Rozdział 9 :>

Mam nadzieję, że rozdział będzie w porządku c: Taki tam niby nic, a jednak coś :D


Musicie się przygotować w większą dawkę cierpliwości, bo sama nie wiem, kiedy będzie zbetowany następny. Może tydzień, może dwa ;> Jeszcze zanim rozwinie się ta cała akcja to trochę potrwa, no ale jak mówiłam to będzie dłuższe opowiadanie c; Liczyłam na duuuużo rozdziałów, (jak już wspomniałam ;p) więc zaglądajcie ;) 
Zbetowała Eveleine :3

– Hermiono, wróć do nas! – Czyjś głos próbował dostać się do umysłu dziewczyny, która przebywała w swoim świecie razem z własnymi myślami. Chwilkę później poczuła lekki ból na swoim przedramieniu, który przywrócił ją do świadomości.

– Auć! Ron, dlaczego mnie szczypiesz?

– Cóż… biorąc pod uwagę to , że siedzisz jak zahipnotyzowana wpatrując się w okno od przeszło dwudziestu minut i nie reagujesz na żadne bodźce, to musiałbym się nad tym zastanowić. – Rudowłosy wyszczerzył zęby w uśmiechu i podpierając brodę swoją ręką próbował udawać zamyślonego.

– Nie przegrzej tylko swojego mózgu od tak intensywnego myślenia, nigdy tak mocno nie używałeś swoich szarych komórek, może ci to zaszkodzić– sarknęła.

– Jak możesz, Hermino! Czy w tych książkach uczą nawet sarkazmu? – burknął obrażony, zakładając ręce na klatce piersiowej w geście dezaprobaty.

– Ronaldzie, gdybyś otworzył książki, to wiedziałbyś co w nich jest – Hermiona puściła oczko zdezorientowanemu chłopakowi i zaśmiała się. Reszta osób przebywających zawtórowała dziewczynie. Atmosfera panująca w przedziale znacznie się rozluźniła, śmiech był zaraźliwy i trudny do opanowania.

Hermionie od dawna brakowało atmosfery sprzed paru miesięcy, kiedy wszystko było sielanką i ich przyjaźń była o wiele trwalsza. Wiedziała, że Harry i Ron oddalili się od niej, nie rozmawiali zbyt często, nie wiedząc nawet, jak zacząć. Brakowało im wspólnych tematów. Luźna atmosfera przypominała im czasy, gdy wracali do Hogwartu i dzielili się swoimi poglądami nawet na temat jakichś błahostek, droga jaką przebywali wydawała się przeraźliwie krótka, nie zwracali uwagi na mijający czas. Jej rozmyślania przerwał Harry.

– Hermiono, chciałbym cię przeprosić za moje zachowanie, przez które… zrobiłaś to, co zrobiłaś. Chyba rozumiem, dlaczego tak zareagowałaś i nie mam ci tego za złe…

– Wierz mi, nie chciałam tego robić, to była kwestia impulsu. Owszem, mogłam z tobą porozmawiać, jednak emocje wzięły nade mną górę. Gdybym mogła cofnąć czas, to zrobiłabym zupełnie to samo. Powinno dać ci to do myślenia.

– Miono, ja…

– Rozmawiałam już z dyrektorem i powiedziałam mu o wszystkim. Dostałam za to karę, na jaką zasłużyła

– Co masz na myśli?

– Dwutygodniowy szlaban u… – Nie dokończyła, gdyż przerwała jej Ginny.

– Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić, o co wam do jasnej cholery, chodzi? – Irytacja rudowłosej rosła z minuty na minutę

– Och... Nie było czasu, aby wyjaśnić, Ginny. Miałam zamiar powiedzieć ci o wszystkim w Londynie, ale jeśli chcesz teraz, to nic nie stoi nam na przeszkodzie. – Rudowłosa potaknęła głową. – Zacznijmy od naszego spotkania, na którym powiedziałaś mi o związku Harry’ego i Cho… – Hermiona dokładnie tłumaczyła dziewczynie całe zajście, jedynie wizytę u dyrektora opisała krótko i treściwie podsumowując wszystko.

– A... Ale jak? Dlaczego? – wyjąkała Weasleyówna.

– Ginny... nie mogę pozwolić, by ktoś robił ci takie rzeczy... Bez urazy, Harry. – Zwróciła się ku niemu. – Gdybyś z nią nie był, nie miałabym wtedy nic przeciwko temu, to twoje życie i sam wybierasz sobie partnerów – Potter skinął jej głową na znak, że zrozumiał.

– Rozumiem... Dziękuję Hermiono. – Uśmiechnęła się jedynie nieśmiało w jej stronę.

– Myślę, że najlepszym wyjściem jest załatwienie tego między sobą, wiecie... w cztery oczy. Hogwart Express to nienajlepsze miejsce do tego – stwierdziła.

– Już to zrobiliśmy – powiedział Harry, posyłając w jej stronę szeroki uśmiech. – Rozmawialiśmy o tym wczoraj, jednak nie mówiłem jej o całym tym zajściu na korytarzu, wiedziałem, że sama będziesz chciała ją o tym poinformować.

– Raczej mnie śledziłeś, a nie rozmawialiśmy – parsknęła. – No, ale co racja to racja… W każdym razie przebaczyłam mu całą tą sytuację, ale na razie… – Zaśmiała się głośno widząc grymas wykrzywiający twarz jej przyjaciółki. – Hermiono, nie patrz się tak na mnie! Chciałam dodać, że na razie nie powróciliśmy do siebie. Sądzę, że potrzebujemy czasu, aby sprawdzić, czy nasz związek ma szansę przetrwać. Musimy na nowo obdarzyć się zaufaniem…

– Już myślałam, że ta cała miłość poprzewracała ci w głowie. – Słowo „miłość” wypowiedziała z takim obrzydzeniem, że rudowłosa z trudem powstrzymywała się od głośnego śmiechu

– Potrafię jeszcze myśleć logicznie.

– Jeszcze Ginny, jeszcze.

– Oj, nie przesadzajmy, przecież miłość aż tak nie miesza w życiu.

– Jasne, a oczy same nam się mydlą? Przez miłość nie jesteśmy w stanie logicznie myśleć!

– Kim jesteś i co zrobiłaś z Hermioną Granger? – wtrącił Ron, śmiejąc się na głos.

– Zamknęłam ją w szafie.

– Sprytne posunięcie, ale niedługo pewnie się stamtąd wydostanie. Nie chciałbym być wtedy w twojej skórze. – Puścił do niej oczko

– Całe szczęście zaczynają się wakacje, bo pomyślałabym, że chcesz abym napisała ci wypracowanie  – zironizowała.

– Nie odmówiłbym.

– Nie wątpię.

– Hermiono, co stało się z twoją piękną tezą na temat miłości? Chwila… Jak to było… A tak: miłość jest darem w życiu, jest jak słodki owoc dla naszej duszy. Szczęściem, które znajduje się w jednej osobie, którą potrafimy pokochać nad życie. Miłość jest jak eliksir na wszystkie rany – głębokie i płytkie…

– Wystarczy, Ron. Widzę, że pamięć cię nie zawodzi w najmniej pożytecznych sprawach. Może i tak kiedyś mówiłam, ale najwidoczniej nie dokończyłam swojej wypowiedzi, gdzie dobitnie powiedziane jest jak wpływa ona na nasze zachowanie i myślenie – czyli na pewno nie najlepiej.

– Uuu… A ja tu po prostu wyczuwam zazdrość.

– Zazdrość z niejasnego myślenia? Nie sądzę.

– Nie z tego. Bardziej zazdrość z eliksiru na wszystkie rany.

– Jeżeli mowa o eliksirach, to zawszę mogę poszukać w bibliotece, powinnam znaleźć tam coś przypominającego końcowy efekt.

– Wiesz, że nie o to mi chodzi. – Pokręcił głową.

– Naprawdę? – spytała chłopaka z ironią. – A co do eliksirów, to nie powiedziałam wam z kim mam ten dwutygodniowy szlaban… Otóż ze Snape'em.

– CO?! – krzyknęli wszyscy chórem.

– Snape. Może przeliterować? Myślałam, że pamiętacie kto nas uczy eliksirów w Hogwarcie. Pamięć wam szwanuje?

– Hermiono, współczuję... – jęknął Harry.

– Czy to nie ja powinnam się użalać?

– Więc czemu tego nie robisz? – podjął temat Ron.

– Bo nic by to nie dało? Dwa tygodnie powinnam wytrzymać. – Wzruszyła ramionami.

– Nie mogę z tobą. Siedzisz jak gdyby nigdy nic i akceptujesz to , że będziesz musiała spędzać wolny czas z tym obleśnym nietoperzem.

– Widzisz Ron, moje myślenie w odróżnieniu od niektórych – jej wzrok przeniósł się na chłopaka, którego policzki przybrały czerwony kolor – wychodzi poza normy i nie rozmyślam nad tym co będę tam robiła, a raczej czy będę mogła zwędzić jakieś przydatne składniki albo nauczyć się jakiegoś nowego eliksiru – rudowłosy gwizdnął przeciągle.

– Świetnie Hermiono, narażać swoje życie na to , aby zabrać składniki, które pomogą Harry’emu w…

– Ron! Ile razy mogę ci powtarzać, że wcale nie jestem pewna czy to zadziała. Nie mam pojęcia, kiedy skończę ten eliksir, a Snape na pewno mi nie pomoże… Zresztą Snape nie może nic przypuszczać, więc próbujcie zachować pozory. Nie dajcie się sprowokować, chyba że tak bardo pragniecie mojej śmierci. Ostrzegam was teraz, abyście mogli sobie spokojnie przyswoić to w ciągu dwóch miesięcy.

– Możesz na nas liczyć, Hermiono. Wiesz, że my się nie wygadamy, tym bardziej, że tak samo nie znosimy Snape’a i jego zachowania, więc nie mamy zamiaru narażać cię na jakiekolwiek niebezpieczeństwo wiedząc, jak ten dupek może na to zareagować – powiedziała uspokajająco Ginny i wzięła rękę przyjaciółki w swoją. – Cieszę się, że tyle robisz dla Harry’ego.

– Każdy by tak postąpił...– Rudowłosa pokręciła tylko głową na te słowa.

– Niekoniecznie. To wszystko pokazuje, że jesteś prawdziwym Gryfonem.

Pozostała część drogi z Hogwartu owocowała w długie rozmowy, które często powodowały salwy śmiechu między przyjaciółmi. Jednak nie długo było dane pocieszyć się im tą chwilą, gdy zorientowali się, że dojeżdżają do Londynu i muszą przebrać się w mugolskie ubrania.

Na stacji czekali już na nich państwo Weasley, jak zwykle uśmiechnięci i pogodni. Pani Weasley podbiegła do nich i mocno uściskała każdego z nich.

– Tak się cieszę, moje drogie dzieci, że w końcu przyjechaliście. – Jej wzrok powędrował ku każdej osobie i zatrzymał się na Harrym. – Na Merlina! Harry! Czy oni cię tam głodzą czy to po prostu Ron zabiera ci wszystko sprzed nosa? – Na drugą teorie wszyscy wybuchnęli niepohamowanym śmiechem, oprócz najmłodszego syna państwa Weasley’ów, którego twarz nabrała buraczkowego odcieniu

– No już, Molly daj im chwilkę odpoczynku, porozmawiamy o wszystkim w domu. – Pan Weasley wyprzedził Harry’ego, który otwierał już buzię. – Fred, George okazalibyście trochę kultury i zabralibyście walizki od Ginny i Hermiony? Czy trzeba was do tego poganiać? Zero dżentelmeństwa. Czy tak was właśnie wychowałem?

– Tak! – odpowiedzieli jednocześnie bliźniacy uśmiechając się szeroko, przez co dostali po kuksańcu od pani Weasley

– Ruszcie się już, chyba że planujecie spędzić tutaj całą noc – odezwała się swoim pogodnym głosem Molly.

W odpowiedzi każdy ruszył w stronę zamurowanego przejścia, który oddzielał przejście na peron. Hermiona poszła ostatnia oglądając się na boki. Czuła na sobie czyjś wzrok i była tego pewna jak diabli, wydawało jej się tak jakby każda z otaczających ją czarodziei obserwował jej osobę przeszywającym spojrzeniem. Nerwowo rozejrzała się dookoła siebie, lecz nie ujrzała niczego nadzwyczajnego. Jej wzrok przeczesywał każdą przestrzeń naokoło niej, przecież to nie mógł być tylko wymysł jej wyobraźni… Chociaż może to po prostu niewyspanie, pogładziła ręką czoło i ruszyła wolnym tempem w stronę bramki nadal obserwując każdą osobę, która wydała jej się dziwnie podejrzana. Opuściła głowę z porażką stwierdzając, że to jej umysł musi grać z nią w jakieś gierki, jednak zatrzymała się jak oparzona dwa metry przed bramką. Jej spojrzenie powędrowało w prawą stronę, niby nic niezwykłego – grupka ludzi od tak sobie rozmawiająca, lecz nie to przykuło jej uwagę, ale długie, obfite, czarne szaty sięgające ziemi. Oczywiście, każdy z przechodniów mógł takie mieć, jednak gdy podniosła głowę wyżej zauważyła czarne włosy sięgające mężczyźnie do ramion i podłużny nos. Nie mógł być to nikt inny, niż profesor Snape. W momencie, gdy przez jej myśli przewędrowało jego imię i nazwisko Mistrz Eliksirów odwrócił się w jej kierunku i spojrzał jej prosto w oczy, pomimo tego, że znajdowali się kilkaset metrów dalej czuła, że jego wzrok ją przeszywa na wylot, a jego kąciki ust unoszą się ku górze. Speszona i zdenerwowana szybko zerwała kontakt wzrokowy i przedostała się na drugą stronę peronu. Zastanawiała się tylko co to byli za ludzie i co knuli?

                                                                 ~*~*~*~

– Na ile chcesz u nas gościć, kochanieńko? – spytała Molly Hermionę, gdy znajdowały się już w Norze.

Rodzice jej przyjaciół zaprosili ich do kuchni, gdzie każdy jadł obiad i popijał go sokiem. Brązowowłosa musiała przyznać, że w tym domu było cudownie, on sam w sobie był fantastyczny, może nie zewnętrznie, jednak rodzinna atmosfera panująca w nim przyprawiała o pozytywne emocje. Wciągnęła głęboko powietrze, którym delektowała się przez krótki czas, po czym z powolnością je wypuściła Czuła jak do każdej komórki jej ciała dociera to cudowne powietrze; delikatny aromat kawy i herbaty, zapach placków, które zdążyli już zjeść i czymś jeszcze – ciepłem, które emanowało. Obróciła głowę i zwróciła się do gospodyni.

– Tylko kilka dni, nie chcę państwu sprawiać kłopotu, tym bardziej, że i tak jest nas teraz spora grupka. – Posłała jej lekki uśmiech.

– Jaki to kłopot? Miejsce zawsze się dla ciebie znajdzie, a Ginny będzie na pewno przeszczęśliwa, jeżeli zostaniesz na dłużej, tak samo jak i reszta. A im nas więcej, tym weselej! – powiedziała radośnie.

– Dziękuję bardzo. Mama miała do mnie napisać w razie gdyby coś ją zatrzymało i powiedzieć kiedy będzie już w domu, pojechali na jakiś zjazd dentystów i lekarzy i sami nie wiedzą, kiedy wrócą.

– Dobrze w takim razie idź się rozpakuj, Świstoświnka zawsze przylatuje z rano pocztą, bo Hermes nie ma już tylu sił, jak dawniej. Kiedy przyjdzie jakaś wiadomość od twoich rodziców, to od razu będziemy wiedzieli. – Puściła jej oczko. Hermiona ruszyła w stronę schodów prowadzących na górę, gdy sobie przypomniała jeszcze jeden ważny fakt.

– Mam do pani zarazem prośbę i pytanie.

– Słucham cię, moja droga.

– Czy mogłabym wrócić tutaj kilka dni przed wyjazdem do Hogwartu? Nie wiem czy będę miała możliwość dotarcia na stację ze swojego domu.

– Oczywiście, oczywiście. Jak już wspomniałam mogłabyś tutaj zamieszkać z nami nawet i na całe wakacje. I wiedz, że zawsze jak nie będziesz miała się gdzie podziać. Drzwi dla ciebie będą zawsze otwarte

– Dziękuję, jeszcze raz.

– Nie ma sprawy. – Machnęła lekko ścierką, którą trzymała w prawej dłoni. – A teraz idź już, idź do Ginny, bo pewnie się zamartwia co się z tobą stało.

Hermiona udała się do pokoju Rudowłosej i od razu padła na jedno z łóżek, które były ustawione obok siebie.

– Co teraz, Ginny? – Podniosła się na łokciach, przypatrując się przyjaciółce z błyskiem w oku.

– O czym chcesz pogadać?

– Hmm… Nie wiem… W sumie to zastanawiam się nad tą sprawą z Harrym.

– Już ci tłumaczyłam, przyjęłam jego przeprosiny i dałam mu ostatnią szanse, jeżeli się nie wykaże, to nie będziemy mogli tego ciągnąć.

– Dobra, dobra nie nakręcaj się tak. Może jakiś inny temat? Na sprawach sercowych się nie znam, ale w innych postaram się tobie pomóc.

– Aaa właśnie! – Pacnęła się ręką w czoło. – Zapomniałam cię poinformować o jednym fakcie, mianowicie za kilka dni przyjeżdżają Fleur i Bill.

– To chyba dobrze, co nie?

– Niezupełnie. Przywożą ze sobą jej młodszą siostrę – Gabrielle – Hermiona na samo imię dziewczyny wzdrygnęła się.

– Świetnie…

– Taa… Przepięknie. Nie dość, że smarkula , to jeszcze wcina nos w nie swoje sprawy.

– Wiesz dokładnie kiedy mają przyjechać?

– Niestety nie – posmutniała. – Jednak może mogłabyś pomóc przetrwać mi to fascynujące spotkanie? – Hermiona zaśmiała się lekko na te słowa. – Nie śmiej się! Będę potrzebowała każdej pary rąk do pomocy, która przeszkodzi mi przed rzuceniem się na nią.

– W takim razie będą musieli trzymać nas dwie – parsknęła.

– Już widzę te nagłówki w „Proroku Codziennym”: Dwie niezrównoważone psychicznie uczennice Hogwartu rzuciły się na Gabrielle Delacour – ćwierć wili – powodując jej trwałe urazy psychiczne i fizyczne. Obecnie zamieszkują w szpitalu św. Munga na oddziale zamkniętym.

– Te urazy psychiczne i tak by się przydały…

– Masz rację – Ginny uśmiechnęła się podstępnie. – Trzeba wymyślić jakiś plan… – Obydwie zaśmiały się głośno.

                                                                 ~*~*~*~

Ron siedział w swoim pokoju i rozmyślał. Jego myśli pędziły wokół wszystkiego co do tej pory się wydarzyło, całe szczęście był w pomieszczeniu sam, bo ktoś postronny mógłby go uznać za obłąkańca. Chłopak przypomniał sobie rok, który na nieszczęście się tak właśnie zakończył – nadal był w związku z Lavender Brown. Rudowłosy na początku znajomości chciał tylko wywołać zazdrość u Hermiony, która podczas czwartego roku umawiała się z Wiktorem Krumem, Nie mógł znieść widoku ich obojga, kiedy potajemnie trzymali się za ręce, a tym bardziej, kiedy zaczęli się co raz częściej spotykać. Hermiona wyglądała, jakby spotkało ją jakieś niesamowite szczęście. Jednak los uśmiechnął się do Rona i dziewczyna z biegiem czasu zakończyła znajomość z reprezentantem Bułgarii w Quiddithu. Nie żeby chciał, aby Hermiona była smutna, ale kierowały w nim jakieś uczucia, które powodowały, że prawie skakała z radości, na wieść o ich rozstaniu. Dopiero później zdał sobie sprawę, że to była zazdrość, a on czuje do Hermiony coś więcej niż przyjaźń. Próbował walczyć z tym uczuciem, wmawiał sobie, że to przecież jego najlepsza przyjaciółka, ale kiedy tylko pojawiała się przed nim jego serce przyspieszało, a ręce niebezpiecznie drgały. Jednak w tej chwili nie mógł nic poradzić na te emocje, które zalewały go, gdy spotykał się z dziewczyną, czy zaczynał rozmowę na jej temat, musiał obmyślić plan, który wydostanie go z pod szpon Lavender i pokaże jak bardzo zależy mu na Hermionie. Tak, już niedługo powinien coś wymyśleć, a Gryfonka odwzajemni jego uczucia i będą szczęśliwą parą. Nic mu nie stanie na drodze, nawet wojna, którą będą musieli stoczyć z Voldemortem, będzie z nią na każdym kroku i uchroni ją przed każdym czarem – obiecał to sobie w myślach.