponad półgodziny. Choć na to wyglądało, że on też stał w tym samym miejscu przed nią i pewnie obserwował jej każdą zmianę na twarzy, której – miała nadzieję – się nie dopatrzył.

Nie podniosła na niego wzroku, wciąż intensywnie wpatrując się w ścianę, jakby to czekając na jej rozgrzeszenie.

Wsłuchiwała się w każdy szum, każde cichutkie tyknięcie zegara, którego obecność dopiero teraz zarejestrowała. Jej słuch wyostrzył się momentalnie jeszcze bardziej, gdy wyłapała ciche echo kroków, dobiegających gdzieś z oddali i należących zapewne do kotki Filcha.

Niespodziewanie Snape ruszył się z miejsca i zaczął chodzić naokoło niej. O mało co nie wzdrygnęła się, gdy do jej uszu dotarła fala dźwięku, która w tej chwili wydawała jej się dwa, albo może i trzy razy głośniejsza od rzeczywistej.

– Panna Granger… – wypowiedział jedwabistym tonem, znajdując się kilka metrów od jej pleców. – Doprawdy niezwykły pokaz brawury. – Prychnął cicho pod nosem. – Może podsumujemy sobie wszystko? – Ponownie zaczął powolnie krążyć wokół niej. – Ma pani czelność zachowywać się bez jakiegokolwiek szacunku co do mojej osoby, spóźniać się na zajęcia, na których to ja, i to tylko i wyłącznie ja muszę poświęcać swój czas, następnie wtargnąć do mojego umysłu, a do tego jeszcze oglądać moje prywatne wspomnienia, których to nigdy, przenigdy nie miałaś prawa zobaczyć, a teraz przychodzisz i przepraszasz? – Słowa wypowiedział lodowatym tonem.

– Zgadza się, profesorze. Przepraszam. Moje zachowanie było haniebne – wypowiedziała pewnie, z utkwionym wzrokiem w ciemnozielonej ścianie. – Zrozumiem, jeśli profesor będzie chciał zastosować karę wobec mnie, taką, jaką uzna za stosowną.

Zapadła cisza, która ciążyła w pomieszczeniu. Starała się oddychać jak najgłębiej i oczyścić swój umysł z jakichkolwiek emocji.

– A więc jest pani gotowa całkowicie ponieść konsekwencje za swoje występki? – powiedział tonem, który z słowa na słowo był coraz bardziej kpiącym, a zarazem obiecującym długie, bolesne tortury.

– Tak – odpowiedziała stanowczo.

– Znakomicie! – Sarknął pod nosem i skinął lekko głową.

Mimo to nie ruszyła się z miejsca, tylko wciąż stała nieruchomo, nie oglądając się na boki.

– Co tu jeszcze robisz, kretynko? – syknął koło niej, znajdując się w jednej chwili na wyciągnięcie ręki.

Nawet nie drgnęła. Stała opanowana i na pozór całkowicie spokojna. Jej beznamiętny wyraz twarzy nie okazywał niczego. Jej oczy straciły swoje naturalne iskierki i teraz stały się puste, i bezosobowe – w tym momencie nie należały do kogoś, kto okazywałby jakiekolwiek uczucia.

– Nie dostałam pozwolenia na opuszczenie gabinetu, profesorze – opowiedziała cicho, aczkolwiek bez niepewności.

Parsknął śmiechem nawet tego nie kryjąc.

– Pozwolenia? Ty sobie ze mnie kpisz?

– W żadnym wypadku.

– Mam ci niby udzielić pozwolenia na wyjście, gdy ty zwykle wparowujesz tu bez pardonu, nawet nie wysilając się, by zapukać? – zapytał kpiąco. – Doprawdy, śmieszne.

– Rozumiem, iż moje zachowanie do tej pory było nieodpowiednie, a nawet wykraczające ponad wszelkie dopuszczające normy i kryteria. Więcej już się to nie powtórzy, profesorze. – W duchu nie czuła ani zwycięstwa, ani porażki. Miała mieszane uczucia. Znalazła się teraz na poziomie, na którym mogła jedynie docenić to, że dzięki niemu miała dodatkowe zajęcia. I to powinno być priorytetem w tych spotkaniach, a nie próby, by małymi krokami poznać jego osobowość, a dodatkowo wciągnąć go w jej własne problemy i misje, które musiała spełnić. Nie, nie był to ani czas, ani dobra osoba do tego. A fakt, że miał wystarczająco dużo swoich spraw na głowie, tego była aż nadto pewna.

– W końcu dotarło to do twojego pustego łba – warknął.

Skinęła lekko, wręcz niezauważalnie głową, wciąż nie zmieniając pozycji, która, prawdę mówiąc, zdawała się być coraz mniej komfortowa.

– Coś jeszcze? – syknął nieprzyjemnie.

– Nie, profesorze.

– Więc wynoś się stąd – prawie wypluł.

Wycofała się kilka kroków, obróciła na pięcie i bez spojrzenia w jego stronę wyszła bezszelestnie z pokoju.

Szopka posłusznej i potulnej wojowniczki, a niemalże służebniczki, zazwyczaj spełniał się na osobach, które były dominowane i w pewnym momencie potrzebowały własnej dominacji nad kimś. I sprawdziło sie. Mogła oczywiście nie zachowywać się tak butnie na sam koniec, jednak uczona była wcielić w życie swój plan od początku do końca i z takim przekonaniem żyła. 

Dotarła do głównego wyjścia i po raz kolejny tego dnia spojrzała na zegar. Dochodziła siedemnasta – czyli najwyższy czas na odwiedzenie Nory. W tym momencie zaczynały się schodki. Nie wiedziała, do którego z kominków mogłaby się wybrać, by się tam dostać. Nauczyciele albo odbywali właśnie lekcje z członkami Zakonu, albo akurat ich nie było, lub byli zbyt zajęci, by nawet zwrócić na nią uwagę. Tak właśnie działo się w Hogwarcie podczas drugiej połowy wakacji.

Westchnęła cicho i przetarła powoli oczy. Doprawdy, mogłoby się to już skończyć, a to dopiero był początek.

Doszła do jedynego wyjścia, które w tej chwili mogła wybrać…

Ruszyła szybko na błonia starając się, by nikt jej nie zobaczył, a tym bardziej Hagrid. Nie to, żeby go nie lubiła, bo był naprawdę ciekawą i radosną osobą, ale nie dało się ukryć, że gdy zaczynał rozmawiać na interesujące go tematy, to było pewne, że pogawędka szybko się nie skończy. A w tej chwili nie marzyła o niczym innym jak o ciepłym łóżku.

Dotarła do bramy i po cichu – na tyle, na ile pozwalały jej bezlitośnie skrzypiące zawiasy – otworzyła ją i wydostała się na drugą stronę.

Zarzuciła kaptur na głowę i przeszła kilkanaście metrów, tak by nikt nie zobaczył jej po drodze.

Pomyślała o Norze, gdzie chciała się teraz znaleźć i teleportowała się.

Dotarła na miejsce i wiedziała, że bezbłędnie trafiła przez gwar, który wydobywał się z wewnątrz. Momentalnie zrobiło jej się ciepło na sercu. Rodzina. No cóż, oczywiście wiadomo, jakie to ona miała zdanie na ten temat, ale w głębi duszy cieszyła się, że panią Weasley mogła nazwać drugą matką. Z taką wizją od razu czuła się o wiele lepiej – nawet jeśli tylko mentalnie.

Zrzuciła kaptur z głowy, by nie wzięli jej za kogoś innego – na przykład Śmierciożercę – jak to się już nieraz zdarzało. Nie miała jakoś ochoty walczyć z całym rodem Weasley i członkami Zakonu Feniksa, którzy niewątpliwie od razu by się zlecieli. Ostatnim razem nie zdążyła przejść kilkunastu metrów, nim jej nie zaatakowali, a później troszeczkę ciężej było jej ściągnąć z siebie okrycie, gdy napastowali na nią zaklęciami z każdej strony, a ona musiała bronić się na tyle, by zatrzymać atak na siebie, a zarazem nie zrobić komuś krzywdy. Oberwała kilka razy, co było faktem, ale raczej nikt tego na jej szczęście nie zauważył. Wystarczyło jej już, jak wszyscy zaczęli przepraszać ją po kilkadziesiąt razy, a pani Weasley chyba pomyślała, że doznała jakiegoś uszczerbku na psychice i chodziła przy niej krok w krok. Od tamtej chwili nauczyła się, że musi bardziej uważać, w co się ubiera i jak najmniej możliwie ich wystraszać swoją obecnością, czyli jak to mówi Ron „nie skradać się”, choć jak dla niej, to chód miała całkowicie normalny. Nie miała zamiaru po raz kolejny skręcać się w nocy z bólu i pomieszkiwać w łazience przez wymiotowanie krwią. Nie wiedziała, kto ją tak urządził, ale nawet nie miała zamiaru szukać sprawcy. W tamtej chwili każdy miał prawo rzucać w nią nawet najcięższymi zaklęciami. To była jej wina i musiała ponosić za to odpowiedzialność. Mogła dziękować tylko za to, że od razu nie rzucili na nią Avady, bo miała zamiar zrobić jeszcze kilka rzeczy przed śmiercią i na pewno nie chciała, by ktokolwiek z grona jej znajomych i przyjaciół obwiniał się o jej śmierć.

Weszła tylnymi drzwiami i uśmiechnęła się lekko na sam widok. Cała rodzina grała w Eksplodującego Durnia. Chciała zapamiętać tę chwilę na zawsze i nie mogła się powstrzymać przed rzuceniem Accio, by przywołać aparat i zrobieniem im zdjęcia, gdy krzyczą przez siebie, a Ron i Fred zostają obsmarowani mazią za złe dopasowanie kart.

Schowała zdjęcie do wewnętrznej kieszeni płaszcza i ruszyła wolno w ich stronę.

– Hermiono! – krzyknął Harry, a każdy domownik z uśmiechem na twarzy powędrował za jego spojrzeniem.

– Witajcie! Wybaczcie, ale zeszło mi trochę i po drodze musiałam załatwić jeszcze kilka spraw. – Posłała im lekki uśmiech. – Nie przeszkadzajcie sobie, ja tylko zrobię sobie…

– Kochana, może zrobię ci herbaty, co? – wtrąciła się pani Weasley. – Pogoda już nie tak ładna, jak po południu, a pewnie jeszcze nic nie piłaś. Od razu zjesz obiad. – Wstała szybko i zaczęła szukać odpowiedniej patelni. – Zrobiłam naleśniki! Na pewno ci zasmakują, moja droga, a wątpię, byś jadła dziś coś bardziej pożywnego niż powietrze. – Uśmiechnęła się do niej ciepło.

– Dziękuję, pani Weasley, chętnie coś przekąszę – odpowiedziała siadając obok bliźniaków i pana Weasley.

Kilka minut później mogła cieszyć się cudownym smakiem obiadu i choć przez chwilę radować się widokiem, który miała przed sobą.

                                                                    ~*~*~*~

Odłożyła książkę na bok i rozprostowała ramiona i nogi. Dziękowała Merlinowi, że pełnia trwa tylko trzy dni, a nie na przykład tydzień, bo nie dałaby sobie z tym rady. Najciężej nie miała z Bestią, ale z faktem, iż musiała znajdować się jak najdalej od ludzi, by nikogo nie skrzywdzić, co oznaczało, że musiała wymykać się w te dni do lasu. I to był największy problem. Tym bardziej pomieszkując w Norze, gdzie każdy każdego mijał, a pokój dzieliła z niczego nieświadomą Ginny.

Zegar przy jej łóżku wskazywał dwudziestą trzecią dwadzieścia, czyli porę, w której musiała jak najsprawniej wymknąć się z domu państwa Weasley.

Zerknęła na łóżko obok, ale nie zobaczyła na nim śpiącej jak zwykle rudowłosej, co nie świadczyło o niczym dobrym. Zaklęła cicho pod nosem. Że też nawet na to nie zwróciła uwagi.

Niespodziewanie dotarł do niej odgłos rozmów, które toczyły się na dole. Kolejny punkt, który nie wpływał na jej korzyść. Pani Weasley bardzo pilnowała tego, by jej dzieci szły do swoich pokoi najpóźniej o wpół do jedenastej, bo sama kładła się spać, by wstać co świt, a prawie godzina opóźnienia oznaczała dla Hermiony tylko jedno: istną katastrofę.

Wyszła cicho przed pokój, ostrożnie stawiając kroki, by nikt jej nie usłyszał. Dzisiaj najwyraźniej miała jakiś niesamowicie pechowy dzień, bo do jej uszu dobiegł radosny głos Dumbledore’a, łagodny głos McGonagall i – pomimo, iż miała wielką nadzieję, że się przesłyszała – warkot Snape’a. Jeżeli jeszcze znajdował się tam Remus, to już na bank było po niej. A tak w ogóle, to co oni robili w Norze o tej porze? Czy na zwykłe ploteczki i herbatkę nie mogli przyjść w ciągu dnia? No i co, do jasnej cholery, wpłynęło na to, że cały ród Weasleyów siedział legalnie na dole o tej nieludzkiej porze?

Jej gwałtowne przemyślenia zostały przerwane, gdy usłyszała wypowiadane swoje imię, choć modliła się, by mimo wszystko to było tylko wytworem jej wyobraźni i najwyraźniej się myliła, gdy jej mózg zarejestrował, że ktoś odsuwa krzesło i kieruje się w jej stronę. Miała ochotę przekląć cały wszechświat, ale zostawiła to na później i jak najszybciej skierowała się z powrotem do pokoju, i położyła do łóżka, o mało nie wpadając na baldachim. Psia kość, zebrało im się akurat dzisiaj, warknęła w myślach.

Zdążyła przykryć się szczelnie kocem i rzucić zaklęcie, by świece zgasły, gdy drzwi do jej pokoju otworzyły się lekko. Nasłuchiwała uważnie, choć krew szumiała jej w uszach, od zastrzyku większej dawki adrenaliny i tak gwałtownych ruchów.

Kroki były ciche, ale stanowcze i pomimo, że nawet po tym poznałaby, kto właśnie stał za jej plecami, to do jej nosa w pierwszej kolejności zdążył dolecieć zapach, którego nie mogła pomylić z nikim innym. Severus Snape. Och, jakże cudownie! – sarknęła w myślach i o mało co nie parsknęła śmiechem, w pełni się wydając. Bogowie, jeśli on zaraz się stąd nie ruszy to ja powiem coś lub – co gorsza – zrobię coś, błagała w duchu. Doprawdy przestała nad sobą kontrolować, gdy czyjś zapach był tak intensywny i w żadnym stopniu nie odpychający, a tym bardziej, gdy było coraz bliżej pełni.

Widocznie niebiosa stwierdziły, że już wystarczająco nacierpiała się dzisiejszego dnia za jego oto sprawy i się nad nią zlitowały, bo po kilku dłuższych chwilach usłyszała, jak mężczyzna kieruje się w stronę drzwi. Przypomniało jej to jedynie wydarzenie sprzed kilku godzin, które nie należało do najprzyjemniejszych, ani do takich, które chciałaby kiedykolwiek rozpamiętywać. Jakby teraz spojrzeć na to, co się przed chwilą wydarzyło, to nawet dziwny wydawał się fakt, że nie ściągnął jej z łóżka, choć kłopotał się, by tutaj przyjść. Mimo, że ten ruch był podejrzany, to miała teraz zadanie do zrobienia.

Kilkoma zaklęciami zrobiła tak, że nie dość, iż wszystko wyglądało tak, jakby to ona leżała w łóżku, to jeszcze zostawiła na komodzie mały, mugolski podsłuch, który włączał się, gdy ktoś zaczynał coś mówić – niektóre gadżety to nawet oni mieli pożyteczne.

Otworzyła okno i rzuciła na siebie Kameleona i zaklęcie wyciszające. Teraz czekał ją najtrudniejszy krok. Musiała wydostać się na zewnątrz tak, by nikt tego nie zobaczył. Oczywiście nie chodziło tu o nią, ale musiała wyczarować coś z czego albo mogłaby się ześlizgnąć, albo zejść, a każda rzecz, jaka by to nie była, musiałaby być widoczna, by ona sama ją dostrzegła. I tu leżał pies pogrzebany.

Takich najprostszych rzeczy, które przychodziły jej na myśl było tylko kilka. Peleryna niewidka znajdowała się u chłopaków w pokoju – odpada. Lina na samym początku się wykluczała, bo przywiązując ją do czegoś mogłaby narobić za dużo hałasu. Czary na pelerynę nie były zbytnio odpowiednie, bo nie korzystała z nich i nie wiedziała, czy materiał, z jakiego powstał jej płaszcz, nie wpłynie na ich działanie. Pozostał jej najczęściej używany przedmiot, nie tylko przez mugoli – drabina.

Wyczarowała długą, drewnianą drabinę, która miała nadzieję, że wtapia się w otoczenie.

Założyła na siebie ubrania, które rzadko kiedy używała, a ostatnio tylko do takich akcji, a na to swoją pelerynę, z którą się nie rozstawała i zręcznie rzuciła na siebie zaklęcia, po czym pomału zaczęła schodzić po drabinie, która, jej zdaniem, cała pod nią dygotała.

Wylądowała lekko na ziemi, a następnie jednym ruchem usunęła swoją pomoc i zamknęła okno. Rozejrzała się i nie dostrzegając nikogo ruszyła w przeciwnym kierunku, w stronę zarośli. Pomimo, że większość lasów miało ze sobą połączenia, albo nawet łatwo było przedostać się z jednego do drugiego, to miała nadzieję, że przynajmniej w nocy doświadczy spokoju od innych zwierząt.

Będąc kilkadziesiąt metrów od Nory, gdzie większe chaszcze osłaniały jej osobę, ściągnęła z siebie wszelakie zaklęcia. Spojrzała na księżyc, który piął się ku górze. Nie spieszyła się. Mimo, iż sądziła, że nie zdąży znaleźć się w lesie do pełnej przemiany, to wiedziała, że w tym momencie prawie niemożliwe jest, by ktokolwiek ją zobaczył, nawet jeśli byłaby wilkołakiem – to miejsce także miało swoje większe plusy.

Poczuła ból w rękach, który z niekomfortowego błyskawicznie zmienił się w bardzo uciążliwy. Zdjęła z siebie szybko ubrania, po czym odesłała je jednym ruchem różdżki w mniejsze zarośla, które znajdowały się na samym brzegu polany, od bocznej strony Nory. Różdżkę zręcznie włożyła do swojego skórzanej przepaski i ponownie ruszyła przed siebie, czując jak powolnie i boleśnie dokonuje się przemiana.

                                                                    ~*~*~*~

Zawsze myślała, że nawet jeśli pełnia trwała trzy dni, to wilkołaki najtrudniej mają pierwszego dnia, a ostatniego już nie muszą z niczym walczyć i mogą sobie spokojnie pospacerować, nawet jeśli nie w ludzkiej postaci. Jak wtedy bardzo się myliła... Oczywiście mogło to zależeć od wilkołaka i od tego, do jakiego plemienia przynależał, ale ona przez te dni nie mogła zaznać ani odrobiny spokoju. Pierwszego dnia od czuwała trzykrotnie większy ból po przemianie, niż zwykł być później, drugiego dnia miała intensywną walkę z Bestią, a ostatniego dnia prawie zabijała wszystko, co się rusza, szaleńczo potrzebując krwi ofiar – w tym dniu potrzebowała jak największych pokładów energii, by przeciwstawiać się żądaniom Bestii. Podczas pełni nic dla niej nie było łatwe i nawet przez chwilę nie mogła stracić koncentracji, bo w mgnieniu oka przestałaby kontrolować swoje ruchy, a wewnętrzne zwierzę przejęłoby nad nią całkowitą kontrolę, do czego nie mogła za żadne skarby dopuścić.

Przemieszczała się powoli po lesie, modląc się w duchu, by nie spotkać na swojej drodze żadnego wolniejszego stworzenia od niej, a przynajmniej nie takiego, które z prędkością światła nie potrafiłoby wzbić się w powietrze i odlecieć.

Zirytowała się, gdy usłyszała, jak kruche gałązki pękają pod czyimś naciskiem, kilkanaście metrów na wschód od niej, i z każdą chwilą zwiększa się ich głośność. Oczywiście jak przystało, nie mogła mieć zwalonego dnia na całej linii, bez warunku zwalenia także tej, jakże barwnej, nocy.

Jej zdenerwowanie zaczęła przysłaniać żądza. Żądza mordu i krwi. Adrenalina krążyła w jej żyłach z zawrotną prędkością, jakby tylko wyczekując, aż nastanie ten moment uwolnienia.

Wpół świadoma ruszyła w tamtą stronę, próbując utrzymać emocje w rydzach. Błagała jedynie bóstwo, by to nie był jakiś nieszczęśnik, który nie miał co robić i stwierdził, że przespaceruje się w lesie. Doprawdy, kto miałby na tyle mało rozumu i nie pomyślałby chociaż przez chwilę logicznie, i nie powiązał faktów?

Zza drzewa wyłoniła się postać wilkołaka i o mało co nie straciła nad sobą panowania, gdy jej myśli zostały uwolnione od złych wizji, a z jej serca spadł kamień.

Wzięła się w garść i w pełni skupiła na przeciwniku. Nie miała zamiaru walczyć. Ostatnim razem nic z tego dobrego nie wynikło, choć tego osobnika nie kojarzyła. Najchętniej odwróciłaby się i poszła w drugą stronę, ale chyba jej towarzysz nie miał zamiaru dostosować się do jej planu, bo powolnym krokiem ruszył w jej stronę. Naprawdę nie posiadała się ze szczęścia.

Wilkołaki potrafiły porozumiewać się między sobą i to nie bynajmniej tylko mową ciała. Telepatią. Tak, była to prawda, chociaż były odmienne zdania co do tego. Jednakże większa część zwierząt wolała nie używać tego „języka”, lub po prostu nie panując nad sobą najzwyczajniej w świecie zapominała, że potrafi robić coś takiego. Pewnie, to stąd uznawali, że coś takiego na pewno nie może istnieć. Gdy przemieniali się zostawali potworami, maszynami do zabijania wszystkiego, co się rusza – to była jedyna prawda, którą powinni byli się kierować ci wszyscy nieudaczni profesorowie, chcący dowiedzieć się o tych stworzeniach jak najwięcej. Proszę bardzo, niech przyjdzie taki cwaniaczek, a ona go ugryzie i sam się przekona, jak to jest. Banda bałwanów i tchórzy – a to był akurat okazały fakt.

Dzieliło ich zaledwie kilka metrów. Mogła jedynie zgadywać, co zaraz nastąpi, jednak nie miała zamiaru być po raz kolejny w coś wplątywana. Oj nie, nie tym razem.

– Nie mam ochoty walczyć – wyznała do niego w myślach. – Porozmawiajmy. Nawet zwierzęta to potrafią i powinny to robić.

Nie odpowiedział. Widziała jednak wahanie w jego dużych, ciemnych oczach i w postawie, gdy zrobił krok w miejscu i przeniósł ciężar na drugą łapę. Nie był zdecydowany, co w takiej sytuacji działało na jej korzyść.

Miała zamiar ponowić zakończenie tego barwnego spotkania, nim by zdążyło się rozkręcić, ale w tym samym momencie jej towarzysz odwrócił łeb w tył. Podążyła za jego spojrzeniem i gdyby była człowiekiem, to najpewniej ze świstem wciągnęłaby powietrze. Za nim w równym, podwójnym rzędzie stała cała wataha. Miała dziwne wrażenie, że poznaje jednego czy dwa wilkołaki z wyglądu, ale nie miała czasu, by bardziej się napatrzeć.

Przyjęła obronną pozycję. W takiej chwili tylko to jej zostało. Nie dałaby sobie rady z całym stadem, tym bardziej, że oni zapewne ciągle miewali podobne sytuacje.

Pochyliła się lekko, opierając ciężar w większości na przednich łapach. Czekała, tylko to jej teraz pozostało.

Wataha przed nią ani drgnęła. Stała, jakby czas zatrzymał się w miejscu. Miała mieszane uczucia i coraz bardziej wyczuwała jakiś podstęp. O coś chodziło – i to niezależnie od tego, co miało nastąpić było czystym stwierdzeniem faktu.

Minęło kilka minut, które zdawały się być wiecznością. Nie próbowała nawiązać z żadnym z nich kontaktu, ale pomimo, iż na początku uważała, że nawet jeśli oni zaczęliby rozmawiać między sobą, by ich usłyszała, to w tej chwili nawet w to zwątpiła i doszła do wniosku, że może pochodzą z plemienia, które może porozumiewać się tylko pomiędzy szczególnymi osobnikami. Przecież wszystko jest możliwe, co nie?

Gdy jeden z wilkołaków stojących dokładnie pośrodku rzędu poruszył się lekko, wszystkie jej mięśnie napięły się w tym samym momencie wyczekując w napięciu. Jednak to, co ujrzała po chwili o kilometry mijało się z tym, czym miała po brzegi wypełnione myśli.

Śnieżnobiały wilk pochylił się przylegając prawie że szczęką do przednich łap. Po nim jakby na zawołanie cały rząd z jego prawej i lewej strony zaczął stopniowo powtarzać jego ruch, co wyglądało, jakby oglądała dwie fale, które opadały w dół. Gdyby nie sytuacja, uznałaby to za cudowny widok.

Kilka chwil po tym towarzysz, którego spotkała jako pierwszego, zrobił mały krok w przód i także się pokłonił.

W tym momencie była w szoku i z lekkim opóźnieniem rejestrowała, to co się przed nią działo. Odzyskując z lekka świadomość, zaprzestała czekania na atak i stanęła wyprostowana.

Kilka sekund później poczuła, jakby ciężar w powietrzu zmalał, a to dało znak, że wszyscy w tej chwili opuścili zapory, które ochraniały ich umysły – nie powie, z lekka ją to zdziwiło, choć potrzeba by było o wiele większej rzeczy, by wytrącić ją z równowagi.

– Jesteśmy ci winni przeprosiny – odezwał się w jej głowie łagodny głos śnieżnobiałego osobnika, który nie wiedzieć jak znalazł się przed nią na miejscu poprzedniego, który zajmował teraz miejsce z boku.

Stado powstało i bacznie przyglądało się całej tej akcji, która rozgrywała się przed nimi.

– Przeprosiny? Za co?

– Za ostatnią sytuację. Nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego, kim jesteś. Przepraszam za to, co zaistniało. Velvor… Velvor nie był swój już od jakiegoś czasu. Nikt nie mógł się z nim dogadać. Nie dało się ukryć, że był bardziej tajemniczy, a jego sympatia i chęć niesienia pomocy każdemu, kto jej potrzebował, jakby wyparowała. Jego wygląd zmienił się diametralnie i nawet ja nieraz miałem problem poznać, czy to na pewno jest on. Po dziś dzień nie jesteśmy pewni, co było tego skutkiem. A wtedy… Wtedy, gdy cię zaatakował, nie wiedzieliśmy zbytnio jak się zachować. Był naszym przywódcą, a my z formalnego punktu widzenia nie możemy sprzeciwiać się jego poleceniom, ani celom, które obierze za słuszne. Nie zrozum mnie źle. Tu nie chodzi o całe te, wybacz mi, pieprzone zasady. Velvor nam pomógł. I to bardzo. Dziękuję mu każdej pełni za to, że nauczył mnie, jak walczyć z Bestią, albo też, jak to niektórzy mówią, jednać się z nią. Pokazał mi – nam – jak należy się zachowywać, by w tych chwilach zatrzymać w sobie jak najwięcej człowieczeństwa. Jestem mu dozgonnie wdzięczny i przykro mi, że to wszystko właśnie tak się zakończyło. – Sapnął ciężko. – Zebraliśmy się tu nie tylko po to, by cię przeprosić. Z większością doszliśmy do wniosku, że potrzebujemy dobrego przewodnika, a z opowiadań Velovora wiemy, iż przyjaźniłaś się z nim od samego początku i razem próbowaliście każdego możliwego sposobu, by nie stać się tacy, jak reszta. „Maszynami do zabijania wszystkiego, co się rusza”. – Uśmiechnęła się w duchu na te słowa. Tak właśnie zawsze mówił o nich Velvor i z czasem nawet jej się to przejęło. – Dużo o tobie słyszeliśmy i sądzę, że dosyć, by prosić cię o podjęcie się tego zadania.

Była niepewna. Chciała im pomóc. Pamiętała swoje początki i to, że od razu przyszedł jej na pomoc Velvor, choć sam został wilkołakiem dopiero kilka miesięcy przed nią, i nie wiedział zbytnio, jak odnaleźć tą „drugą możliwość”, przy której istnieniu upierał się przez cały czas. Nie od początku chciała w to wejść. Najpierw sama musiała poznać, czego chciała jej własna Bestia, ale jak się okazało nie odchodziła od norm i żądała tego wszystkiego, czego ona nie chciała jej dać. Kilka pełni później zgodziła się na jego szalony plan, jak uważała w tamtej chwili, i razem próbowali rozpracować całą tezę wilkołactwa i stworzenia, które budziło się w ludziach podczas pełni. Spędzili sporo czasu nie tylko pod postaciami zwierząt, gdzie nieraz na samym początku bywały różnego typu spięcia, i to zwykle nie tylko z ich woli. W pewnym momencie stwierdzili, że trzy dni w miesiącu to jest o wiele za mało, by powstało coś konkretnego, co by im pomogło, więc zaczęli spotykać się w ciągu tygodnia, zawsze gdy mieli choć trochę czasu, wysyłali do siebie sowy i umawiali się w jakimś miejscu, które często okazywało się być Zakazanym Lasem. Ona nie mogła się za daleko oddalać, tym bardziej będąc w szkole, więc to on zwykle teleportował się do niej.

Polubili się. Dzieliło ich dziesięć lat różnicy, ale mieli podobne przekonania i zdania na dany temat. Był dla niej przyjacielem i kochała go jak brata. I pomimo, że w tamtej chwili, przez jego zmianę w wyglądzie i zachowanie, nie poznała go, to w głębi duszy czuła, że on nie jest jej całkowicie obcy. To tak naprawdę był główny powód czemu tamtej nocy nie walczyła. Emanowała od niego dziwna energia, której na czas dobrze nie powiązała z osobą. Żałowała. I to jeszcze jak. To była jej wina. Cała jej pieprzona wina, że zginął. Może i nie z jej ręki, ale to ona się do tego przyczyniła. Tak, jak mogła – choć w jakimś stopniu – wybaczyć sobie wszystko, co do tej pory stało się z jej winy, tak tego za żadne skarby nie mogła sobie przebaczyć i puścić w niepamięć. Była zła na to, że Snape znalazł się w tym samym miejscu o tej nieodpowiedniej porze. Jego nie mogła winić, postąpił tak, jak powinien. Musiał tak działać – wiedziała o tym.

Nie mogła go pomścić, ale mogła obiecać, że dokończy to co zaczął. Mimo tego, że konsekwencje w razie jakiegoś wypadku byłyby spore, czas się kurczył, a zadań było po uszy, przynajmniej tak mogła kontynuować jego pracę, podziękować i przeprosić. To była nowa era.

– Zgadzam się – odpowiedziała pewnie.

Wilkołaki w jednym momencie uniosły głowy ku górze i zgodnie zawyły, a towarzysz stający naprzeciwko niej jeszcze raz pokłonił się jej, a ona skinęła mu łbem. Odszedł, stając z boku, przy swoim koledze.

Gdy owacje ucichły i nastał spokój po raz kolejny zabrała głos:

– Muszę jednak wiedzieć, kto miał, czy też nadal ma wątpliwości co do tej decyzji.