Rozdział 29 cz. I

AAAAAaaaaaaa jest! Kolejna część, którą w całość zebrała MARTA, naprawdę uczcijmy to minutą ciszy, bo to mistrzowsko wykonana robota (patrząc na masę literówek i udziwnień w zdaniach) :))))

OTO prezent Świąteczno-Noworoczny! :D

Poza tym, Kochane, chciałabym Wam z całego serducha podziękować za 56 tysięcy wejść! I za komentarze, jak najbardziej! Zawsze jak widzę, że ktoś poświęcił minutkę na skomentowanie, to jestem wniebowzięta <3

Chciałabym Wam jeszcze życzyć udanego Sylwka i byście nie były dla siebie surowe z listą postanowień noworocznych, a po prostu cieszyły się z tego, co już macie :)

Liz xx

P.S.

Uuuups, ale jeśli się nie mylę to już będzie DRUGI Sylwek mojego bloga, eee... Czas leci naprawdę szybko, kurczę. (2# Jedno z moich postanowień jest, by dobrnąć w 2015 do 60 rozdziałów :)) - trzymajcie kciuki!)

– Nie rób im krzywdy! – wrzeszczała wniebogłosy, próbując wyrwać ręce z uścisku i odzyskując szczątki energii. – Proszę, nie rób im krzywdy. Oni nie są ci do niczego potrzebni. Chcesz mnie, oni są bezużyteczni, całkiem nieprzydatni. Oni nawet nie wiedzą, o co chodzi – wydusiła ostatkiem sił.

– Co ci zależy, szlamo? Przecież oni cię nienawidzą, więc co cię obchodzi ich dalszy los? – zakpił Lord.

Hermiona spojrzała na swoich rodziców. Dopiero wtedy uświadomiła sobie, że zostali pozbawieni mowy, ich usta poruszały się w niemym krzyku, a oczy wyrażały jeszcze większe przerażenie.

Voldemort ściągnął zaklęcie.

– Boże, czemu nas tak ukarałeś?! – krzyczała jej matka. – Czemu zesłałeś na nas przeklęte dziecko? Czemu karzesz nam cierpieć? – Padła na kolana, zalewana kolejnymi falami łez.

Jej ojciec się nie odzywał, tylko stał z niewyraźnym spojrzeniem i łkał cicho, a po jego dumnej postawie, którą jeszcze pamiętała z dziecięcych lat, pozostał jedynie strach i zgarbione ramiona.

– To wszystko twoja wina! – matka wrzasnęła w jej kierunku, próbując palcem wskazać na miejsce, w którym siedziała. – To twoja wina! Twoja, ty pieprzona dziwko! Ty to na nas zesłałaś! Kazałam ci nie wracać! Zabroniłam! – Załkała. – Miałaś dać nam święty spokój. Miałaś wszystko, czego tylko zachciałaś, spełnialiśmy każdą twoją zachciankę, nie protestowaliśmy, a ty się tak nam odwdzięczasz! Traktujesz nas, jak najgorsze ścierwo, wysługujesz się nami, ale to i tak nie jest dla ciebie wystarczające! Czego chcesz?! Czego?! Czego, do cholery, chcesz?! – Głos jej się załamał.

Hermiona zacisnęła ręce w pięści.

– Zostaw ich, Tom – powiedziała, starając się brzmieć stanowczo. – Na co ci oni? – Popatrzyła prosto w oczy matki. – To tylko para zwykłych, bezwartościowych mugoli, którzy nie są godni nawet spojrzenia. – Wypluła przed siebie ślinę.

– Akurat tego jestem całkowicie świadomy, mała szlamo. Jednak czasem trzeba się rozerwać. – Odwrócił się w stronę jej rodziców. – Crucio.

Wrzask, który wydobył się z gardła jej matki, objął całe pomieszczenie w ciągu jednej setnej sekundy, a po chwili dołączył do niego głos jej ojca.

Hermiona odwróciła wzrok w drugą stronę.

Lord stanął za nią i chwycił jej głowę tak, by widziała przed sobą tarzających się w bólu rodziców.

– Nie tak prędko, szlamo – wysyczał jej do ucha. – To przedstawienie jest specjalnie dla ciebie.

Z buzi jej matki zaczęła wypływać krew.

Niemagiczni ludzie po stokroć byli bardziej wrażliwi i intensywniej reagowali na jakąkolwiek klątwę, tym bardziej jedną z Niewybaczalnych.

Długotrwałe Crucio nie tyle prowadziło do poważnych i nieodwracalnych chorób psychicznych, co do silnego zwężenia się komórek, czego skutkiem były krwotoki wewnętrzne, a także ekstremalne podwyższenie temperatury ciała i krwi w organizmie. Efektem były majaczenia, halucynacje, wylewy, przegrzanie, drgawki, palpitacje serca, psychoza, zaburzenia świadomości, czucia, smaku, utrata wzroku, jeszcze więcej majaczeń, zaburzenia percepcji, infantylność, niekontrolowane skurcze mięśni, utrata czucia w palcach, w dłoniach, utrata świadomości nad własnym ciałem, ociężałość, jeszcze więcej halucynacji, apatia, omamy, zaburzenia myślenia, mowy, urojenia, myśli obsesyjne, otępienie, upośledzenie zdolności intelektualnych, nerwica, fobia, fobia i jeszcze więcej fobii.

Obydwoje, niczym zsynchronizowani, dostali drgawek.

Zaczął się drugi etap.

Musiała to zakończyć, zanim zajdzie to za daleko.

– O co ci chodzi, Tom? – spytała słabo.

– Właśnie o to. – Potrząsnął jej głową i ponownie ustawił na widok przed nią.

– Nie, nie o to. Nie obchodzi cię to. Miałeś i masz to gdzieś. Masz gdzieś, co dzieje się z mugolami, ze szlamami, więc nie udawaj.

– Ale nie gdy jest to twoja rodzicielka i rodziciel – wysyczał jej do ucha, wbijając szpony w jej policzek.

– Proszę cię, gdyby mieli zginąć, rzuciłbyś w nich pierwszą lepszą Avą i byłoby po sprawie.

Zaśmiał się pod nosem. A raczej zachichotał, przez co przez chwilę poczuła szok i rozbawienie jednocześnie. Czarne charaktery nie chichoczą! Nigdy! Przenigdy!

– Mogę zapytać co tak rozśmieszyło? – spytała po kilkudziesięciu sekundach, podczas których od niej odszedł.

– Pierwszą lepszą Avą. AVĄ. Na Salazara i wszystkich Mrocznych Bogów! Trzymajcie mnie! A jak wypowiadasz pełną dwuczłonową nazwę?

– Avą Kavą? Avą Kedavą? Na Hadesa, po prostu nie wypowiadam. – Przewróciła oczami.

Czarny Pan zdekoncentrował się na tyle, że rzucone zaklęcia straciły na sile. Miała szczęście, że to nie mięśniaki trzymali różdżki w rękach i nie śmieli zwrócić na to uwagi. Tego jeszcze by brakowało. Rozjuszonego mięsa.

 – Tom, na co ci to wszystko? Chcesz mnie wkurzyć? O to ci chodzi? – Spojrzała na niego spode łba. – Wiedziałam, że o to chodzi. Naprawdę dużo ludzi lubi, gdy się denerwuje i wielu z nich uważa to za słodkie, choć sama nie wiem, gdzie ukrywam tą słodycz, ale nie musisz się wstydzić. Nie jesteś pierwszym i ostatnim. Wiem, wiem, że faceci mają obsesję na punkcie pierwszeństwa i w ogóle, ale naprawę, naprawdę, naprawdę nie musisz się tym przejmować. Musisz jedynie być trochę bardziej asertywny, kreatywny no, i więcej mnie nie przywiązywać do krzesła… Tom, wiem, że się starałeś, ale to naprawdę – pokręciła lekko głową – naprawdę nie jest dobry pomysł… i nigdy nie był! Nie wiem skąd takie przypuszczenia. Ale nie przejmuj się, nie przejmuj, mam książki, książki ci pomogą, wszystko wyjaśnią, naprawdę, naprawdę, naprawdę wyjaśnią.

– Stul pysk i przestań się powtarzać – wysyczał.

– Ale Tom już nie musisz się ukrywać! Teraz wszystko jest jasne!

W mgnieniu oka sięgnął różdżką do jej gardła różdżką.

– Czy to też jest jasne?

– W pewnym sensie – wycharczała, gdy naciskał na jej krtań.

– Lepiej, aby stało się wystarczająco jasne.

– Oczywiście, że nie stanie się dopóki oni tu dalej będą. – Wskazała głową na rodziców, z których, zaklęcia zostały ściągnięte.

Peleryna Voldemorta mocno zatrzepotała, gdy ten odwrócił się i wycelował różdżką we wcześniej wybranym kierunku.

– Oj, Tom, mogę tak do usranej śmierci. Naprawdę, naprawdę, naprawdę.

Odwrócił się i przywalił jej z pięści, aż głowa poleciła jej na drugą stronę, a z ust zaczęła wypływać kolejna porcja krwi.

Śmiech Hermiony zaczął rozchodzić się po pomieszczeniu, zaczynając na tym cichym i mrukliwym, tuż pod złamanym nosem, a kończąc się na tym, gdzie, gdyby fizycznie mogła, odrzuciłaby głowę w tył i dałaby się ponieść emocjom.

Splunęła obok krzesła.

– To było nad wyraz mugolskie, Tom. Spodziewałaby się wszystkiego; Crucio, Łamacza Kości, pieprzonej Sectusempry, czegokolwiek, ale, na pioruny Zeusa, nie pięści! – Zaśmiała się jeszcze raz, jednak tym razem lekko sarkastycznie. – Nie doceniłam cię na początku. I twojego wybitnego poczucia humoru!

Złapał ją za szczękę, wbijając paznokcie w i tak już poranione policzki.

– Jeszcze raz się powtórzysz, suko, a nie wyjdziesz stąd o własnych siłach.

– Wydaje mi się, że dosyć jasno wyraziłam się w tej sytuacji. Ty ich wypuszczasz, a ja grzecznie siedzę na swoim ulubionym krześle.

– Nie zasłużyłaś.

Prychnęła pod nosem.

– Litości, przecież to nie ja chcę stąd zwiewać. To znaczy, chcę, oczywiście, mam tysiące spraw na głowie, a jedną z nich jest to, by położyć się spać jak normalny człowiek, a nie prowadzić telekonferencje, jak to zawsze uczyła mnie mama, czy w ogóle jakiejkolwiek konferencje, wymianę poglądów, wymianę zdań, ewentualnie po prostu stwierdzania faktów, tak jak to właśnie robię.

– Stul pysk.

– Najpierw chcesz znać moje zdanie, a później każesz mi się zamknąć. Na kolorowe skarpetki Merlina, zdecyduj się wreszcie!

– Nikt nie chce znać twojego zdania, szlamo.

– Chwila, moment, teraz to się pogubiłam. – Głos odzyskał dawną moc, choć ledwo była w stanie mówić. –  Ściągasz mnie na jakieś odludzie, bez obrazy panie Malfoy, gdziekolwiek pan jest, ciskasz we mnie zaklęciami, przywiązujesz do krzesła, walisz pięścią i okazuje się, że tak naprawdę nie chciałeś niczego ode mnie usłyszeć i wciąż nie chcesz? Gdzie jest sens? Czy tu są jakieś kamery? Są tu kamery, prawda? A to jest jakiś pieprzony żart, bo nie widzę w tym cholernego sensu, a jakiś raczej powinien być. Przestań w końcu ściemniać i podaj jakieś konkrety, bo nie będę grać w cholerne kalambury i zgadywać, co ja w końcu tu robię, gdy w ogóle nikt o tym ma nie wiedzieć; ani Dumbledore, ani Harry Potter, nikt.

– Zawitał do was mój stary znajomy – odpowiedział przeciągając sylaby po chwili, przechadzając się dookoła pokoju. – Masz go zapoznać z otoczeniem. Z każdym korytarzem, z każdym zakamarkiem, z każdą płytką na podłodze – wypowiedział dosadnie i powoli, przybliżając się z każdym krokiem.

– Chwila, wróćmy do początku: „starym znajomym”? Na Hadesa, on jest młodszy ode mnie.

– Może tak ci się tylko wydaje – rzucił sarkastycznie.

– Czy on tu teraz jest?

– Nie mam zamiaru przerywać mu roku szkolnego jakimiś błahostkami, a tym bardziej w pierwszego tygodnia.

– A więc co? Oczekujesz, że wezmę go pod ramię i przemierzymy cały Hogwart? – Zaśmiała się pod nosem. – Może będę go jeszcze karmić, co? Jeżeli jest taki dobry i doświadczony w tym, co robi, to niech się wykaże, poczyta trochę, popyta się, pokrząta, zaznajomi.

– Sęk w tym, że nie mamy za dużo czasu – syknął, a jego czerwone oczy zabłysnęły ostrzegawczo

– To go kupicie. Nie moja działka. – Uniosła dłonie na tyle wysoko, na ile pozwalały jej sznury.

– Chyba się nie rozumiemy – albo to, albo w końcu możesz pożegnać się z rodzicami.

– W co ty grasz? Albo rybki, albo akwarium? Fachowo to nazywa się szantaż.

– Nie obchodzi mnie jak to będziesz sobie nazywać, szlamo. Ale albo wszystko mu pokażesz, albo twoi nędzni mugole zginą i wylądują tam, gdzie powinni, a ciebie i tak do tego zmuszę.

– Chyba przemyślałam sprawę – Hermiona odezwała się po krótkiej przerwie – wiesz, nasz kontakt jest tak dobry i tyle lat nad nim pracowaliśmy, że aż byłoby mi szkoda, gdybyśmy go zniszczyli przez takie jedno, małe nieporozumienie.

– Cieszę się, że się zrozumieliśmy.

Hermiona zaczęła wiercić się na krześle.

– Czy to nie ten moment, gdy finalizujemy negocjacje uściskiem dłoni, wypuszczamy przetrzymywane osoby, a następnie rozchodzimy się do domów?

– Najwidoczniej nie wzięłaś poprawki na swoje wyszczekanie, nędzna szlamo.

– Tom. Czarny Panie. Sam–Wiesz–Kto. Czarny Wojowniku. Czy jakkolwiek inaczej by cię nie nazwać, spójrz na mnie. Ledwo poruszam ustami, to chyba jakiś pieprzony cud, że w ogóle jestem w stanie wydobyć z siebie dźwięk, choć nie mogę nawet o milimetr przesunąć stopy. To naprawdę jakiś jebany cud, że jeszcze jako tako jestem w stanie sprawnie myśleć, i że ubiliśmy interes. Spójrz jaki cholerny skrawek ze mnie został. I ja wiem, i ty wiesz, że przeżyję kolejną porcję zaklęć, ale na co to komu? Im więcej dostanę, tym później wstanę na nogi i tym później będę w stanie zająć się moją częścią umowy, a tego chyba nie chcesz? Nie muszę tłumaczyć zasad – zwłaszcza tobie.

Voldemort przekrzywił głowę w namyśle, dotykając czule swoją różdżkę koniuszkami palców.

– Czego jeszcze chcesz? Czy myślisz, że to będzie wyraz twoich malejących umiejętności posługiwania się ofiarą? Zapewniam cię, że nie. Będzie to jedynie rozwaga, którą kierują się biznesmeni. – Zaczęła mocno kaszleć, wypluwając krew dookoła. Wydawało jej się, że jeszcze chwilę i wypluje swoje płuca. – Rozkujcie ich i odstawcie, a jeśli zaatakują, odpowiedzcie ogniem. Bez ostrzeżenia.

Machnął ręką na swoich ludzi.

– A ty, mała szlamo, módl się, by nie przegapić ani cala hogwardzkiej podłogi.

Jednym ruchem zerwał z niej liny, a następnie zniknął z pomieszczenia z prędkością światła. Śmierciożercy zaczęli rozchodzić się, żeby dokończyć to, co zaczęli przed spotkaniem.

Hermiona ledwo co była w stanie utrzymać się o własnych siłach na krześle i modliła się, by nie upaść do przodu. Nie wstałaby. Nie ma, kurwa, mowy, za nic w życiu by nie wstała.

Święta Trójca Sprawiedliwości została na koniec i podeszła do niej powolnym krokiem.

Poczuła w ustach dziwny smak, który dwukrotnie się zmienił.

– Severusie jesteś tego pewien?

– Lepiej się zamknij, Malfoy, bo będzie to ostatnia rzecz, jaką wypowiedziałeś. Nie, nie jestem tego pewien, ale jeśli sądzisz, że Narcyza zareaguje lepiej albo Czarny Pan, kiedy ją wyczuje, to masz moje serdeczne pozdrowienia. Ten głupi starzec nigdy niczego dobrze nie rozplanuje, a później zostawia to na mojej głowie. Jak ja mam się w ogóle dostać z nią w takim stanie do Hogwartu? Spójrz na nią. I jak niby, do cholery, mam się dostać do kwater, skoro nie mogę rzucić nawet jednego przeklętego zaklęcia. Zabije tę nędzną kreaturę czarodzieja przy najbliższej okazji.

– Jakiś ty się gadatliwy zrobił, Sev… i markotny. – Poklepał go po ramieniu, ale zdążył zabrać rękę, nim Postrach Hogwartu zdążył się jej pozbyć.

– I co ty, kretynko, robisz?! – zagrzmiał, kiedy zobaczył jak Granger podtrzymuje się krzesła i próbuje wstać.

Draco odruchowo chciał jej pomóc, ale odepchnęła jego dłoń, co zakończyło się ponownym upadkiem na krześle.

Wymamrotała coś pod nosem i spróbowała jeszcze raz.

Przy dwunastym podejściu Malfoy’owie udali się na górę i zostawili ich tu samych. Przy trzydziestym razie Severus stał przy stole znudzony i jedynie warczał pod nosem.

Hermiona złapała równowagę i stanęła o własnych siłach.

– Wreszcie, ileż można czekać! – Wywrócił oczami i ruszył przed nią. – Będziesz tak stała czy czekasz na zaproszenie do Hogwartu?

Dziewczyna podniosła lekko wzrok, ale nie była w stanie spojrzeć mu w oczy, nie po tym, co wydarzyło się dzisiejszej nocy.

Zrobiła krok do przodu i miała szczęście, że tuż obok niej znajdował się stół, którego mogła się podeprzeć.

Prawą nogę miała całkowicie bezużyteczną, a wystająca kość jedynie to potwierdzała.

W ustach miała smak krwi, obraz zamazywał się przed oczami, a w uszach przeraźliwie dźwięczało.

Wiedziała, że wygląda jak zbezczeszczony gnijący trup.

Po kilku minutach, które ciągnęły się w nieskończoność, dotarła do drzwi, położyła rękę na ścianie i oparła się o nią bokiem, przylegając do niej całym ciałem i ruszyła przed siebie, zostawiając na ścianie krwawy ślad.

Po jakimś kwadransie byli już niedaleko bramy.

Hermiona spojrzała na siebie pobieżnie.

Ubranie miała rozszarpane, dłonie całkowicie rozwalone, z rąk schodziła jej skóra, plecy miała tak bardzo poharatane, że nawet nie była w stanie się lekko wyprostować. Śmiałaby nawet przypuszczać, że gdzieś w okolicach lędźwi ma wbity jakiś odłamek – może kryształ albo kamień – i to dosyć głęboko. W każdym razie jeśli znalazłaby się w nieczarodziejskim szpitalu, oznaczałoby to zniszczenie 40% skóry, a może i nawet doszłoby do 60. Rezultat? Przeszczep skóry.

Czuła się, jakby nogi miała z waty, dosłownie. Każdy pojedynczy mięsień, każda pojedyncza komórka, ścięgno, tkanka – wszystko, wszystko ją piekło, paliło niemiłosiernym bólem. Rozdzierało. Na kawałki. Pomału. Niespiesznie.

 Nie miała siły nigdzie iść. Ogarnęła ją cisza. Tak głęboka i tak prawdziwa, jak nigdy przedtem.

Była sama, była sama przed bramą. Była sama po tym, co przeszła, co przetrwała. Została wypuszczona z łap Bestii, która ukryła się w najciemniejszych zakątkach jej duszy.

Wytrwała.

Przetrwała.

Przeżyła.

Nie zwracała na nic więcej uwagi, nie myślała – nie potrafiła już jasno i racjonalnie myśleć.

Za bramą ujrzała dwóch Śmierciożerców zmuszających jej rodziców do marszu. Twarz jej matki była zalana łzami i wtulała się w ramię ojca.

Zauważyła swoją matką. Jej wzrok zatrzymał się na niej; przepełniony bólem i wyrzutem, winą, za którą ponosiła odpowiedzialność, winą, której nie pozbędziesz się bez względu na rzeczy, które otrzymałeś, bez względu na to, co uczyniłeś, bez względu na to, do czego byłbyś w stanie się posunąć, bez względu na to, czy będziesz na pograniczu życia i śmierci.

Ale nie powinna się dziwić. Nie powinna mieć jej tego za złe. Była zadowolona, że dzieli je brama. Bo ona chciałaby to naprawić, tłumaczyłaby się, zresztą jak zawsze, starałaby się wyjaśnić, prosiłaby o przebaczenie. Choć tak naprawdę nie potrzebowała go. Tu nie chodziło o opiekę czy ochronę, którą chciała uzyskać, nie chodziło o poparcie jej działań, ani o oddawanie jej czci. Chodziło o zrozumienie kim jest, co potrafi, co zrobiła, i że nie nawaliła kolejny raz, że ich ocaliła, że o nich walczyła, i że to liczyło się dla niej bardziej niż jej własne życie. Chciała jedynie, by ją docenili. Jednak jak mogli tego dokonać, gdy nazwała ich ścierwem? Gdy publicznie ich upokorzyła? Jak przez obelgi, człowiek z klapkami na oczach, jest w stanie ujrzeć coś więcej, dostrzec drugie dno, gdy nie widzi nawet jednego?

Nie dała się ponieść emocjom. Nie pozwoliła sobie na żaden ruch, nawet na drgnięcie policzka, tym bardziej nie wtedy, gdy znajdowała się jeszcze na posesji Malfoy’a.

Śmierciożercy zniknęli w lesie.

Hermiona podeszła do bramy i naparła na nią całym ciałem, dopóki ta nie ustąpiła i, skrzypiąc, nie otworzyła się.

Z trudem wzięła głęboki wdech i ruszyła przed siebie, trzymając jedną ręką drugie ramię i utykając, a na drodze tworząc ścieżkę z własnej krwi.

– Granger, nie wygłupiaj się i daj sobie pomóc. Szybciej wrócimy do szkoły.

– Ta, wiesz co, już wystarczająco pomogłeś, nie, dzięki, nie skorzystam. – Była praktycznie nieprzytomna.

Siła. Siła. Siła. Siła. Gdzie jest ta pieprzona siła, gdy jej potrzebuję? Gdzie jest ta wielka chęć walki?

– Granger, do cholery, czy ty niczego nie rozumiesz?

– Ooo nie! – Odwróciła się w jego stronę i wskazała na niego palcem. – Doskonale rozumiem.  – Jej głos przerodził się w charczący szept. – Rozumiem całą tę szopkę, rozumiem miazgę zamiast ciała, staram się wszystko idealnie zrozumieć. Ale nie to. Nie, nie rozumiem tego, że staliście w przyjacielskiej grupce, jak na pieprzonym kazaniu i oglądaliście, jak ten skurwiel zdejmuje ze mnie majtki. – Poczuła jak łza leci jej po twarzy. – Jak próbował mnie zgwałcić. – Starała się, by głos jej nie zadrżał.

– Nie doszłoby do tego – wtrącił.

– Nie? – zapytała szyderczo. – A wiesz co, kurwa, by się wydarzyło, gdybym nie poszła na ugodę? Zostałabym wpakowana do najciemniejszej celi – wypluła krew, która zebrała się w jej buzi – a kilka godzin później, przy pozytywnym myśleniu, miałabym pieprzonego gościa. To by się wydarzyło.

– Ale się nie wydarzyło, nie ma co dramatyzować.

– Nie ma sprawy. – Uniosła lekko ręce w bezbronnym geście. – Ale ty też spieprzyłeś swoją robotę.

– Język – warknął.

– Nawet nie potrafiłeś utrzymać swojego chrześniaka w jednym miejscu.

– Przypominam, ze to ty chciałaś pokazać mu czym jest ból drugiej osoby czy, do cholery, cokolwiek, co chciałaś tym udowodnić.

– Ale, na Merlina, nie chodziło mi o Pomocną Dłoń Wybawiciela.

– Nie wiem o co ci, na Salazara, chodziło, ale w tym momencie jest to ostatnia rzecz, jaka mnie obchodzi. I albo teraz dasz sobie pomóc i wracasz ze mną do Hogwartu, albo sama będziesz się teleportować.

Spojrzała na niego spode łba.

– Z chęcią wybrałabym drugą opcję.

– Jednak ona tak naprawdę nie istnieje i oboje doskonale o tym wiemy. – Dokończył za nią. – Idziemy.

Podszedł, by złapać w talii i pomóc w dotarciu do celu, jednak Hermiona nie tak to zaplanowała. Nie tego chciała i nie wyobrażała sobie, by ta cudowna noc skończyła się w obskurnych lochach.

Odsunęła się od niego i w chwili, gdy na jego twarzy zaczął malować się gniew i już miał się odezwać i zapytać się, co ona, do cholery, odprawia, Hermiona spojrzała na niego nieobecnym wzrokiem, zacisnęła mocno pięści i przypomniała sobie zasadę ce–wu–en: Cel, Wola, Namysł.

                                                                   ~*~*~*~

Hermiona była praktycznie pewna swojego rozszczepienia w drodze powrotnej i chyba Merlin się nad nią zlitował, kiedy okazało się odwrotnie.

Zatoczyła się do przodu, upadła na kolana i zwymiotowała. Konwulsje nie chciały ustąpić i dopiero kiedy odczekała kilka minut, osunęła się na bok i upadła na ziemię, a następnie przeturlała się kilka metrów, by nie poczuć jakiegokolwiek odoru.

Leżała nieruchomo, a jej głowa była pustką, całkowicie niezakłóconą, jebaną Nicością. 

Jej ciało rozrywał ból. Ból, który karmił się bólem. Ból, który chciał poczuć więcej bólu, który chciał się nim karmić. Domagał się go, pożądał. Kiedy tortury przychodzą, liczą się jedynie dwa pierwsze zaklęcia, które na tobie lądują, a następnie jedynie to, które podwyższa poziom, a jego siła przebija się przez wszystko to, co do tej pory czułeś i nadrabia, co straciłeś.

Jedna samotna łza spłynęła po jej policzku i wylądowała na trawie.