Rozdział 8 c;

Dobra, co mi tam wstawiam go ;p Musiałam pójść na kompromis sama ze sobą, więc co prawda niezbetowany, lecz jakoś nie mogę już znieść tego czekania... W takim razie jak przyjdzie do mnie email ze zbetowanym, to wtedy go zamienię ;>
P.S.
Rozdział taki jakiś, wydaje mi się, że go schrzaniłam, lecz kiedy mi się wydaje, że tego nie zrobiłam? xD (nie wyszła mi się ta rozmowa z Voldziem :x)
Zbetowany przez Eveleine! c: 

Dni wydawały mu się spokojne. Zbyt spokojne. Mógł być pewien, że nie długo coś się wydarzy. Jego instynkt się nie mylił, gdyż zapiekło go całe przedramię. Oznaczało to wezwanie do Czarnego Pana. Całe szczęście zdążył skończyć swoje ostatnie lekcje i w komnatach ważył Veritaserum na zlecenie Dumbledore’a.

Severus Snape szybko udał się do punktu aportacyjnego. Wiedział, że lepiej nie narażać się na złość Voldemorta, zdążył już bowiem doświadczyć jego uprzejmości pod postacią Cruciatusów, którymi witał spóźnionych popleczników. Skrzywił się w duchu. Nienawidził tego, co robił. Szpiegowanie nieraz wydawało mu się po prostu bezsensowne. Raz był marionetką w rękach Dumbledore’a, a raz Śmierciożercą na usługach Ciemnej Strony. Wiedział, że mimo wszystko musi to robić. Był to winien Zakonowi i Dumbledore’owi. Zachciało mu się bawić w złego Śmierciożercę, mógł ignorować bandę Pottera i Blacka za czasów Hogwartu. On chciał pokazać im, na co go stać, że nie powinni z nim zadzierać. Pokręcił ze złością głową. Wszystko mogło by być inne, lepsze. Nawet dla takiego człowieka jak on.

Dla Severusa Snape’a…

Powstrzymał kolejne piętrzące się myśli i wziął trzy głębokie wdechy, przybierając maskę obojętności, pod którą skrywał wszystkie swoje uczucia i emocje. W końcu aportował się do posiadłości Lorda Voldemorta, w której zazwyczaj mieli swoje zebrania.

Snape otworzył masywne, dębowe drzwi całkowicie pokryte pajęczynami. Hol był całkowicie zaniedbany. Ktoś postronny mógłby stwierdzić, że dom jest opuszczony i nikt w nim nie mieszka. Severus przechodząc do Mroczarni mijał portrety bardziej zasłużonych Śmierciożerców, którzy komentowali między sobą każdego, kto akurat tamtędy przechodził.

Mroczarnia była ogromnym i bardzo zaciemnionym pomieszczeniem. W nim właśnie zasiadał w swoim tronie Voldemort, a po jego prawej ręce zazwyczaj syczała Nagini.

Kiedy dotarł na miejsce stanął oko w oko z Lordem.

– Wzywałeś mnie, Panie – odparł spokojnie, wciąż klęcząc na jednym kolanie przed nim.

– Owszem... Powstań i usiądź Severusie, mam dla ciebie bardzo ważne zadanie... – Mistrz Eliksirów w jednej chwili spełnił jego żądanie.

– Panie... Na czym ma polegać moja misja?

– Cóż… Zaczynają się wakacje, wiesz co to oznacza? – Severus kiwnął głową. – Poza Hogwartem NIKT nie jest tak bezpieczny… Musisz przejąć choć jednego ucznia, najlepiej byłoby, gdyby jego rodzice należeli do Zakonu Feniksa... Musimy pokazać, że NIKT nie jest bezpieczny, ten stary wrak musi w końcu sobie uświadomić, że nie ma ze mną szans. Musimy powoli odkryć przed nim karty… Oczywiście, najlepsze skrywam pod rękawem, ale może choć trochę spojrzy na oczy i podda się bez walki. – Prychnął pogardliwie, jednak Severus wiedział, że Dumbledore nie przegra walkowerem. – Wracając do mojego wezwania, początkowo chciałem zaatakować pociąg wyruszający z Hogwartu i porwać któregoś z uczniów, jednakowoż stwierdziłem, że nie mam odpowiedniej ilości osób, więc odrzuciłem ten pomysł. To twoje zadanie. Nie obchodzi mnie to , jak sprowadzisz tu tą osobę, możesz użyć przeróżnych eliksirów, Imperiusa albo innych zaklęć. Ma być żywa. – Ostatnie słowa prawie z siebie wypluł.

– Co z nią będzie dalej?

– Niech cię to nie interesuje, Severusie. – Wypowiedział takim głosem, że normalna osoba stająca przed nim bardziej by się zabiła niż wypowiedziała jeszcze jakieś słowo, lecz jego to nie zraziło.

– Bez różnicy jaką, tak?

– Tak… Chociaż, najlepiej by było, aby ten uczeń był z Gryffindoru. – Zaśmiał się szyderczo.

– Rozumiem, Panie.

– Jest jeszcze jedna rzecz. Dosyć oczywista, ale nie jestem pewien, czy przez przebywanie z tą bandą bezmózgich nauczycieli na czele z Dumbledore’em nie obniżył ci się intelekt.

– Jak myślę, chodzi o krew. Zgadza się, mój Panie?

– Tak. Twoje oddanie wobec mnie okaże się wysokie, kiedy przyprowadzisz tu jakąś szlamę, aczkolwiek osobą półkrwi nie pogardzę. Nie ukrywam, że chciałbym wtedy zobaczyć twarz tego oddanego dyrektora, gdyby zobaczył brak jakieś szlamowatej osoby – wysyczał pogardliwie, wbijając twardy wzrok w Severusa. – Rozumiemy się?

– Oczywiście, Panie…

– Masz dla mnie jakieś nowe informacje?

– Na razie nic, co mogłoby być w jakikolwiek sposób potrzebne. Zebrania odbywają się bardzo rzadko i nie omawiają na nich nic szczególnego.

– Dobrze… Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę co będzie, jeśli nie wykonasz zadania, prawda? Czy może mam ci przypomnieć? – Uśmiechnął się sarkastycznie, w ręku bawiąc się swoją różdżką.

– Podziękuję za propozycję. Nie zawiodę cię, Panie.

– Możesz odejść, Snape – rzucił w jego stronę.

Snape uklęknął przed Voldemortem i jak najszybciej udał się do miejsca, z którego się aportował. Coś tu nie grało, Czarny Pan niezbyt często się tak zachowywał. Żadnych Cruciatusów oraz innych klątw. To mogło oznaczać tylko jedno – miał plan i to zapewne dosyć dobry. Severus westchnął cicho, musiał jak najszybciej powiadomić o zadaniu Albusa. Nie miał bladego pojęcia kogo może „uprowadzić” i to w przeciągu wakacji. Jeszcze, gdyby ta osoba zgłosiła się na ochotnika to prawdopodobnie by ją wykorzystał, ale kto przy zdrowych zmysłach dobrowolnie pakuje się do paszczy węża? Był ogromnie sfrustrowany, Voldemort mógł zrobić napad na Express Hogwart, a nie on, nauczyciel i Mistrz Eliksirów musi porwać jednego z ucznia i to w dodatku żałosnego Gryfona… Wiedział, że nie będzie dobrze, kiedy dyrektor nie wyrazi zgody, z pewnością oberwie wieloma paskudnymi klątwami. Sam jednak nie wiedział, czy być za, czy przeciw. Z drugiej strony już chyba wolał leżeć w lochach i nie zatruwać nikomu życia, niż stawić kogoś przed takim koszmarem.

Severus udał się do swoich komnat – przed tą rozmową musiał najpierw wypić kilka kieliszków Ognistej Whisky, aby choć trochę się rozluźnić. Zdjął szatę i rozpiął kilka guzików w swojej czarnej koszuli, po czym upił spory łyk z kieliszka. Pokręcił głową ze złości i zrezygnowania. Wiedział, co tam będzie się działo i to zbyt dobrze. Voldemort jest piekielnie dobry w tym, co robi i wie, gdzie leży granica pomiędzy śmiercią, a życiem. Będzie torturował kilka godzin, gdy w końcu osoba zamiast krzyczeć z bólu i prosić o życie będzie krzyczeć o śmierć i dopiero wtedy się wycofa. Prawie pewne było tylko jedno – ta osoba nie wyszłaby z tego żywa. A nawet, jeśli żywa, to co po niej? Będzie wrakiem, który nigdy nie będzie odczuwał szczęścia. Zawsze będzie pamiętać tortury, podczas których Czarny Pan był bezlitosny. Owszem, znał przypadki, gdy ludzie zostali uwolnieni, jednak postanawiali ze sobą skończyć. Ich ból – fizyczny i psychiczny zbyt mocno dawał im się we znaki. Woleli śmierć, niż świadomość tego, co przeżyli. Tylko najsilniejsi potrafili z tego wyjść i żyć dalej, jednak wciąż odczuwali niesamowity ból przeszywający ich od wewnątrz. To było wręcz samobójstwo. Tak, samobójstwo, które „organizował”. Prychnął pogardliwie na to stwierdzenie, dopił już czwartą szklankę whisky i skierował swoje kroki do gabinetu Dumbledore’a.

Otworzył cicho drzwi, wślizgnął się do środka i zaczął rozmowę, bez żadnego powitania, nie zwracając nawet uwagi, czy dyrektor go zauważył.

– Czarny Pan mnie wezwał. – Starszy czarodziej aż podskoczył na swoim krześle.

– Coś ważnego? Jestem trochę zajęty.

– Sądzę, że na tyle ważne, abyś na chwilę przerwał wykonywanie swoich obowiązków i mnie wysłuchał – powiedział oschle.

– W takim razie słucham Cię uważnie, Severusie – odrzekł spokojnie i odłożył na bok pióro.

– Czarny Pan intensywnie myśli nad tym, co zrobić, aby zadać Ci ostateczny cios, Dumbledore i przechwycić szkołę.

– Co związku z tym?

– Jego plany zaczynają nabierać kształtów.

– Możesz jaśniej?

– Jeżeli chcesz, proszę bardzo. Chciał zrobić napad na pociąg, lecz ten plan na razie opuścił jego umysł i stwierdził, że nie miałby przewagi liczebnej. Wymyślił więc coś innego… Mam mu przyprowadzić jednego z ucznia jako niewolnika, czy też raczej ofiarę.

– Jakiś powód, by to realizować?

– A o co mu może chodzić? – warknął podirytowany. – Chce ci pokazać, że nie masz z nim najmniejszych szans.

– Czyli jest to coś , co trzeba wykonać – rzekł powoli.

– Zgłupiałeś, Dumbledore?! Gdzie się podział ten twój, cholerny mózg "największego czarodzieja świata" ?! – mówił coraz głośniej Snape.

– Mój mózg jest w odpowiednim miejscu, a to jedyne rozwiązanie, aby…

– Aby nie zepsuć sobie reputacji?! – przerwał mu jadowicie.

– Nie, mój drogi. Aby nie ukarał ciebie i by nie odkrył, że jesteś po stronie Zakonu.

– Ha! Uważaj, bo uwierzę. By mnie nie ukarał? Od kiedy ty, do cholery przejmujesz się tym, czy mnie ukarze, czy nie? Czy chociaż raz spytałeś się, jak się czuję po tej cudownej herbatce? – Teraz już jego głos pobrzmiewał w całym pokoju. Dumbledore otworzył usta by zaprotestować, lecz Severus nie dopuścił go do słowa. – A no tak, spytałeś wtedy , gdy wezwał mnie podczas lekcji. – Prychnął pogardliwie. – Czy kiedykolwiek interesowałeś się co się ze mną dzieje? Jedyna odpowiedź na te pytania to nie. Nic o mnie nie wiesz, Dumbledore, więc nie mów mi, że masz zamiar oddać jednego z uczniów w ręce najniebezpieczniejszego i najpotężniejszego czarnoksiężnika w dziejach z mojego powodu. Tu chodzi o samego ciebie i dobrze o tym wiesz – wysyczał ostatnie zdanie pochylając się nad nim, tak, że ich twarze znajdowały się kilka centymetrów dalej.

– Nie zgodzę się z tobą, Severusie. Znam cię wystarczająco dobrze i obchodzi mnie co się z tobą dzieje.

– Nie rozśmieszaj mnie, Dumbledore! Nie mam zamiaru dalej ciągnąć tej przeklętej dyskusji. Czarny Pan dał mi zadanie, abym pojmał i przyprowadził jednego z uczniów do niego. Nie obchodzi go w jakim będą stanie, byleby byli żywi. To do ciebie należy podjęcie decyzji posłania młodego czarodzieja na śmierć. Przemyśl to dokładnie. – Gromił go najgroźniejszymi spojrzeniami, a zdania niemal namacalnie wypluwał z pogardą. Odwrócił się i ruszył ku drzwiom, lecz sięgając po klamkę postanowił powiedzieć o jeszcze jednym, dość istotnym szczególe. – Byłbym zapomniał, Czarny Pan życzy sobie zobaczyć jakiegoś Gryfona, najlepiej pochodzącego z rodziny mugolskiej, ewentualnie półkrwi. – Po tych słowach, które zawisły w powietrzu otworzył drzwi i poszedł w stronę swoich lochów zostawiając dyrektora nieco skołowanego słowami, które właśnie powiedział.

                                                                ~*~ *~*~

Severus obudził się z zabójczym bólem głowy nie mając nawet siły, by podnieść powieki. Gdy w końcu to uczynił od razu pożałował wyboru, gdyż zapalone światło – za sprawą świec, które zostawił dzień wcześniej – od razu przyprawiło go o jeszcze większy ból. Mimo to po kilku minutach wstał z łóżka i najszybciej udał się do swojej pracowni użyć odpowiednich specyfików, gdyż jeden, zwykły eliksir nie zadziałałby. Nie było nawet sensu próbować sobie przypomnieć, ile Ognistej zeszłego wieczoru wypił, gdyż czuł się, jakby ktoś zabrał z jego głowy wszystkie wydarzenia i nic nie zostawił. Nie chodziło tylko o picie przez zadanie zlecone mu przez Voldemorta. Jednak kiedy pił, jego ból był lżejszy, można powiedzieć że znośny... Ludzie... Oni też byli jednym z powodów, nad którymi rozmyślał i tym razem przypominał sobie, ile osób zabił, ile rodzin pozbawił ojców, matek, dzieci… Wiele im zabrał – marzenia, plany na przyszłość, miłość, szczęście, czy nawet przyjaźń. Przez zachciankę odebrał tylu ludziom życie, a przed tym jeszcze poddawał ich przeróżnym torturom, które napawały go satysfakcją i zadowoleniem ze swoich osiągnięć. Jakiż on był naiwny i głupi. Chciał być ponad nimi wszystkimi, a okazało się, że upadł jeszcze niżej niż oni sami. Zawsze żałował tego, co robił i powiedział o tym Dumbledore’owi, który wysłuchał go uważnie, jednak nie mógł całkowicie zmienić stron, co oznaczało, że musiał szpiegować. Tylko to mu zostało. Teoretycznie oczywiście mógł jeszcze całkowicie przejść na stronę Voldemorta, ale miał jako takie sumienie przez które czuł wagę swoich czynów, po drugie musiałby walczyć przeciwko Minerwie, pomimo tego, że czasami miał dość. Jako jedyna mu pomagała i dodawała słowa otuchy w chwilach, gdy ich potrzebował, chociaż nawet nic nie wspominał na ten temat, a po trzecie... Znów znalazłby się niżej od nich wszystkich... Porównywany do karalucha, nie żeby teraz oczywiście miał niedostatek takich słów rzucanych w jego stronę. Z drugiej jednak strony wiedział, że musi odpokutować swoje przewinienia, musiał szpiegować. Żył i przeżywał kolejne tortury, wstawał na nogi i wszystko od początku powtarzał, niczym błędne koło po to, aby zdobyć choć odrobinę szacunku i cieplejszych emocji skierowanych w jego stronę od członków Zakonu, wystarczyło tylko o stosowne zachowanie i język.

                                                                ~* ~*~*~

Mężczyzna znajdował się w swoim przedziale. Nie rozmyślał jednak o tym, co dzień wcześniej się wydarzyło. Nie miał ochoty iść do Dumbledore’a i zapytać się go o dalsze kroki, które powinien podjąć – był przekonany, że to uczynił, bo ten stary pryk zawsze starał się rozwiązywać wszystko w jak najkrótszym czasie, pomimo tego, że rzadko co powiedział było według niego najsłuszniejsze.

Severus po raz kolejny zajął się kieliszkiem Ognistej Whisky i nie zwracając uwagi na to , że jeszcze do końca nie przeszedł mu poranny kac, pociągnął ze szklanki spory łyk. Między innymi z rzeczy, które były dla niego w tym momencie nieistotne było to , że w każdej chwili któryś z uczniów mógł wtargnąć do jego przedziału. Oczywiście, zastosował jakieś zaklęcia, ale nie miał ochoty się z tym bardziej użerać i w wyniku tego nawet piąto–, a może i czwartoklasista bez większego wysiłku mógłby wkraść się do jego przedziału. Snape powoli obracał w ręku szklankę patrząc bez ustanku w drzwi znajdujące się przed nim. Myślał o wszystkim i czekał, aby ktoś w końcu zaszczycił go obecnością, aby mógł się na nim wyżyć i nawrzeszczeć, po czym w najlepsze wlepić mu szlaban i odjąć ogromną liczbę punktów, pomimo tego tak się nie stało. Jego drzwi się otworzyły i to nawet z hukiem, a on podskoczył wyciągając przed siebie różdżkę, ale to nie był żaden z uczniów ani nawet Śmierciożerca, przecież by chronić uczniów przed nimi znalazł się właśnie tutaj. To nie była żadna z tych osób, tylko…

– Co ty tu, u licha robisz? – wysyczał.

– Przyszłam odbyć z tobą pogawędkę, Severusie… Skoro trzymasz akurat w ręku różdżkę, mógłbyś być tak uprzejmy i nalać mi herbaty. I może sobie też, alkohol widocznie nie służy ci najlepiej – odrzekła krzywiąc się lekko przy ostatnich słowach.

– Jasne, jasne, bo nie mam co robić. Wynoś się stąd.

– Widać, jaki jesteś kulturalny. To nic, sama sobie naleję. Pozwól też, że zajmę sobie miejsce. Dziękuję. – Poszła w stronę przedziałowej kanapy nie czekając na odpowiedź.

– Czyżbyś ogłuchła, czy może jesteś tak samo tępa jak ci twoi podopieczni?

– Pudło. Ani to, ani to. Musimy jednak porozmawiać.

– Nie mam na to ochoty.

– Hmm… No to ciekawe, że przez kilka godzin bezustannie wpatrywałeś się w te drzwi, jakbyś chciał, aby się roztopiły.

– Może po prostu testowałem zaklęcie? – skłamał, w głębi duszy sam sobie zadawał pytanie, ,,Czemu ona o tym wiedziała?”.

– Którego nie ma? – odparła gładko uśmiechając się złośliwie.

– Czego chcesz, Minerwo? – Zmienił temat, doprawdy nie miał ochoty dalej prowadzić tej dyskusji. W tym momencie z powrotem chciał się zalać w trupa i czekać tylko, aż dojadą do Londynu, a on w spokoju wróci do Hogwartu i swoich lochów.

– Widać, że nie jesteś w tej chwili w odpowiednim stanie, aby poważnie rozmawiać…

– Kobieto, zdecyduj się w końcu! – przerwał jej.

– Więc przełożymy to na kiedy indziej, a w teraz mam do ciebie prośbę – odparła nie zwracając swojej uwagi na to, że jej przeszkodził.

– A konkretniej?

– Chodzi o pannę Granger.

– Znowu ona? ––spytał zrezygnowany, lecz widząc pytającą minę McGonagall pokręcił tylko głową. – Nic ważnego, nie pytaj… O co chodzi?

– Przed chwilą wrzeszczała jak opętana na cały pociąg. Myśleliśmy, że Śmierciożercy zaatakowali, ale okazało się, że to były jej koszmary. Potter i Weasley z trudem ją wybudzili, a ona udawała, że wszystko w porządku, jednak trudno mi w to uwierzyć.

– Do rzeczy – odparł chłodno.

– Porozmawiaj z nią. Dobrze wiem, że ty również budzisz się zlany zimnym potem, na pewno w gorszym stopniu, ale sam mi kiedyś powiedziałeś, że nie należy żadnego snu ignorować, bo może to prowadzić do czegoś znacznie poważniejszego.

– Ale to nie znaczy, że mam z nią to omawiać!

– Tak, to właśnie to oznacza. – Spojrzała na niego ostro spode łba. – Nawet nie waż mi się sprzeciwiać w tej kwestii. To moja podopieczna.

– Właśnie. TWOJA!

– Severusie, proszę cię, skończmy tę dziecinadę, nic ci się nie stanie, jeżeli chociaż raz z nia porozmawiasz. Przyprowadziłabym ją sama, ale nie mam takiego bagażu doświadczeń, a jeżeli od czasu do czasu jakieś koszmary przyjdą się ze mną przywitać w środku nocy, to nie są takie drastyczne.

– Dobrze – odparł po chwili i przetarł dłonią twarz. – Jedna rozmowa.

– Dziękuję ci, Severusie.

– Idź już lepiej kobieto, zanim się rozmyślę.

– Jest w swoim przedziale – odarła na pożegnanie i wyszła.

Jakby mu jeszcze było mało, ma teraz ponownie na głowię tą Pannę Wiem–To–Wszystko. Westchnął i zażył Eliksir Wzmacniający, aby nie było widać skutków kaca i niedawno pitego alkoholu. Przybrał maskę obojętności i złośliwości, które znalazły się nad pozostałymi, tworząc kamienny wyraz na jego twarzy i ruszył w stronę przedziału, w którym znajdowała się Gryfonka.

Rozmowa odbyła się bez większych problemów, chociaż jej zachłanność i chęć wiedzenia wszystkiego co możliwe doprowadzała go do złości. Miał zamiar wyrzucić ją za drzwi, kiedy tylko zobaczył jak wkracza do jego pokoju, ale opanował się przypominając sobie to, co powiedział Minerwie.

Skończyli dosyć szybko i był wdzięczny losowi, że tym razem Gryfonka bardziej powściągnęła swoje emocje. Wspomniał jej, a raczej skłamał tylko o dyrektorze, mówiąc, że on jest zaniepokojony jej zachowaniem. Nie miał pojęcia czemu, ale na uczniów zawsze lepiej działał fakt, że dyrektor przejmuje się ich stanem, zdziwił się więc stwierdzając, że w jej przypadku zadziałało to odwrotnie, a dziewczyna jeszcze bardziej się zdenerwowała.

Odprowadził ją do drzwi i z przyzwyczajenia sięgnął ręką po klamkę. Może i był czasem bezduszny, jednak nikt nie mógł mu zarzucić, że był źle wychowany i nie miał w sobie odrobiny przyzwoitości w stosunku do kobiet. Ich ręce spotkały się w drodze i dotknęły zaledwie sekundę, poczuł, jak przez jej ciało przechodzi dreszcz. Skrzywił się w duchu, może i był obrzydliwy i obleśny, jednakże mogła chociaż postarać się trzymać emocje na wodzy, a nie to okazywać je na każdym kroku. Po chwili zauważył na sobie jej wzrok i spojrzał jej w oczy, to wszystko trwało zaledwie kilka sekund, ale kiedy miał przed sobą obraz jej oczu, to zupełnie nie mógł odczytać ich wyrazu. Zerwał szybko kontakt wzrokowy i otworzył jej drzwi. Weszła szybko do swojego przedziału nie obdarzając go ani jednym spojrzeniem. Jego wzrok powędrował za nią, a jego umysł próbował zanalizować co próbowała mu przekazać swoimi oczami. W głębi duszy był zdziwiony, że nie zauważył z nich bijącego wręcz na kilka kilometrów obrzydzenia, którym był przez laty traktowany prawie przez wszystkich znanych mu osób. Co to, do jasnej cholery mogło być, jakaś odmiana znienawidzenia lub coś z tych rzeczy?

Severus stwierdził, że nie ma zbytniej ochoty zastanawiać się nad przemądrzałą Gryfonką, a kiedy uświadomił sobie, że stoi nadal przed drzwiami odwrócił się zdenerwowany, trzasnął drzwiami przedziału i ponownie napełnił swoją szklankę krystalicznym napojem. Jego myśli ponownie powędrowały do tego o czym myślał przed rozmową z McGonagall – zadaniu, które musi wykonać.

Pół godziny później był pewien, że wcześniej czy później się dowie o decyzji dyrektora, więc chcąc nie chcąc udał się w stronę zajmowanego przez niego przedziału.